Έπεσε μια παλιά φωτογραφία στα χέρια μου σήμερα, καθώς συμμάζευα τα ράφια της βιβλιοθήκης. Σε κάποια γιορτή πριν πολλά χρόνια. Με ένα τσούρμο μαθητούδια του δημοτικού, άλλα χαμογελαστά κι άλλα σοβαρά ή με το βλέμμα γεμάτο απορία. Την πήρα μαζί μου στο τραπέζι, έβαλα και τον καφέ δίπλα της κι άρχισα τον απολογισμό του παρελθόντος.
‘Ενα γύρω τα παιδιά και στη μέση εγώ. Νεώτερη κατά είκοσι περίπου χρόνια. Κι εγώ μ’ ένα χαμόγελο ανάμικτο με απορία. Και τα προσωπάκια τον παιδιών μου γύρω γύρω, φατσούλες όμορφες, με το βλέμμα γεμάτο αθωότητα, ελπίδα, προσμονή να μεγαλώσουν, γεμάτο κοριτσίστικη κοκεταρία των κοριτσιών και ένα δείγμα του «εμείς θα γίνουμε σκληρά αντράκια» των αγοριών.
Άρχισα να τα κοιτάω ένα ένα με προσοχή και τα συναισθήματα μέσα μου εναλλάσονταν χωρίς να ξεφεύγουν ούτε δευτερόλεπτο από τα πλαίσια της συγκίνησης και της αγάπης που ακόμα τρέφω για όλα αυτά τα πρώην παιδάκια και τωρινούς άντρες και γυναίκες.
Να ο Νίκος με μαλλάκια, τον βλέπω κάθε μέρα μιας και είναι απέναντι μου, «γείτονας». Η Χριστίνα, η Χαρούλα, η Κατερίνα, η Στεφανία, ο Κώστας, η άλλη Χριστίνα, ο άλλος Κώστας, ο Γιάννης, συνάδελφοι τώρα κι αυτοί. Η Ουρανία, που τώρα έχω μαθήτρια την κόρη της Ο Κώστας με τα πανέμορφα γαλάζια μάτια και ο Αποστόλης, που και οι δυο δεν είναι μαζί μας πια... -μια σκια θλίψης γέμισε την καρδιά μου- , η Ρούλα που τώρα έχω μαθητές τα τρία της παιδιά, η Αθανασία, η Ψυχολόγος μας, κι ακόμα οι δύο Γεωργίες, ο Στέλιος η Μαρία, η Σοφία, οι δυο Ανέστηδες..., η Βούλη..., ο Λευτέρης, η Ταρσή... πόσες αναμνήσεις αλήθεια....
Τα μάτια μου βούρκωσαν, τι να πρωτοθυμηθώ; Σκανδαλιές, γελάκια, επιτυχίες, αποτυχίες, όλα μαζί τα συναισθήματα κατρακύλησαν μέσα μου και μ’ έκαναν να νιώσω αυτό που ο παπάς μας ονομάζει χαρμολύπη.
Γιατί είναι όμορφο να βλέπεις τώρα πια αυτά τα χθεσινά παιδάκια να είναι ολοκληρωμένοι άντρες και γυναίκες με τις οικογένειες τους, με τις δουλειές τους, με την προσωπικότητα τους ο καθένας κι από την άλλη είναι σκληρό να σκέφτεσαι πως κάποιοι δεν τα κατάφεραν να φτάσουν στην ηλικία που είναι οι άλλοι. Πως ο Θεός αλλοιώς αποφάσισε για κείνους, και να αγανακτείς με την σκληρότητα του και να μην σκέφτεσαι αυτό τόσο φιλοσοφημένο: «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπου, άλλα δε Θεός κελεύει».
Δεν ξέρω πόσο δίκαια είναι αυτή η διαταγή που λέει πως άλλοι πρέπει να φεύγουν πιο γρήγορα από τη ζωή κι άλλοι όχι, πως πρέπει να γερνάμε και να αρρωσταίνουμε και να γεμίζουμε ρυτίδες στο πρόσωπο μας και βάσανα στην ψυχή μας, να θέλουμε να ζήσουμε και διάφοροι εξωγενείς παράγοντες να μην μας δίνουν τη δυνατότητα να ζούμε όπως θέλουμε, αλλά να είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε όπως πρέπει, ή ακόμα να φεύγουμε πριν ολοκληρώσουμε τον κύκλο μας. Εγώ δεν είμαι με την συγεκριμένη «διαταγή», είμαι μέχρις ενός σημείου με την είκονα που είδε για τον κόσμο μας ο Aldus Huxley όταν έγραφε τον «Θαυμαστό καινούριο κόσμο», αλλά ποιος με ρωτάει έμενα:
Έτσι τώρα απλώς χαίρομαι και χαμογελάω στην Χριστίνα, την Κατερίνα, τον Γιώργο, τον Ανέστη και σκέφτομαι πως ο Κώστας και ο Αποστόλης που δεν είναι μαζί μας πια, μας βλέπουν από κει πάνω -είναι πολύ αισιόδοξο να σκέφτεσαι πως είναι πάνω κι όχι κάτω- και χαμογελούν κι εκείνοι που είμαστε όλοι μαζί σ’ ένα κόσμο σκληρό μεν και γεμάτο ερωτηματικά, αλλά και γεμάτο ομορφιές και αισιοδοξία.
Η χαρμολύπη πάλι γέμισε τα μάτια μου με δάκρυα.
Νάστε καλά Κώστα και Αποστόλη μας, όπου και νάστε... αλλά είμαι σίγουρη πως είστε πάνω, γιατί εκεί σας πρέπει.
Αυτά είχα στο μυαλό μου και τα αράδιαζα στο χαρτί, κάτι χρόνια πριν... και χτες νάτο πάλι εκείνο το σύγκρυο που σε παγώνει την ψυχή... Ο Δημήτρης... στο Νοσοκομείο... αίμα... ατύχημα.. μηχανάκι... Τηλέφωνα, κόντρα τηλέφωνα, εξασφαλίστηκε το αίμα. Και ξαφνικά δεύτερο τηλεφώνημα... Η σκέψη μου τρέχει.. είναι αργά τη νύχτα.. Θεέ μου να μην είναι για κακό... κι όμως... "πάει.. τελείωσε..", ψιθυρίζει πονεμένα η φωνή από την άλλη πλευρά... Παγώνεις... ΟΧΙ! ΟΧΙ ΞΑΝΑ! Πριν ενάμισυ χρόνο ήταν πόνος και πανικός . Τότε που ο άλλος Δημήτρης έφυγε για τη χώρα των Αγγέλων, εκεί που δεν υπάρχει λύπη, πόνος και στεναγμός... και τώρα πάλι... ΟΧΙ! Δεν γίνεται να φεύγουν έτσι άδικα τα παιδιά μας.... δεν γίνεται να χάνονται πριν ζήσουν, πριν χαρούν, πριν δημιουργήσουν.... αυτή τη φορά είναι η αγανάκτηση που με πνίγει, κι ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; το γιατί που επαναλάμβανε χτες βράδυ ο Γιώργος στο αγαπημένο των παιδιών fb, οι βρισιές που εξαπέλυσε με το δίκιο του ο Χρήστος και που είχαν μέσα τους αυτό το τεράστιο γιατί του Γιώργου, το παραπονεμένο "γιατί Κυρία", της Ειρήνης που δεν μπορούσα να απαντήσω, το διστακτικό "τα μάθατε ;" της Κατερίνας...
Κι εγώ το ήξερα, κι είχα παγώσει... και δεν είχα ούτε μια λογική απάντηση να δώσω σε κανένα παιδί... κι ένοιωθα πως ζητούν το φίλο τους πίσω απεγνωσμένα με τα ερωτηματικά τους... Κι είχα πολλά πελώρια γιατί μπροστά μου, για όλα τα αγαπημένα παιδιά αυτών των χρόνων, που έφυγαν από κοντά μας τόσο άδικα. Τον Κώστα, το Νίκο, τον Αποστόλη, το Δημήτρη και τώρα τον Τζίμμυ με το γλυκό χαμόγελο, την ανεμελιά της νιότης, τη σοβαρότητα του έφηβου που θέλει να μάθει, το μυαλό που στροφάριζε και έβρισκε τις λύσεις στη στιγμή, τον αδικοχαμένο Δημήτρη του ηλιόλουστου αυτού Σάββατου του Νοεμβρίου...
Δεν θέλω να ξανακούσω για τέτοια απώλεια. Κανένας μας δεν θέλει. Παιδιά μας, ανοίξτε τα φτερά σας με φροντίδα και προσοχή...χαρείτε την ηλικία σας, αλλά αγαπήστε πρώτα πρώτα τη ζωή σας... αυτή που σας δόθηκε για να γίνετε ευτυχισμένοι και να κάνετε και τους δικούς σας ακόμα πιο ευτυχισμένους...
Η ζωή είναι δώρο ανεκτίμητο... Είναι ο τρόπος για να περάσουμε στην άλλη όχθη όταν θα είναι καιρός... μέχρι τότε ας κρατήσουμε στο μυαλό μας πως κι ο Δημήτρης, κι ο Τζίμμυς και τα υπόλοιπα παιδιά είναι εκεί.... απέναντι... μας κοιτάνε και μας ζητούν να μάθουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου