ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ

Σ’ ένα μικρό κλαδάκι λυγαριάς συναντήθηκαν χτες βράδυ δυο κουνούπια. Ήταν κάτω στον κάμπο, μακριά από το κουνουποχωριό. Η καρδιά της που τόσες μέρες ήταν θλιμμένη, κλώτσησε.   Κάθισαν στην άκρη ενός φύλλου και τα λέγανε τα δυο τους.  Είχαν  μιαν έκφραση μισοχαρούμενη, μισοθλιμμένη….  Καθόμουν από κάτω και τα κοίταζα.  Είχαν συναντηθεί κι άλλες φορές, αλλά σήμερα ήταν σαν να βλέπονταν για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Η θηλυκιά τα απόγευμα κάθονταν κοντά στο βάλτο και σκέφτονταν πώς να περάσει το βράδυ της.  Και τότε ήρθε ο αρσενικός και της πρότεινε να παν στις λυγαριές.  Τόσες μέρες την κοίταγε κι αυτή φοβόταν πως το βλέμμα του το μόνο που της έλεγε ήταν «θα σου πιω το αίμα!»  

«Δν μ’ αγαπά πια, δε με νοιάζεται»,   έλεγε μέσα της…. «Ότι ήθελε από μένα φαίνεται να τα έχει πάρει όλα….» 

‘Άρχισε να βάζει μαύρες σκέψεις στο μυαλό της… τρελά πράγματα….  Πως τάχα ήθελε να προβληθεί στους  άλλους και τέτοια… Τότε κούναγε το κεφάλι της για να της φύγει η σκέψη και  ένα  άγριο ζουζούνισμα ακούγονταν γύρω της.  Την έπιανε τρέλα στο ήχο του… «Πάει», έλεγε, «τελείωσε… Πριν να βγει αυτό το καλοκαίρι θα πεθάνω από το δραστήριο εντομοαπωθητικό της αδιαφορίας του.   Θα σβήσω τώρα που βλέπω τα μάτια του να με κοιτούν και να  είναι τόσο άδεια»…

Το σκεπτόταν πια στα σοβαρά…  Θα έκανε  κόμπο την καρδιά της, θα φιλούσε τα μικρά της κουνουπάκια  και πριν ακόμα αρχίσει να υποκύπτει στα συναισθήματα της   θα βουτούσε μια πάνω στο μηχάνημα του εντομοαπωθητικού που τη σαγήνευε τον τελευταίο καιρό  κολλημένο στην πρίζα…. 

«Πού ξέρεις;» σκέφτονταν μες τη θολούρα του μυαλού της. «Μπορεί από κει ψηλά να μπορούσε να ξεκαθαρίσει τα αληθινά συναισθήματα του γιγαντοκούνουπα που τη βασάνιζε τόσο….

Και ξαφνικά εκείνο το απόγευμα φαινόταν να έχει λήξει η αδιαφορία….  Της είχε προτείνει βόλτα…. Οι δυο τους μόνοι…. 

Είχε γαλήνη και ηρεμία εκεί στο κλαράκι  της λυγαριάς και ο χώρος θύμιζε κάπως τα μέρη που πήγαιναν όταν είχαν πρωτοσυναντηθεί.   Η θηλυκιά νόμιζε  πως θα ξέσπαγε σε κλάματα καθώς ένα κόμπος  της έσφιγγε το λαιμό  και μάταια προσπαθούσε να τον καταπιεί. 

‘Έμειναν ώρες πολλές εκεί, συζητώντας, ΄

Όμως τίποτα δεν θύμιζε τις παλιές καλές μέρες των πρώτων συναντήσεων. Κάπου τα αισθήματα ή είχαν χαθεί ή είχαν μεταβληθεί…  ‘Ένα ήταν  σίγουρο, ότι το κουνουποχωριό και ειδικά η γειτονιά, οι γύρω, είχαν βάλει το χεράκι τους σ’ αυτό.  Ευτυχώς δεν τους είχαν επηρεάσει άμεσα.  Κάτι φαίνονταν  πως κράταγε ακόμα…  Χωρίς να το συζητούν φανερά, ήταν βέβαιο πως προσπαθούσαν να λύσουν ένα πρόβλημα.  Προσπαθούσαν να ξανασυναντηθούν, να ξαναβρεθούν να ξαναγνωριστούν…  Ήταν όμως προφανές πως κάτι είχε χαλάσει… Μια λεπτή, ανεπαίσθητη κεραία είχε χαθεί…

Σκεπτόμενους όλα αυτά τους βρήκε το ξημέρωμα να συζητούν ακόμα.  Ουσιαστικά δεν φαίνονταν  προβληματισμένοι, όμως κάτι δεν πήγαινε καλά.  Ένα μικρό διαβολάκι γαργαλούσε με το νύχι του την άκρη της καρδιά τους, 

Γύρισαν το πρωί στο κουνουπόσπιτο και ήταν φανερό πως με μια μυστική και ανείπωτη συμφωνία απλά είχαν βάλει  το ζήτημα σε μορατόριουμ. Δεν γίνονταν κι αλλιώς. Το θέμα έπρεπε να λυθεί στη βάση του έστω και ετεροχρονικά…