Πέρσυ του Αγίου Γεωργίου βρέθηκα να φροντίζω για την προετοιμασία των θρησκευτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων του δημοτικού διαμερίσματος του Καμποχωρίου στο Δήμο Αξιούπολης λόγω της αρμοδιότητας μου σαν Προέδρου του Οργανισμού Πολιτισμού. Φέτος για δεύτερη χρονιά με μεγάλη μου χαρά είχα την ίδια ευκαιρία να συγχρωτιστώ με τους κατ' ουσίαν διοργανωτές -τους κατοίκους του χωριού- και αυτό που εισέπραξα και τις δύο χρονιές θεωρώ υποχρέωση μου να το καταθέσω δημόσια αν και πραγματικά δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, αλλά ήταν μια καταπληκτική εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη.
Πρόκειται για ένα σύνολο διήμερων εκδηλώσεων όπου η συμμετοχή των κατοίκων είναι ενεργή και αυτό το γεγονός δίνει μια ιδιέταιρη χροιά στην όλη διοργάνωση. Θυμίζει χρόνους αλλοτινούς όπου η Θρησκεία και η Παράδοση συμβαδίζουν και συνενώνουν όλες τις γενιές, το νεώτερο με το παλιό, τα ήθη και τα έθιμα με τις σημερινές ανάγκες των προσκυνητών.
Η σύμπραξη της θρησκευτικής κατάνυξης που ξεκινάει με τον πανηγυρικό Εσπερινό της παραμονής, την περιφορά της εικόνας του Αγίου σ' όλο το χωριό, η αρτοκλασία που γίνεται στην πλατεία με εκατοντάδες τσουρέκια να μοιράζονται σε όλους τους πιστούς, με τη διασκέδαση μέσα από τους ήχους των μικρασιάτικων και των ποντιακών τραγουδιών και τους παραδοσιακούς χορούς, ο κόσμος που χορεύει μαζί με τους χορευτές των πολιτιστικών Συλλόγων που συμμετέχουν, δίνουν μια ξεχωριστή νότα στην όλη διοργάνωση. Όλοι γίνονται ένα, διασκεδαστές και διασκεδαζόμενοι. Κι αυτό αποδεικύει την σύμπνοια που ο λαός μας μόνο μπορεί να επιδείξει.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως οι γυναίκες και οι άντρες του χωριού ετοιμάζουν τα πάντα για τη γιορτή του Αη Γιώργη τους. Γιατί πραγματικά είναι ολοφάνερο πως είναι ο δικός τους Αη Γιώργης αυτός που γιορτάζουν. Είναι ο δικός τους ξεχωριστός τρόπος που ετοιμάζουν τα πάντα με περίσσια φροντίδα, αγάπη και προσοχή. Από την επιλογή του κρέατος για να είναι καθαρό και φρέσκο χωρίς παραπανίσια λίπη, μέχρι τα αστραφτερά καζάνια που είναι φρεσκογανωμένα, από τα ξύλα που ετοιμάζονται μέρες πριν στο συγκεκριμένο χώρο που θα μαγειρευτεί το τας κεμπάπ και το πιλάφι -ειλικρινά πεντανόστιμα και τα δύο- και από το κόλυβο που είναι μοναδικό με την εικόνα του Αη Γιώργη επάνω, τάμα στον άγιο τους για να φυλάει τους κατοίκους και να τους προσφέρει υγεία.
Κι όλα αυτά να σερβίρονται ανήμερα της γιορτής, σε όλους τους παρευρισκόμενους κάτω από τα δέντρα, ακριβώς έξω από τα μνήματα του χωριού, και οι μουσικές να παίζουν, οι παριστάμενοι να χορεύουν, μια ανάσα από κει που οι αγαπημένοι τους βρίσκονται σε αιώνιο ύπνο. Μια σύμπραξη όλων, ζώντων και κεκοιμημένων συμβολικά να δίνει το στίγμα πως η ζωή και η άλλη ζωή είναι μαζί, πως η αιώνια ζωή είναι η κατά το πιστεύω της θρησκείας μας συνέχεια της τωρινής, χωρίς να ενοχλεί κανένα, έτσι φυσικά και απλά, όπως ακριβώς ζούμε την κάθε μέρα μας, αναπνέουμε στο κάθε λεπτό μας. Τι πιο φυσικό και ειδικά μια μέρα Πασχαλινή, όπου ο συμβολισμός της γιορτής καταδεικνύει το πέρασμα από τη ζωή προς την άλλη ζωή και η Ανάσταση του Κυρίου μας τη λύτρωση από τον αιώνιο θάνατο;
Λάτρεψα την καλωσύνη των γυναικών που με ανιδιοτέλεια και περίσιο μεράκι επιμελήθηκαν τα πάντα, το καλωσυνάτο βλέμμα των ανδρών που φρόντισαν για να κουβαληθούν τα ξύλα και να ανάψουν οι φωτιές όπου έβρασαν τα φαγητά. Εντυπωσιάστηκα από τις καλιτεχνικές τάσεις των γυναικών που στόλισαν το δίσκο με τα κόλλυβα. Ένα πραγματικό ψηφιδωτό αποτελούμενο από γλυκά του κουταλιού, τριμμένο καρύδι και μερέντα να απεικονίζει πάνω στην άσπρη ζάχαρη τον Άη Γιώργη καβάλα στο άλογο να σκοτώνει το δράκο. Ειλικρινά αγάπησα την διάθεση όλων που δημιούργησαν αυτό το θαύμα στο Καμποχώρι, που οι ίδιοι το λένε πανηγύρι και που για μένα ήταν σα να ανασύρω μνήμες παλιές και λατρεμένες από τα μικράτα μου στο χωριό μου, ξεχασμένες για χρόνια ολόκληρα στα πιο βαθειά συρταράκια του μυαλού μου. Μνήμες που νόμισα πως είχαν χαθεί ανεπιστρεπτί, ενέργειες που νόμισα πως δεν υλοποιούνταν πια στην κυριαρχούσα ψυχρή και τεχνολογική εποχή μας.
Ο παπά Τάσος να ψάλλει χαμογελαστός και οι επίτροποι που μαζί με το δίσκο έριχναν και κολώνια στα χέρια των πιστών, πανηγυρική χειρονομία ευχαριστίας της εκκλησίας προς τους ανθρώπους της που βοηθάνε, η κατανυκτική ατμόσφαιρα μέσα στο όμορφο εκκλησάκι με τις παλιές αγιογραφίες κατάμεστο από κόσμο, φωτισμένο μόνο από τα κεριά και τα λαμπερά πρόσωπα των πιστών, αφού δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα -απαίτηση της αρχαιολογικής υπηρεσίας- έδιναν το στίγμα πως ο λαός αυτός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Κανένα πολέμιο των συνηθειών του και επιβουλέα των εθίμων του.
Είναι μια ενωμένη δύναμη οι άνθρωποι του Καμποχωρίου γεμάτη ψυχή και μεγαλείο. Έτοιμοι να αναζωπυρώσουν τη θέληση τους και να κρατήσουν όσα οι πρόγονοι τους τους όρισαν να διαφυλάσσουν. Την παράδοση την έχουν διατηρήσει ως καθημερινότητα κι αυτό την κάνει να είναι πάντα φρέσκια σαν Ανοιξιάτικη λιακάδα. Ένοιωσα σα να έχω ζήσει εκεί μαζί τους όλη μου τη ζωή, σα να είμαι μια συγχωριανή τους και τους ευχαριστώ πολύ για τις χαρές και τις εμπειρίες που μου πρόσφεραν.
Κι ας με συγχωρήσουν όλοι εκείνοι οι αθέατοι συμμετέχοντες σ’ αυτήν την απαράμιλλη διοργάνωση, που άλλους δεν μπόρεσα να συναντήσω γιατί ήταν απασχολημένοι με τις προετοιμασίες και άλλους δεν είχα την ευκαιρία να τους πω από κοντά πόσο με άγγιξαν με όσα ετοίμασαν.
Να ξέρουν πως για μένα ήταν ένα μάθημα ανάτασης ψυχής και τις ευχαριστώ γιαυτό.
Αυτοί είναι το μοντέλο του Ανθρώπου με το άλφα κεφαλαίο. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής και της παράδοσης.
Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να γευτώ την ανθρωπιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου