ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Στην παραπάνω γειτονιά μένει ένας σκύλος

Που ξέρει και γαυγίζει δυνατά

Εμείς νομίζαμε πως πάντα ήταν φίλος

Και έτσι τον   φερόμασταν καλά.

Στις τελευταίες κλαδικές μεταρρυθμίσεις

Ο σκύλος έδειξε τα δόντια του πολύ

Και ξύπνησε σε όλους αναμνήσεις

Από μια άλλη  εποχή μαρτυρική.

Η σκύλα του εγαύγιζε όλη μέρα

Νομίζοντας πως δίκιο θα βρει

Μα είχε άδικο πολύ, πέρα για πέρα

Και όλοι έμαθαν πως ήτανε χαζή.

Έτσι όταν τα αποτελέσματα του κλάδου

Τους έκοψαν τη φόρα οριστικά

Έβαλαν την ουρά του από κάτω

Και ψιθυρίζαν πάλι μυστικά.

Κι η γειτονιά τώρα μιλάει όλο αέρα

Κι αυτούς τους μένει αγιάτρευτος καημός

Καθώς τους ψέλνουν όλοι κάθε μέρα

Δεν θα περά-, δεν θα περάσει ο σκυλισμός.

Η ΖΩΟΛΟΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

ΤΑ ΨΑΡΙΑ

Ο σπάρος, η μέλουνα κι η πέρκα

Ήταν χειμώνας κι ένα μικρό ξασπρούλικο ψαράκι πήγανε κι ερχόταν προσπαθώντας μάταια να ζεσταθεί.

-Αχ, σκεφτόταν, και να είχα τώρα ένα ζεστό τσαγάκι , να ζεσταθούν λιγάκι τα ταλαιπωρημένα λέπια μου….

Το μαύρο ψάρι που ζούσε στην κοντινή σπηλιά, έβγαλε τη μουσούδα του από την είσοδο, όσο χρειαζόταν για    να μην κρυώσει.

-Ψτ!, φώναξε σιγά.  Είσαι για ένα τσαγάκι; 

Το ξασπρούλικο ψαράκι χοροπήδηξε από τη χαρά του.

-Ναι!!!!, φώναξε. Αλλά πού θα το βρούμε;

-Αυτό είναι εύκολο, απάντησε η μέλουνα. Εκείνη  η πέρκα που δουλεύει στην παρακάτω  τη  σπηλιά θα μας φέρει.

Το ξασπρούλικο ψαράκι που δεν ήταν παρά ένας συνηθισμένος σπάρος, μπήκε στη σπηλιά της  μέλουνας και στρώθηκε.  Σε λίγο, η πέρκα έφερε το τσάι ζεστό-ζεστό. Ήπιαν, ζεστάθηκαν , κι αυτό συνεχίστηκε για μέρες…

Αυτή είναι μια παράξενη ιστορία, γιατί η μέλουνα είχε τον μέλουνο της να  της κάνει μπουρμπουλήθρες κάθε μέρα.  Ο σπάρος είχε την σπαρίνα του και φυσικά η πέρκα είχε τον πέρκο της.

Η παραξενιά άρχισε όταν μια μέρα ο φουκαράς ο σπάρος άρχισε να φοβάται πως η μέλουνα θα τον έτρωγε.

Η καημένη η πέρκα τα έβλεπε όλα σαν μια φιλική τσαγοϋπόθεση , μέχρι που αντιλήφθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.  Έβλεπε τον φουκαρά τον σπάρο να τρέμει  μόλις πλησίαζε και να ρίχνει λοξές ματιές προς τη μεριά της σπηλιάς της μέλουνας, γι’ αυτό μια μέρα πήρε τα λέπια της και τους παράτησε. 

Πέρασε ο χειμώνας κι έπιασε η άνοιξη.  Τα νερά της θάλασσας άρχισαν να γίνονται από μαύρα, γκρίζα και μετά γαλανά  και όλα τα ψάρια μεγάλα και μικρά έπαιζαν με τα κύματα κι έλιαζαν τα γυαλιστερά λέπια τους στις αστραφτερές ακτίνες του ανοιξιάτικου ήλιου.

Ο  σπάρος με τη μέλουνα κουνούσαν τις ουρές τους και έβγαζαν ευχαριστημένοι ψιλές -ψιλές μπουρμπουλήθρες από τα στόμα τους  ή κάθονταν πάνω στον αφρό απ’ τα κύματα και χαχάνιζαν , στρίβοντας και χοροπηδώντας.  Ο σπάρος έπαιρνε τη μέλουνα για βόλτες, την πήγαινε στο σπίτι της καβάλα σ’ ένα άσπρο κυματάκι για  να μην κουράζεται κι εκείνη τον έπαιρνε μέσα στο σπίτι και του πρόσφερε δροσερό νεράκι για να ξεκουραστεί.

Όταν έβλεπαν καμιά φορά την πέρκα να περνά απ’ τα χωρικά τους ύδατα, πετούσαν ένα γεια κι έστριβαν το κεφάλι από  την άλλη μεριά…

Η πέρκα χτυπούσε τα πλαϊνά πτερύγια της, έδινε μια βουτιά στα κύματα και απομακρύνονταν περήφανη.

-Δεν θα έρθει ο χειμώνας;, έλεγε. Τότε θα σας πω εγώ πού θα ψάχνετε για τσάι να ζεσταθείτε.  

Μέχρι που μια μέρα στη μέση του καλοκαιριού, η μέλουνα άρχισε να πλησιάζει την πέρκα και να της χαμογελά…

-Έλα στην σπηλιά μου για κανένα αναψυκτικό, της έλεγα.

Η πέρκα μη θέλοντας να πέσει  πάλι σε λούμπα, μαζεύονταν κι έφευγε.  Σκέφτονταν πως ή της στήνανε τα δίχτυ να πιαστεί, ή  στην καλύτερη περίπτωση είχαν μετανιώσει για την αδικία και   ήθελαν  να επανορθώσουν.  Έπιασε λοιπόν το σπάρο κάποια στιγμή που ήταν μόνος του και τον ρώτησε τι τρέχει  και γιατί η μέλουνα είχε αλλάξει τακτική απέναντι της.

Εκείνος κοίταξε  γύρω του  προσεκτικά μην τους ακούει κανείς και της απάντησε….  «Άσε καλύτερα… έτσι όπως πάμε θα μας φαν τα μαύρα ψάρια και το αλμυρό νερό…..»

Η πέρκα μπήκε αμέσως στο νόημα…  Έβαλε, λοιπόν, τα πράγματα στη σειρά κι αφού είδε πως ούτε καν ιδεολογικά δεν ταίριαζε με τους άλλους δυο –άλλο κόμμα  κι άλλο χρώμα-  και διανοητικά ήταν αλλού – ο σπάρος με τη μέλουνα έπλεαν σε μαύρα νερά  που ήταν θολά και βρώμικα-  αποφάσισε να πάρει το αίμα της πίσω…  Τώρα που την έψαχναν και της την είχαν πέσει από δίπλα, τίναξε με δύναμη την ουρά της  και χάθηκε για τα καθαρά νερά όπου θα ανέπνεε  καλύτερα.

Αυτά….. 

ΣYNEXIZETAI.... :-)

Ο ΓΑΤΟΣ

O φουκαράς ο γάτος μόλις προσπέρασε έκανε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να μάσει τα κομμάτια του.   Αλλά, πού να βάλει στη σειρά τα πράγματα!!!!  Έσιαξε τα γυαλιά του που είχαν μισοπέσει –ήταν ένας γάτος διανοούμενος- κι άρχισε να σκέφτεται πως με τόσες γάτες γύρω του δεν θα κατάφερνε να αντέξει τον πειρασμό για πολύ καιρό.  Ήθελε να κρατηθεί, μα έλα που είχε και τις αδυναμίες του…   Πώς μπορεί ακόμα κι ένας σοβαροφανής γάτος όπως αυτός να αντέξει στον πειρασμό, όταν οι γάτες γύρω του τρελαίνονταν για γατοπαρέα, για νιαουρίσματα και χουρχουρίσματα ακόμα και τώρα που δεν ήταν Γενάρης;

Κάποτε μια γάτα του είχε πει για τους Γεναριάτικους έρωτες  της ράτσας τους, αλλά η δική του ιδιοσυγκρασία έλεγε πως όλους  τους μήνες τους έλεγαν Γενάρη.  Γενάρης και ο Μάιος, Γενάρης κι ο Ιούλιος.  Κι όπως έλεγε κι ο ίδιος, «αν δεν έχεις μια γάτα κάθε φορά να την κοιτάς στα μάτια, τότε δεν είσαι γάτος αξιοπρεπής’.

Ο ίδιος είχε εξαπλώσει τις γατοδραστηριότητες του  από Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, μέχρι Τρίκαλα, Λάρισα, Καρδίτσα… Το πρόγραμμα τώρα προέβλεπε Νότια Ελλάδα και νησιά και πού ξέρεις μπορεί και καμιά Αφρικανική χώρα για ποικιλία αν του καθόταν  καμιά μαύρη γάτα…  «Μπορεί οι γάτες που είναι από κει να νιαουρίζουν πιο γλυκά», σκεφτόταν πότε- πότε ο γατούλης και χαμογελούσε κάτω απ τα μουστάκια του….

Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, ο γάτος  μας πήγε στη  δουλειά γεμάτος με ανάμικτα συναισθήματα…  

Οι ζωτικές του ανάγκες έλεγαν πως πρέπει να κάνει ένα σάλτο και να πιάσει τη γάτα απ’ τα αυτιά…  Οι συναισθηματικές του ανάγκες έλεγαν πως αυτή ήταν Η ΓΑΤΑ των τελευταίων ονείρων του…  κι αφού σήμερα του μίλησε, άρα….. χαμογέλασε ο γατούλης πίσω απ’ το γραφείο του και μια  γάτα που περίμενε να εξυπηρετηθεί   στο ταμείο  αναρωτήθηκε πως και χαμογελάει ο μαγκούφης….

Μέχρι αργά  το  μεσημέρι  που σχόλασε ο γάτος μας είχε καταστρώσει το σχέδιο του…. Δεν μπορεί… θα την έκανε την κουτουράδα κι ότι κάθονταν….

Στην επιστροφή προς τη γατοφωλιά ξανάπεσε πάνω στην κόκκινη γατούλα μας… 

«Τι μοιραία συνάντηση!», αναφώνησε εκείνη….

«Οι μοιραίες συναντήσεις  γίνονται στα κεραμίδια…» της ψιθύρισε κρατώντας ένα σοβαρό ύφος μια που η κυρά Γατίνα του απέναντι σπιτιού ήταν σίγουρο πως κοίταγε πίσω απ’ την κουρτίνα…

«Απόψε…» του γλυκοχαμογέλασε εκείνη, βιαστικά….

Έτσι, αφού υπήρχε ταυτότητα απόψεων, το βράδυ συναντήθηκαν  σε κάποια κεραμίδια και έλυσαν τα κοινά τους προβλήματα  με όση γατοπρέπεια  απαιτούσε η παράλογη γατοκοινωνία όπου ζούσαν.

Τα τελευταία νιαρρρρρρρ τους ακόμα ακούγονται στις γατογειτονιές  της Γατούπολης και η γάτα ακόμα γλύφει ευχαριστημένη τη γούνα της γελώντας κάτω απ’ τα μουστάκια της….

«Τι γάτος αλήθεια!!!!!»

Κι ο γατούλης ο καημένος έχει γίνει ακόμα πιο κοντούλης και  όποτε βγαίνει από το γατόσπιτο πάει τοίχο-τοίχο… 

«Με ξέκανε η άτιμη…. Μη με ξαναπετύχει….»

  

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... :-)

Η ΓΑΤΑ

Πρωί -πρωί η γάτα βγήκε για τον πρώτο της περίπατο.  Είχε πλύνει τα δόντια της και τη γούνα της, είχε γυαλίσει τα νύχια της και γεμάτη αισιοδοξία για το ξεκίνημα της μέρα βγήκε να ξεμουδιάσει από τον ύπνο πριν αρχίσει τις βασικές ασχολίες της… τάισμα των γατιών, συγύρισμα του γατόσπιτου, μαγείρεμα, κλπ…

Στη γωνιά του δρόμου είδε έναν μικρούλικο γάτο  να έρχεται προς το μέρος της. Ήταν ένας γάτος σκεφτικός κι έμοιαζε μάλλον αφηρημένος. 

-Καλημέρα γατούλη,  είπε η γάτα μας με καλή διάθεση.

-Μη λες βλακείες, της απάντησε ο γάτος. Τι καλημέρα. Δεν βλέπεις που θα βρέξει;

-Δεν έχει σημασία, απάντησε εκείνη. Εγώ σου λέω καλημέρα για όλα τα’ άλλα εκτός απ΄ τη βροχή.

-Βλακείες, ξαναείπε ο γατούλης. Δεν υπάρχουν όλα τα’ άλλα. Άμα βρέξεις  τη γούνα σου θα είσαι άσχημη. Κι αυτό είναι βλακεία, αλλά γιατί να νοιάζομαι εγώ αν εσύ είσαι χαζή;

Αυτά είπε και προχώρησε καμαρωτός.

Η γατούλα καθόταν στη γωνία και κοίταζε.

-Τι χαζός γάτος, σκέφτηκε.  Μόνο βλακείες ξέρει να λέει… Τι τον νοιάζει αυτόν αν βραχεί η γούνα μου;

Κι όμως τον ένοιαζε το γάτο. Κάθε πρωί έβλεπε τη γατούλα να πηγαίνει βόλτα και η καρδιά του χοροπηδούσε κάτω από τη γατίσια γούνα του.  Κάθε πρωί κοντοστεκόταν για να τη μιλήσει, αλλά εκείνη περνούσε  αδιάφορη και τα γατίσια μάτια της κοίταζαν αλλού.

Ήταν μια όμορφη γάτα με κόκκινες και άσπρες γυαλιστερές ρίγες. Με μάτια μεγάλα που  έλεγαν και υπόσχονταν πολλά….

Τόσον καιρό δεν του είχε δώσει σημασία γιατί πίστευε πως κι αυτός κοίταγε αλλού. Μπορεί να ήταν και αλήθεια…. Εκείνη τη μέρα την τράβηξε το λυπημένο ύφος του και σκέφτηκε ότι δεν ήταν και τόσο αναίσθητος όσο ήθελε να δείχνει. Είπε λοιπόν να ρίξει τα’ άδεια της και  να που ξαφνικά άρχισε να υποψιάζεται ότι  έπιασε γεμάτα! Έλα όμως που ο εγωίσταρος δεν το έβαζε κάτω!

Α τον ….! Αναστέναξε η γάτα και κάθισε να καταστρώσει σχέδιο ριξίματος του γάτου. Ακόμα δουλεύει η γάτα μας κι απ’ ότι φαίνεται κάτι θα βγει.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... :-)

ΖΩΟΛΟΓΙΑ

Νομίζω πως ξαναήρθε η ώρα για ζωολογία. Και λέω ξανά γιατί ότι είναι γραμμένο παρακάτω  δεν είναι καινούριο, αλλά περνώντας τα χρόνια απλά διαπιστώνω πως δεν αλλάζει η ιστορία… ίδιοι οι άνθρωποι, ίδιο το περιβάλλον, ίδιες κι οι συνήθειες, τα πάθη και τα λάθη….

Γιατί;

Γιατί  η συνείδηση σου,  σου επιβάλλει σε κάποιες ενέργειες. Το ανικανοποίητο εγώ σου σε σπρώχνει να ενεργήσεις ενστικτωδώς, ξέροντας ότι αυτό που κάνεις είναι καλό…  Να μια αμφιλεγόμενη ορολογία! Καλό; Τι είναι καλό;  Πολλές φορές αυτό που πιστεύεις εσύ καλό, οι άλλοι το βλέπουν σαν υστεροβουλία. Θέλεις ας πούμε να συμπαρασταθείς  σε μια ανάγκη. Δεν κοιτάς παρά το συγκεκριμένο σημείο. Ο τοίχος απέναντι γράφει ΑΝΑΓΚΗ!!! Κραυγάζει, το βλέπεις.  Το βλέπουν όλοι! ΑΝΑΓΚΗ!!! ΜΙΑ ΛΕΞΗ, ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ, ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ, ΙΣΩΣ ΕΝΑ ΧΑΔΙ… ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ…  Θέλεις να βοηθήσεις…  Όμως βλέπεις πως αυτή σου η ενέργεια μπορεί να σε οδηγήσει σε προβλήματα… Τι κάνεις;  Πίσω; Μπροστά κι ας υπάρξουν προβλήματα;  Ο καθένας ενεργεί ανάλογα με τα κότσια του και  τις δυνάμεις του.  Άλλοι ορμούν μπροστά, κι άλλοι κάνουν πίσω… κι εσύ κάθεσαι εκεί και κοιτάς… ο κόσμος των ζώων είναι τόσο μα τόσο ποικίλος, ιδιόρρυθμος και  πολλές φορές αξιοθαύμαστος ή και κατάπτυστος τόσο που αξίζει τον κόπο να δεις το κάθε ζώο ανάλογα με την κατηγορία του…. 

Πάμε λοιπόν να  ρίξουμε μια ματιά στη ζωολογία της κοινωνίας μας….

ΤΑ ΓΑΤΙΑ

Ζούμε σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου όλα πρέπει να είναι στη θέση τους.  Η γάτα πρέπει οπωσδήποτε να έχει το γάτο της,  ας πούμε. Στην αντίθετη περίπτωση, ή οφείλει να ψάξει και να βρει ή αν είναι από τις ανεξάρτητες της γατογενιάς, που προτιμάει τον εαυτό της για παρέα της και μόνο,  θα προσπαθήσουν να της βρουν οι άλλοι ένα γάτο  «για να μην είναι μόνη».

Για το μέγεθος του μυαλού μας πρέπει να υπάρχουν δυο γάτοι που νιαουρίζουν στα ίδια κεραμίδια. Ουαί κι αλλοίμονο αν μείνει μόνο του ένα γατί! (Το ουδέτερο  εδώ δεν συγκαταλέγει  κανένα ουδέτερο φύλο. Μπαίνει σκόπιμα προς αποφυγήν ψαξίματος ποιος ή ποια είναι ο συγκεκριμένος γάτος ή γάτα). Δεν θα μιλήσουμε για συγκεκριμένα γατιά εδώ.

Αλλά, προχθές ένας γάτος καθόταν μόνος του στα κεραμίδια και νιαούριζε. Είχε τουλάχιστον δέκα λόγους για να νιαουρίζει. Για παράδειγμα, πεινούσε. Κι όμως, κανένα μέλος της κοινωνίας μας δεν το είδε έτσι. Ο καθένας έδινε τη δική του εξήγηση. Γιατί το κοντό μας μυαλό έπρεπε να λύσει το πρόβλημα του ξένου γάτου. Κανένας δεν κοιτούσε κατά πού κουνιόταν η δικιά μας η ουρά.  Είχαμε όλοι στυλωθεί και κοιτάγαμε κατά πού θα κουνήσει ο γατούλης την ουρά του… Ή ακόμα και αναρωτιόμασταν γιατί δεν τη βάζει μεσ’ στα σκέλια;  Αλλά έλα που αυτός δεν ήταν σκύλος και σε καμιά περίπτωση και με καμιά λογική  δεν θα έβαζε την ουρά μέσα στα σκέλια; 

Κοιτώντας λοιπόν κατά κει και με την ουρά σηκωμένη από ανάμικτα συναισθήματα, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κλαδικά μας προβλήματα. Ψάχνοντας,  λοιπόν,  για να βρω λύσεις,  που να μην θίγουν κανένα, σκέφτηκα ότι το πιο σωστό θα ήταν να κάνω μια γενική έρευνα πάνω στη ζωή και στις αντιδράσεις όλων μας.  Ποιος θα ήταν ο καλύτερος τίτλος για μια τέτοια μελέτη;  ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΖΩΟΛΟΓΙΑ!!!!  Η έκφραση κάλυπτε όλο το φάσμα του είδους κατά κλάδους και συνολικά. Πήρα, λοιπόν, χαρτί και μολύβι, κάθισα πάνω στην ουρά μου για περισσότερη άνεση και να μην πουν κιόλας πως την κουνούσα, και πριν με πιάσει κανένα συναισθηματικό πατατράκ άρχισα την έρευνα μου γράφοντας στο επάνω μέρος της κόλλας:

ΖΩΟΛΟΓΙΑ

ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΖΩΩΝ ΜΑΣ! ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΜΑΣ!

Η αισιοδοξία μου, μου έλεγε πως αυτή θα ήταν μια μελέτη δυναμίτης! Θα ταρακουνούσα το έλος της απάθειας και της αδυναμίας μας και θα έδινα το κίνητρο σε κάθε ζωικό είδος να συσπειρωθεί και να αγωνιστεί για την επίλυση των προβλημάτων του μερικώς, του κλάδου του ειδικώς και του συνόλου των ζώων γενικώς.

Φτου λοιπόν κι αρχίζουμε. Και μια που όπως είπα τα μυαλά μας είναι κοντά, ας πάρουμε το  κάθε πρόβλημα κι ας το κάνουμε παραμύθι…. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….