ΤΑ «ΚΛΙΚ» ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Η αγάπη είναι κλικ; Ε;

Θα μου πείτε τώρα πως έκλεισαν τα σχολεία και τρελάθηκα. Μπα! Αν την έχει κανείς την τρέλα, την έχει από πάντα. Δεν χρειάζεται να κλείσουν τα σχολεία. Κι αν προβληματίζεται κανείς, προβληματίζεται όλο το χρόνο. Απλά όταν κλείνουν τα σχολεία έχει χρόνο να σκεφτεί και να αναλύσει περισσότερο. Και ίσως ίσως, να δει βαθειά μέσα του ή μέσα στους άλλους. Να δει πού βρίσκεται ο ίδιος, ο περίγυρος του, ο κόσμος γύρω του. Και να διαπιστώσει πως αυτή η εκκωφαντική σιωπή που έχει διαδεχτεί το μελίσσι των μαθητικών φωνών που μπαινόβγαιναν στο σχολείο του όλο το χρόνο, είναι τόσο ενοχλητική που του φέρνει πόνο στα αυτιά και μια απέραντη μοναξιά στην ψυχή του…. Τελικά τα αγαπάμε τα μικρά μας βασανάκια… και καμιά φορά και τα μεγάλα. Γι αυτό και νοιώθουμε να μας πονάει η σιωπή στα έρημα σχολεία μας το καλοκαίρι.

Τελικά όμως δεν μου απαντήσατε. Η αγάπη είναι κλικ;

… Ησυχία…

Μα όλοι στις παραλίες είστε; Ή μήπως τρομάξατε από την ερώτηση; Ε, λοιπόν, ναι! Και η αγάπη είναι κλικ , και η διασκέδαση είναι κλικ και όλα στην εποχή μας ένα κλικ είναι. Και έτσι ήταν και παλιά, απλά δεν το είχαμε αντιληφθεί, μέχρι «να μας κάνει κλικ», είτε για να ερωτευτούμε, είτε για να αγαπήσουμε, είτε για να δουλέψουμε , είτε για κάνουμε τον αδιάφορο και να προσπαθήσουμε να πείσουμε ακόμα και τον εαυτό μας πως εμείς είμαστε όντα στα οποία πρυτανεύει η λογική. Τα σημερινά κλικ όμως, ακούγονται δυνατά, μια που οι πιο πολλοί από μας αντικαταστήσαμε όλα τα άλλα είδη επικοινωνίας με τον υπολογιστή μας και ζούμε μέσα σε έναν ωκεανό από κλικ.

Κλικ, κλικ, και κουβέντες με τις ώρες…

Ο ένας στην μια άκρη του κόσμου κι ο άλλος στην άλλη…. Πρόσωπα γνωστά, συγγενικά, φίλοι, άνθρωποι που μας λείπουν, που μας χωρίζει η απόσταση, που μας χωρίζει η ανάγκη της ζωής, η επιβίωση, οι σπουδές, οι επιλογές μας. Κι ακόμα άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, που το μηχάνημα τους ένωσε, τους έκανε γνωστούς, έδωσε μια άλλη διάσταση στη ζωή τους. Ξέχασαν πως ζουν μόνοι, ξέχασαν πως δεν έχουν κανένα να τους περιμένει στο σπίτι όταν επιστρέφουν ή ακόμα χειρότερα να έχουν διακοπεί τα κανάλια επικοινωνίας με τους υπόλοιπους του σπιτιού και ο καθένας να ζει πια στον κόσμο του.

Αυτός είναι ο μοντέρνος τρόπος επικοινωνίας. Ο τρόπος που επιβλήθηκε πολλές φορές και ο τρόπος που επιλέχθηκε κάποιες άλλες. Όπως και να έχει, «καλύτερος από το να κάθομαι μόνη μπροστά σ ένα χαζοκούτι και να σκοτώνω την ώρα μου εισπράττοντας τις επιλογές του καναλιού», όπως λέει και η φίλη μου η Έφη όταν τη ρωτούν γιατί μένει τόσες ώρες στον υπολογιστή. Προφανώς της ζητούν επίσης να αντικαταστήσει τον υπολογιστή της με την τηλεόραση. Αμ δε!!!! Ξαφνικά έχει βρει αυτά που ήθελε… γνώση, παρέα, διασκέδαση. Ανανεώθηκε και προπαντός δε νοιώθει πια μόνη.

Έχουμε μπει, λοιπόν, στην κοινωνία του κλικ. Μπορεί και να σκεφτούν μερικοί πως όλα είναι ένα κλικ. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν είναι ένα, αλλά πολλά. Το κλικ της μόρφωσης, το κλικ της διασκέδασης , το κλικ της επικοινωνίας και κάποιες φορές ίσως το κλικ του «εξευτελισμού», όταν περνάει κανείς τα όρια της ηθικής του υπόστασης «κλικάροντας καθ’ έξιν». Αλλά ακόμα κι αυτό ποιος μπορεί να το κρίνει; Ποιος έχει δικαίωμα να παρέμβει στις ανάγκες του άλλου και να απαιτήσει ίσως να τις διαφοροποιήσει; Ποιος κρατάει τελικά το μέτρο της ηθικής, ποιανού την άποψη πρέπει να ακολουθήσει κανείς και ποιος μπορεί άραγε να καταδικάσει την κάθε μοναχική ύπαρξη, επειδή βρήκε την άγια της χαρά με ένα κλικ;

Μήπως θα έπρεπε να δει ο σύγχρονος άνθρωπος λίγο πιο σοβαρά αυτά τα ατελείωτα κλικ που μπήκαν στη ζωή του; Μήπως θα έπρεπε να ξαναγυρίσει στις παλιές του συνήθειες; Να βγαίνει, να συναντά τους φίλους του και να συνδιαλέγεται μαζί τους δια ζώσης; Φυσικά αυτό είναι πιο φυσιολογικό βάσει των συνηθειών μας και με τα κατάλοιπα που μας έχουν αφήσει αυτές, αλλά είναι δυνατόν να είναι κανείς πάντα με τους φίλους του; Οι αποστάσεις μας χωρίζουν, οι υποχρεώσεις μας χωρίζουν, η ίδια η ζωή μας χωρίζει….

Αυτό είναι το ιδανικό, αλλά όχι και το ευκολότερο. Πολλές φορές οι επιλογές μας προς συνδιαλλαγή δεν είναι τόσο κοντά μας όσο θα θέλαμε να είναι και άλλες φορές πάλι θα τις θέλαμε για περισσότερο χρόνο απ’ ότι μας επιτρέπει η ζωή μας. Πιστεύω πως η επικοινωνία μέσα από τον υπολογιστή είναι απλά ένας άλλος τρόπος προσέγγισης των συνανθρώπων μας και τίποτα άλλο, που το μόνο του μειονέκτημα -αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο- είναι το γεγονός πως με μεγάλη ευκολία μπορείς να έχει ότι θέλεις, όποια ώρα το θέλεις. Όμως αυτό το τελευταίο θα θεωρούνταν μειονέκτημα, αν στη φούρια του κλικ ξεχάσει κανείς τις αρχές του και την κοινωνία που έχει χτίσει γύρω του.

Υπάρχει, λοιπόν, μοναξιά στην εποχή που ζούμε; Κι αν υπάρχει μπορεί ένα κλικ να την εξαφανίσει; Γιατί πολλοί διατείνονται πως η επικοινωνία μέσω του υπολογιστή έφερε στον άνθρωπο μοναξιά, κι άλλοι τόσοι υποστηρίζουν πως η ίδια αυτή επικοινωνία είναι ο τρόπος για να καταπολεμούν την μοναξιά τους.

Εσείς τι πιστεύετε; Ή θα πρέπει να σας κάνω κλικ για να απαντήσετε; Ε;