Περπατάω πάνω κάτω μέσα στο σπίτι... σαλόνι-δωμάτια, χίλιες διαδρομές... Κοιτάζω απ' το παράθυρο το βουνό απέναντι.. μοιάζει να μου γνέφει...
«Υπομονή...», μου λέει. «Μέχρι χθες δεν με ήξερες καν.. δεν ήξερες ότι υπάρχω... τι σ' έπιασε τώρα; Καλά δεν είμαστε οι δυο μας τόσα χρόνια; Εσύ με κοιτάς και χαμογελάς, με κοιτάς και γαληνεύεις κι όταν παίρνεις τη μηχανή στα χέρια σου, ποζάρω και σου δίνω τον καλύτερο εαυτό μου...»
«Έχεις δίκιο», του απαντώ μ' ένα πικρό χαμόγελο. «Αλλά εσύ δεν μου μιλάς, δεν με παίρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα και περισσότερο από μια φορά τη μέρα. Δε μου στέλνεις μηνύματα και γράμματα . Δεν μου αφιερώνεις αγαπημένα τραγούδια. Είσαι φίλος, δε λέω, αλλά φίλος αμίλητος κι ανέκφραστος . Το μόνο καλό σου είναι πως ηρεμείς την ψυχή μου. Δεν ξέρω πώς, αλλά την ηρεμείς ... Ίσως ο δικός σου όγκος είναι η ευγενική φωνή που χρειάζομαι για να ρυθμίσω την εγκεφαλική μου λειτουργία... ίσως τα χρώματα σου να ταιριάζουν με τους τόνους της φωνής που θάθελα να ακούω να τραγουδά μέσα στ' αυτιά μου. Πράσινα της ελπίδας, γκριζομπλέ της υπομονής, μαύρα κάποια στιγμή, ειδικά τη νύχτα, αλλά ένα μαύρο που έχει κατατροπώσει το κοινό πιστεύω πως είναι πένθιμο και φέρνει λύπη. Ένα μαύρο που σε μένα φέρνει μόνο τη διάθεση να σ' αγγίξω.. να σου δείξω πως σε νοιάζομαι, σα να είσαι ένα με μένα... Και σήμερα το απόγευμα πριν δύσει ο ήλιος , βουνό μου, το είδες εκείνο το ροζ –μοβ συννεφάκι πίσω σου; Μου έκλεινε το μάτι κάποια στιγμή κι ήταν σα να μου μιλούσε... σα να μούλεγε «εδώ είναι», μακριά μεν, αλλά η σκέψη του είναι κοντά σου.... εσένα σκέφτεται και θέλει να χαμογελάς». Και χαμογέλασα εκείνη τη στιγμή, αλλά ήταν ακόμα πιο πικρό το χαμόγελο μου... θυμήθηκα την απόσταση που μας χωρίζει, αυτήν που κάνει τα χρώματα σου σκούρα, που δεν μ΄αφήνει να ακούσω τον τόνο της φωνής σου όταν τα ρυάκια σου κελαρύζουν μέσα στις λαγκαδιές σου, βουνό μου, αυτήν την απόσταση που δεν μου επιτρέπει να σ' αγγίξω όπως το χώμα της αυλής μου, που μπορώ να το πάρω στη χούφτα μου και να απολαύσω τη μυρωδιά της μάνας γης, της γεννήτρας όλων μας... Αχ βουνό μου... η όψη σου υπέροχη και εγώ εδώ μακριά σου, να την κοιτώ και να μην τη χορταίνω... Αγέρωχο στέκεσαι απέναντι μου και κάθε σου στιγμή, κάθε σου αλλαγή σφραγίζει την ύπαρξη μου, τη σκέψη μου και τα συναισθήματα μου... Δεν είσαι όποιο νάναι βουνό εσύ... είσαι το δικό μου βουνό. Ο προσωπικός μου ψυχαναλυτής, ο ατομικός μου τοίχος των δακρύων για να ακουμπήσω επάνω στον ώμο σου και να κλάψω, να αποθέσω την πιο απόκρυφη και ενδόμυχη κατάθεση ψυχής που θα μπορούσε να κάνω... Γιατί το ξέρω... μπορείς να καταλάβεις... να νοιώσεις.. να κανακέψεις και να παρηγορήσεις κάτι χαμένες ψυχές σαν τη δική μου. Κάτι ψυχές που δεν ανήκουν εκεί που είναι ταγμένες να ανήκουν και δεν ταιριάζουν εκεί που βρίσκονται...
Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις, βουνό μου... κι όσο σαν άλλος Πήτερ Παν έχω ξεχάσει πια που είναι η χώρα του Ποτέ, κάπου μέσα μου δεν σταματάω να την ψάχνω, με την ελπίδα πως εκεί δεν έχει ηλικίες και ανθρώπινους κανόνες να μας κρατούν δέσμιους σε θεσμούς, στους οποίους ποτέ δεν πιστέψαμε και δεν ακολουθήσαμε παρά μόνο στον καθημερινό, συμβατικό μας βίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου