O
φουκαράς
ο γάτος μόλις προσπέρασε έκανε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να μάσει τα κομμάτια
του. Αλλά, πού να βάλει στη σειρά τα πράγματα!!!! Έσιαξε τα γυαλιά του που είχαν μισοπέσει –ήταν
ένας γάτος διανοούμενος- κι άρχισε να σκέφτεται πως με τόσες γάτες γύρω του δεν
θα κατάφερνε να αντέξει τον πειρασμό για πολύ καιρό. Ήθελε να κρατηθεί, μα έλα που είχε και τις αδυναμίες
του… Πώς μπορεί ακόμα κι ένας σοβαροφανής γάτος όπως
αυτός να αντέξει στον πειρασμό, όταν οι γάτες γύρω του τρελαίνονταν για
γατοπαρέα, για νιαουρίσματα και χουρχουρίσματα ακόμα και τώρα που δεν ήταν
Γενάρης;
Κάποτε μια γάτα του είχε πει για τους Γεναριάτικους
έρωτες της ράτσας τους, αλλά η δική του
ιδιοσυγκρασία έλεγε πως όλους τους μήνες
τους έλεγαν Γενάρη. Γενάρης και ο Μάιος,
Γενάρης κι ο Ιούλιος. Κι όπως έλεγε κι ο
ίδιος, «αν δεν έχεις μια γάτα κάθε φορά να την κοιτάς στα μάτια, τότε δεν είσαι
γάτος αξιοπρεπής’.
Ο ίδιος είχε εξαπλώσει τις γατοδραστηριότητες του από Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, μέχρι
Τρίκαλα, Λάρισα, Καρδίτσα… Το πρόγραμμα τώρα προέβλεπε Νότια Ελλάδα και νησιά
και πού ξέρεις μπορεί και καμιά Αφρικανική χώρα για ποικιλία αν του καθόταν καμιά μαύρη γάτα… «Μπορεί οι γάτες που είναι από κει να
νιαουρίζουν πιο γλυκά», σκεφτόταν πότε- πότε ο γατούλης και χαμογελούσε κάτω απ
τα μουστάκια του….
Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, ο γάτος μας πήγε στη
δουλειά γεμάτος με ανάμικτα συναισθήματα…
Οι ζωτικές του ανάγκες έλεγαν πως πρέπει να κάνει ένα
σάλτο και να πιάσει τη γάτα απ’ τα αυτιά…
Οι συναισθηματικές του ανάγκες έλεγαν πως αυτή ήταν Η ΓΑΤΑ των
τελευταίων ονείρων του… κι αφού σήμερα
του μίλησε, άρα….. χαμογέλασε ο γατούλης πίσω απ’ το γραφείο του και μια γάτα που περίμενε να εξυπηρετηθεί στο ταμείο αναρωτήθηκε πως και χαμογελάει ο μαγκούφης….
Μέχρι αργά το μεσημέρι που σχόλασε ο γάτος μας είχε καταστρώσει το
σχέδιο του…. Δεν μπορεί… θα την έκανε την κουτουράδα κι ότι κάθονταν….
Στην επιστροφή προς τη γατοφωλιά ξανάπεσε πάνω στην
κόκκινη γατούλα μας…
«Τι μοιραία συνάντηση!», αναφώνησε εκείνη….
«Οι μοιραίες συναντήσεις γίνονται στα κεραμίδια…» της ψιθύρισε
κρατώντας ένα σοβαρό ύφος μια που η κυρά Γατίνα του απέναντι σπιτιού ήταν
σίγουρο πως κοίταγε πίσω απ’ την κουρτίνα…
«Απόψε…» του γλυκοχαμογέλασε εκείνη, βιαστικά….
Έτσι, αφού υπήρχε ταυτότητα απόψεων, το βράδυ
συναντήθηκαν σε κάποια κεραμίδια και
έλυσαν τα κοινά τους προβλήματα με όση
γατοπρέπεια απαιτούσε η παράλογη
γατοκοινωνία όπου ζούσαν.
Τα τελευταία νιαρρρρρρρ τους ακόμα ακούγονται στις γατογειτονιές
της Γατούπολης και η γάτα ακόμα γλύφει
ευχαριστημένη τη γούνα της γελώντας κάτω απ’ τα μουστάκια της….
«Τι γάτος αλήθεια!!!!!»
Κι ο γατούλης ο καημένος έχει γίνει ακόμα πιο κοντούλης
και όποτε βγαίνει από το γατόσπιτο πάει
τοίχο-τοίχο…
«Με ξέκανε η άτιμη…. Μη με ξαναπετύχει….»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου