΄'Ηρθε μια μέρα στο σπίτι απ' τη δουλειά κουβαλώντας μια κιθάρα. Μόλις τον είδε χαμογέλασε. "Τι έγινε πάλι?", ρώτησε. Πριν λίγο καιρό είχε φέρει ένα αρμόνιο. "Μπορεί κάποιο από τα παιδιά να θέλει να μάθει μουσική, ας τα δελεάσουμε", ήταν η απάντηση του τότε. Και τα παιδιά δεν ήταν ούτε δέκα χρονών!!! Όμως ο καημός του και ο δικός της παραδίπλα συναγωνίζονταν. Να μάθουν τα παιδιά... όσα περισσότερα γίνεται... πρώτα γράμματα, μετά ξένες γλώσσες, μετά μουσική και ό,τι άλλο θελήσουν... Ο καημός κάθε γονιού κι ένας παραπάνω ο δικός τους.
Τα χρόνια πέρασαν....Τρεχάτα... Γεμάτα σκληρή δουλειά απ' τους γονείς και διάβασμα από τα παιδιά. Δημοτικό...Γυμνάσιο...Λύκειο... Αγγλικά...Γαλλικά... Η κιθάρα στη γωνιά της τους κοιτούσε. Το αρμόνιο παραδίπλα... Καμμιά φορά τους φαίνονταν πως τους βγάζαν και τη γλωσσα. Κανένα από τα δυο παιδιά δεν ήθελε να μάθει μουσική. Ο μπαμπάς πότε πότε το θυμόταν και ψιλογκρίνιαζε. Όμως από την άλλη καμάρωνε. Για τα παιδιά πάντα.
Σε Βρετανικό Πανεπιστήμιο η μεγάλη, στο ΤΕΙ της επιλογής του ο μικρός. Διπλό πτυχίο η μεγάλη και στην ώρα του, χωρίς καθυστερήσεις. Εκτιμούσε τον κόπο και το χρήμα που χρειαζόταν οι σπουδές της και τα αξιοποιούσε με τον καλύτερο τρόπο. Και ο μικρός αντίστοιχα. Μόλις είχε ξεκινήσει. Κολλημένος στους Υπολογιστές και στο Σχέδιο. Τα μάτια των γονιών γεμάτα από χαρές και ελπίδες.
Δυο μήνες πριν στο αεροδρόμιο, από τη μια πατέρας-μανα με τα λουλούδια της επιβράβευσης στα χέρια και από την άλλη η κόρη με το πτυχίο με το άριστα επάνω. Φιλιά, χαμόγελα, χαρές και δάκρυα...
Οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συγγενείς με την κλασσική ερώτηση στο στόμα "Καλά θα μείνεις στο χωριό με τόσες σπουδές?" Σταθερή η απάντηση της κοπελιάς. Αμετάπειστη. "Θέλω να ακούω τα πρόβατα το πρωί, να βλέπω το Πάϊκο πράσινο και να γεμίζω καθαρό αέρα".
Μαζί με τις σπουδές έφερε στο χωριό και τις αναμνήσεις της, τα βιώματα της, όλο το πνευματικό και υλικό νοικοκυριό που είχε τεσσέρα χρόνια με κόπο οικοδομήσει εκεί πάνω, τόσο μακρυά, στη σκοτεινή και θολή Σκωτία. Τα έστησε ξανά.... Τώρα οι αφίσες της έβλεπαν κάθε πρωί τον ήλιο και σίγουρα οι μορφές επάνω τους αναρωτιούνταν πώς τόσο φως τις έκανε να λάμπουν όλη μέρα.
Όλα τα μικροπραγματάκια που στόλιζαν το σπίτι της εκεί μακρυά απλώμενα τώρα πια στο δικό της σπίτι, στην πατρίδα της, στο χωριό που ήταν επιλογή της να μείνει.
Τους φώναξε να δούνε τι είχε φέρει μόνο όταν τα είχε στρώσει όλα. Σε πρώτο πλάνο τα βιβλία της. Χοντρά Πανεπιστημιακά Συγγράμματα που επάνω τους είχε ξοδέψει ατέλειωτες ώρες γιανα τα κάνει κτήμα της και να πάρει το πολυπόθητο για όλους τους πτυχίο. Ο Υπολογιστής με τα δεκάδες προγράμματα και τις εργασίες, οι δισκέττες, το CD player και η στοίβα με τα CD's που αγόραζε με το χαρτζηλίκι της όλα αυτά τα χρόνια.
Καμάρωνε και ρώταγε. "Δεν τα έβαλα όμορφα?" Όλα στην τρίχα ήταν. Φωτογραφίες των συμφοιτητών ζωντάνευαν τη ζωή της εκεί πάνω τόσα χρόνια..."Να ο Γιάννης εδώ με τον φίλο του το Νορβηγό..., να η Μαρία και ο Andy στην αποφοίτηση...το πάρτυ στην γιορτή μου....όλα τα παιδιά μαζεμένα...όμορφα δεν είναι?"
Ήταν όμορφα όλα εκεί μέσα...γιαλισμένα...ταχτοποιημένα...καθαρά...Ζωντανές θύμισες απ' τα καλύτερα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. τα σκληρά μα και ξένοιαστα χρόνια των σπουδών... Όλα μαζεμένα για να θυμάται. Ακόμα και οι κάρτες των φίλων, τα γράμματα της μαμάς δεμένα μ' ένα κορδελάκι, τα εισητήρια από τις συναυλίες, το θέατρο, το σινεμά... Η δισκέττα με την Πτυχιακή πάνω-πάνω. Έρευνα στα Ελληνικά σχολεία σε αντιπαράθεση με τα Βρετανικά. Όλα εκεί...μόνο για ένα μήνα...ακόμα και η κιθάρα στη γωνιά, που δεν την έπαιρνε κανείς παρά μονάχα τώρα τελευταία ο μικρός τη γρατσούνουσε μαθαίνοντας να παίζει μόνος του και σιγοτραγουδώντας.
Χαμογελούσε ευχαριστημένη η κιθάρα...έβλεπε γύρω της και χαμογελούσε...Χαμογελούσε μέχρι προχθές που ξαφνικά εκεί που πρόσμενε να ξαναχωθεί στην αγκαλιά του μικρού όπως κάθε απόγευμα, άκουσε ενα βουητό κι ένιωσε ένα κύμα λάσπης και βρώμικου νερού να την πετάει στον απέναντι τοίχο. Ξαφνικά βρέθηκε στο πάτωμα μέσα στα λασπόνερα κι ύστερα πάλι σηκώθηκε στην επιφάνεια. Επέπλεε δίπλα στην ψηλότερη αφίσσα που ήταν κολημένη στον τοίχο, εκεί που έφταναν μόνο τα κεφάλια όσων έμπαιναν εκεί μέσα. Δίπλα της κολυμπούσαν οι δισκέτες, τα Cd, το CD player, οι φωτογραφίες με την Μαρία και τον Andy, τον φίλο τους τον Νορβηγό, το Γιάννη...ακόμα και η ντιβανοκασέλλα με τα στρωσίδια 'επλεε δίπλα στην κιθάρα...Μέσ' στα λασπόνερα όλα.... Οι πόρτες ανοιχτές...το νερό να βγαίνει από τα παράθυρα...κι όλες οι αναμνήσεις πνιγμένες...όλα τα βιβλία και οι εργασίες στον πάτο...μες στις λάσπες...πνιγμένα όλα...κι η κοπελιά απ' έξω να βλέπει και να κλαίει και τα χείλη της να λένε μόνο ένα "γιατί" και ένα "πώς"???
Πώς χάθηκαν σε δυο λεπτά τα πάντα? Ποιος έφερε τόση καταστροφή? Γιατί δεν νοιάστηκε κανείς να μη ξεχειλίσει ο χείμαρρος μπροστά στο σπίτι της? Ποιος άφησε την κοίτη να γίνει δάσος? ΠΟΙΟΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΚΟΙΤΗ ΔΡΟΜΟ?
Κοίταζε τα ξένοιαστα χρόνια της που είχαν χαθεί....κοίταζε τον καρπό των κόπων της που είχε καταστραφεί και αναρωτιόταν...Είχε σπουδάσει σε μια χώρα όπου η βροχή ήταν μόνιμη, δυνατή και καθημερινή. Κι όμως δεν είχε πέσει ούτε σταγόνα στα βιβλία της, δεν είχε βραχεί καμμιά από τις σημειώσεις της. Κι εδω...που ο ήλιος έσκιζε την πέτρα...να χάσει όσα είχε και δεν είχε από αμέλεια και αδιαφορία?
"Δεν νιώθω ασφαλής, θέλω να φύγω...." είπε κι η μάνα της ξεχείλισε από δάκρυα... Λόγια παρηγοριάς ανέβηκαν στο στόμα της πού ούτε η ίδια πίστευε. Ποια μάνα θέλει το παιδί της μακρυά του? Ποιος πατέρας? Κανένας.
Μα όταν πονάνε οι μνήμες του παιδιού σου, πόσο πρέπει να κυνηγήσεις αυτούς που φταίνε? ΠΟΣΟ?????
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου