Μια φορά κι
έναν καιρό, σ’ ένα αλεπουδοχώρι μαζεύτηκαν μια παρέα αλεπούδες και συζήταγαν
κρυφά. Είχαν βρει μια ευκαιρία για να
βολευτούν και δεν ήξεραν πώς να την εκμεταλλευτούν.
Σκέφτηκαν,
λοιπόν, πως ο καλύτερος τρόπος για να βολευτείς είναι να γίνεις πρώτα αρχηγός
του αλεπουδοχωριού, για να μπορείς να διατάζεις και να εκμεταλλεύεσαι χωρίς να
μπορούν να σε κουνήσουν.
Η ευκαιρία
ήταν μια όμορφη κότα. Φαίνονταν νόστιμή, ζουμερή και λαχταριστή. Οι αλεπούδες μας
έπρεπε να τη φάνε για να μπορέσουν να ανοίξουν το δρόμο προς το κοτέτσι. Έπιασαν
τις πιο καλοπροαίρετες κότες του χωριού κι έναν αγαθιάρη κόκορα. Τους έταξαν
μπόλικα κοτοπουλάκια και άφθονο καλαμπόκι και τον φουκαρά τον κόκορα τον
έπεισαν πως θα γινόταν φίλος τους και δεν θα κινδύνευε να φαγωθεί από καμιά τους.
Αφού
κατάστρωσαν τα σχέδια τους, και με τις ευλογίες του ανώτατου συμβουλίου της Αλεπουδοχώρας
ξεκίνησαν για να κατακτήσουν την κότα των ονείρων τους. Οι αλεπούδες πήγαιναν
μπροστά κι ο κόκορας από δίπλα χόρευε στο ρυθμό που του έπαιζαν. Μπροστά αυτές
για την κατάκτηση και από πίσω ο χαζο-κόκορας να μαζέψει κι άλλες κοτούλες που
θα πήγαιναν με το μέρος των αλεπούδων.
Τα βράδια οι
αλεπούδες μαζεύονταν στην πλατεία κι έβγαζαν λόγους γεμάτους υποσχέσεις!
«Θα κάνουμε
το κοτέτσι σας το πιο ωραίο της χώρας!»
«Θα
φροντίζουμε τα κοτοπουλάκια σας!»
«Θα τα
στείλουμε να μορφωθούν!»
Τέτοιους λαγούς με πετραχήλια έταζαν!!!
Με το πες-πες
τις έπεισαν τις κοτούλες να τους δώσουν την παχουλή την κότα, αφού υπόσχονταν
πως δεν θα τη φάνε, αλλά θα την έχουν αρχόντισσα κυρά!
Και πράγματι
δεν την έφαγαν! Είχαν άλλωστε τόσες άλλες κότες να ξεκοκαλίσουν…
Κι ο
φουκαράς ο κόκορας; Ε, αυτός ήταν που μόλις τελείωσε η δουλειά τους τον
ξέχασαν. Όχι μόνο καλαμπόκι δεν τον ξαναέδωσαν, αλλά και τη δική του την
αγαπημένη κότα προσπάθησαν να τη φάνε….
Τώρα ο κοκορίκος
μας το φυσάει και δεν κρυώνει, γιατί όταν η κοτούλα του του τα έλεγε δεν ήθελε
να την ακούσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου