Με τους παλαιστές ή με τους φυγόπονους;

«Όταν πρωτοάνοιξα  Φροντιστήριο, υπήρξαν συνάδελφοι που έλεγαν, «σ’ αυτόν θα στείλετε τα παιδιά σας, τον παλαιστή;»  Βλέπετε  έκανα πάλη εκείνον τον καιρό και  ίσως θεωρούσαν πως αυτό ήταν μειωτικό για έναν εκπαιδευτικό» 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια από τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας  μας, το μυαλό μου έτρεξε πίσω σε όλα αυτά τα 33 χρόνια που πέρασαν από τη μέρα που ξεκίνησα να δουλεύω. Θυμήθηκα κι εγώ, όπως κι εκείνος, όλες αυτές τις φορές που ηθελημένα ή αθέλητα  άνθρωποι του κοινωνικού μας περίγυρου μας  θίγουν, μας πληγώνουν, μας στενοχωρούν. Μα πάνω  απ όλα θυμήθηκα  πόσο  δυνατότεροι  γινόμαστε  περνώντας  μέσα  από  τέτοιες κριτικές  και  κακόβουλες  ή  αφελείς  κουβέντες. 

Μετά από τόσα χρόνια  στην καμπούρα μου, Πρόεδρε, νοιώθω όχι απλά παλαιστής, αλλά αρσιβαρίστας ολκής!   Έμαθα να υπομένω  και να αντιμετωπίζω  το οτιδήποτε. Κι είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη. Είμαι σίγουρη πως όλοι και όλες εμείς που έχουμε επιλέξει να υπηρετούμε αυτόν τον κλάδο έχουμε σηκώσει ατελείωτα βάρη  στην ψυχή μας και στο μυαλό μας, κι έχουν εξοστρακιστεί  επάνω μας  ατελείωτα κακόβουλα βέλη «συναδέλφων»  και  παρατρεχάμενων  τους.  Και μας δυνάμωσαν και μας  οχύρωσαν και μας έκαναν καλό τελικά…

Από την άλλη έχω διαπιστώσει πως στα χρόνια που ασχοληθήκαμε με την Παιδεία –δεν θα κάνω σε καμιά  Υπουργό και σε κανένα νέο σύστημα τη χάρη να με ονομάσει απλά εκπαίδευση-   τόσα χρόνια που ασχοληθήκαμε με την Παιδεία, εισπράξαμε πολύ αγάπη και πολλές όμορφες στιγμές από τα παιδιά μας, τους μαθητές μας.  Αυτές οι μικρές και μεγάλες χαρές  που πήραμε από όλα αυτά τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μας, θεωρώ πως είναι η καλύτερη αμοιβή μας.  Θεωρώ πως  όλα αυτά τα ματάκια που μας κοίταξαν με αγάπη και  σεβασμό, όλα αυτά τα μυαλουδάκια που μας δόθηκε η ευκαιρία να καλλιεργήσουμε, όλες αυτές οι γλυκές φωνούλες  που μας φώναξαν «κύριε» ή «κυρία», είναι η μεγάλη επένδυση ζωής που έχουμε κάνει  και που με πολλή τρυφερότητα θα μας συντροφεύει στα γεράματα μας.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως αυτές οι χαρές δεν ήρθαν από μόνες τους . Αυτά τα χαμόγελα δεν μας χαρίστηκαν, αυτές οι επιτυχίες στις εξετάσεις  δεν μας δόθηκαν χωρίς να κοπιάσουμε.  Ακόμα πιο πολύ, θεωρώ πως το στοιχείο που μας έκανε να έχουμε μια πολύχρονη και επιτυχημένη καριέρα ήταν πως  ξέραμε να παλεύουμε…. Είμασταν καλοί και στο Κατς και στην Ελληνορωμαϊκή και στην Ελεύθερη... Οι αντιξοότητες και το «κυνηγητό» μας  βελτίωσαν και μας έκαναν πρωταθλητές. Όπως ένας πιτσιρίκος  που θέλει να κάνει άρση βαρών ξεκινάει προπονήσεις και σιγά- σιγά   αρχίζει και σηκώνει πρώτα πενήντα, μετά εκατό και μετά διακόσια και κιλά, έτσι κι εμείς,  ξεκινήσαμε με στενοχώρια στα δύσκολα, συνεχίσαμε με  χαμόγελα στα ζόρια και καταλήξαμε με «αυτό το ξέρω και ξέρω και πότε θα μου έρθει, άρα ξέρω και πώς  να το αντιμετωπίσω».

Φυσικά οι δυσκολίες δεν θα λείψουν ποτέ και από κανένα. Φυσικά και πάντα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το καινούριο βέλος , τον καινούριο αντίπαλο. Και φυσικά δεν θα πρέπει να μας πτοήσει τίποτα, αλλά πάντα θα πρέπει να προσπαθούμε να βγάλουμε κέρδος αντοχής και πνεύματος ακόμα κι από την ενδεχόμενη ζημιά.  Και βεβαίως ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο καλός  παλαιστής και με την τελευταία λαβή μπορεί να νικήσει τον αντίπαλο.  Όμως επίσης θα πρέπει να μην ξεχνάμε πως  δεν είναι  προς όφελος μας να πετάμε τον κάθε αντίπαλο στο καναβάτσο. Η ευγενής άμιλλα δεν το επιτρέπει αυτό κι εμείς ως εκπαιδευτικοί πρώτιστα και ως επαγγελματίες μετέπειτα,  δεν  δικαιούμαστε να ασκούμε επιθετικά μέτρα για να αντιμετωπίζουμε τους απέναντι μας, ακόμα κι αν αυτοί μας  επιτίθενται. 

Μην ξεχνάμε πως η κάθε κίνηση μας, η κάθε παραμικρή μας  ενέργεια κρίνονται  με  γνώμονα το γεγονός πως είμαστε δάσκαλοι, άρα αυστηρότερα από  ένα κοινό και απλό πολίτη και έχουν αντίκτυπο στην επαγγελματική μας ακεραιότητα.  Ο γονιός που μας εμπιστεύεται το παιδί του έχει απαίτηση να είμαστε άρτιοι και γνωστικά  αλλά και ηθικά!  Ξέρει πως δεν θα μάθουμε στο παιδί του  μόνο ξένη γλώσσα,  αλλά  και κανόνες συμπεριφοράς, θα διαπλάσουμε τον χαρακτήρα του μέσα από τα χρόνια των σπουδών του, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα. Τα παιδιά είναι σαν τα σφουγγάρια… απορροφούν όλα όσα τους δίνονται, αντιγράφουν την κάθε συμπεριφορά μας , την κάθε κίνηση μας, την κάθε λέξη μας.  Το πιο βαρύ μας φορτίο είναι να σταθούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους και να τους δώσουμε τα φώτα της γνώσης σε μια σφαιρική  ολότητα που θα αφορά και τη θεωρητική και την πρακτική  πλευρά της.

Πιθανόν  κάποιοι από σας να διαφωνήσουν, αλλά αν σκεφτούμε  τον εαυτό μας σαν παιδιά, αν φέρουμε πίσω στη μνήμη μας την εμπειρία μας σαν  μαθητές , θα δούμε πως έχουν χαραχτεί  στο μυαλό μας δύο είδη δασκάλων… οι πολύ καλοί που επηρέασαν τη ζωή μας θετικά και οι  άλλοι που μας ήταν αδιάφοροι  και τελικά δεν μας έμαθαν τίποτα.  Και οι μεν πρώτοι πάλευαν για να μας  μεταδώσουν τη γνώση τους, οι δε δεύτεροι  -όσο κακό και να ακούγεται αυτό- περίμεναν  πότε να χτυπήσει το κουδούνι για να βγουν από την τάξη, περίμεναν πότε να τελειώσει ο μήνας για να πληρωθούν.

Εμείς,  συνάδελφοι, με ποιους θέλετε να είμαστε;  Με τους παλαιστές ή με  τους φυγόπονους;