ΤΖΙΝΤΖΕΡ

Το να είσαι γάτος είναι μια ιστορία με πολλά πλυν και συν. Εξαρτάται από το αν είσαι γάτος του σαλονιού ή γάτος του κεραμιδιού. Και πάλι υπάρχουν τα συν και τα πλυν άσχετα αν κατοικείς στο σαλόνι ή στο κεραμίδι. Το θέμα είναι πως το παίρνεις ο ίδιος, όντας γάτος ή και γάτα ακόμα...

Γιατί και ο κάθε γάτος όπως και ο κάθε άνθρωπος έχει τα πλυν του και τα συν του, αυτά που "πάει" κι αυτά που δεν "πάει". Ή ακόμα αυτούς που "τον πάνε" κι αυτούς που δεν "τον πάνε".

Τώρα θα μου πείτε, είναι δυνατόν ένας γάτος να εξαρτάται συναισθηματικά από το αν τον συμπαθούν οι άλλοι γάτοι ή όχι; Κι όμως ναι! Όπως ακριβώς και οι άνθρωποι ... Κι όσο και να λέμε πως δεν μας νοιάζει αν μας συμπαθούν οι άλλοι ή όχι, όλοι ξέρουμε πως μας νοιάζει και μας κόφτει, και μάλιστα πολύ. Απλώς δεν το δείχνουμε, όπως δεν το δείχνει και η γάτα μας, η Τζιντζερ, που κάθε φορά που τη βλέπω ανεβασμένη στο τραπέζι, αρχίζω να βγάζω βρυχηθμούς λιονταριού κι εκείνο το καημένο με κοιτάει και κατευθείαν πάει και κρύβεται πίσω από τον καναπέ. Που να καταλάβει μια γάτα πως δεν ανεβαίνουμε στο τραπέζι; Εδώ ο κάθε Αμερικανός Επιχειρηματίας δεν το καταλαβαίνει και μιλάει στο τηλέφωνο έχοντας τις ποδάρες του μαζί με τα παπούτσια ανεβασμένες στο γραφείο... Όμως ποτέ δεν με γρατσούνισε γιατί τις βάζω τις φωνές ή την πετάω από το τραπέζι κάτω, ενώ αν έκανα το ίδιο με τον Αμερικανό Επιχειρηματία σίγουρα θα δημιουργούσα Διπλωματικό επεισόδιο. Αλλά βλέπετε η γάτα μας δεν είναι υπήκοος του Πλανητάρχη, μια σκέτη γατούλα είναι. Του σαλονιού μεν, αλλά γατούλα.

Η Τζίντζερ μας, λοιπόν, είναι μια γάτα του σαλονιού. Με κοκκινόξανθο τρίχωμα, εξ' ου και το όνομα της, με φουλαράκι στο λαιμό και μια τεράστια φουντωτή ουρά, που την κουνάει πέρα δώθε καθώς περπατά καμαρωτή καμαρωτή. Μας ξυπνάει το πρωί, έτσι δεν χρειαζόμαστε ξυπνητήρι, μας τρώει το περίσευμα του φαγητού κι έτσι δεν καταναλώνουμε πολλές σκουπιδοσακούλες , ούτε βρωμάνε τα σκουπίδια μας και το πιο σημαντικό απ' όλα ούτε καν νιαουρίζει... Χαζή είναι να παραπονεθεί; Και φυσικά δεν μιλάει αφού είναι γάτα. Η ιδανική συγκάτοικος δηλαδή. Αφήστε που μας ζεσταίνει όταν ζαρώνει κοντά μας για να κοιμηθεί.

Μια τέτοια συγκάτοικος για μας δεν έχει πλυν, κι αν έχει είναι τόσο μικρά που ούτε φαίνονται... Τώρα αν έχουμε εμείς πλυν απέναντι της, τι να σας πω δεν ξέρω... Αν ήταν ανθρωπος όμως είμαι σίγουρη πως θα είχε και δεν θα έχανε την ευκαιρία και να μας τα δείξει με οποιονδήποτε τρόπο... Γιατί οι άνθρωποι έχουν δει την συμβίωση σαν μέσο για να εκφράζουν τα παραπονά τους και να δημιουργούν καταστάσεις που κάνουν την ζωή των συγκατοίκων τους δύσκολη μέχρι και ανυπόφορη πολλές φορές. Δεν ξέρουν πως να είναι "γάτες" και να συμπεριφέρονται σαν "γάτες"...

Αν τους στριμώξεις, το μόνο που ξέρουν να κάνουν που έχει σχέση με τις γάτες είναι να βγάλουν νύχια και να σε γρατσουνίσουν κι όχι να κοιτάξουν να συζητήσουν μαζί σου και διαλευκάνουν την αιτία που σε έκανε να τους στριμώξεις.

Βλέπετε οι άνθρωποι έχουμε ένα τεράστιο "πλυν". Πιστεύουμε πως ό,τι και να κάνουμε είναι καλά καμωμένο, κι ακόμα κι αν μέσα μας έχουμε τις αμφιβολίες μας ποτέ δεν το παραδεχόμαστε στους άλλους. Κι αν το παραδεχτούμε θα είναι για να ανεβάσουμε το "επίπεδο" μας τάχα, κι από μέσα μας λέμε και ενα "αϊ παράτα μας", έχοντας όμως ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη όταν είναι να βγει κάτι από τον απέναντι και μια έφραση θεριού αν ο απέναντι δεν έχει πια να μας προσφέρει τίποτα κατά την άποψη μας.

Εκείνο που δεν συνειδητοποιούμε εμείς τα σκεπτόμενα όντα είναι πως και οι απέναντι σκεπτόμενοι είναι κι αυτοί σαν και μας, αλλά "γάτες" και δεν μας δείχνουν τι νοιώθουν εκείνη τη στιγμή, απλώς περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να "βγάλουν νύχια" και να μας δείξουν μ' αυτόν τον τρόπο την "δύναμη" τους .

Νιαρρρρ... νιαρρρρρρρ... (έχω άδικο;)