ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ

Καλωσορίσατε στο ιστολόγιο μου. Εδώ θα βρείτε σκέψεις μου και φωτογραφίες μου. Τίς δυο αγαπημένες μου ασχολίες.

Ενημερώνω πως οτιδήποτε είναι αναρτημένο στο ιστολόγιο μου, φωτογραφία μου ή κείμενο μου, έχει κατωχυρωθεί για πνευματικά δικαιώματα και επομένως ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χρησιμοποιηθεί χωρίς την έγγραφη άδεια μου. Ευχαριστώ.
To your information: Anything uploaded in this blog has been through copyright procedure, thus any attempt of copying part or a whole is due to prosecution.

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΞΗΜΕΡΩΣΕ;




ΞΗΜΕΡΩΣΕ; 





Παρασκευή πρωί... μια βδομάδα πριν κλείσουν τα σχολεία για το Πάσχα. 7:30. Τσάντα, παπούτσια και κατηφορίζω την Προφήτη Ηλία. Στην Κασσάνδρου ησυχία. Πιο κάτω η Αγίου Δημητρίου είναι κάπως. Ένα δυο στρατιωτικά αυτοκίνητα. Άμα είσαι παιδί δε βάνει ο λογισμός σου. Στην Ολύμπου σταματώ για να περάσει μια φάλαγγα στρατιωτικά φορτηγά.  Η σκέψη μου κολλάει... πού πάνε πρωί-πρωί; Γιατί άμα είσαι παιδί δε νοιώθεις τη μουγγαμάρα του κόσμου που περπατά στο δρόμο.  Μόνο νοιώθω πως η ατμόσφαιρα είναι κάπως...
Στο καθορισμένο σημείο στέκομαι και περιμένω τη Ρούλα. Συμμαθήτρια, κατεβαίνει κάθε πρωί το λοξό δρόμο απ' το Υπουργείο, συναντιόμαστε και συνεχίζουμε μαζί για το σχολείο.  Από μακριά με φωνάζει!  
"Δεν θα έχουμε σχολείο!  Έγινε στρατιωτικός νόμος!  Πήραν την αδερφή μου εξορία χτες το βράδυ..."
Τρομάζω... εξορία;  Τι είναι στρατιωτικός νόμος;  Της κάνω σσσσσςςςς.... με το δάχτυλο στο στόμα.  Εκείνη συνεχίζει...
 "Έγινε στρατιωτικός νόμος, σου λέω!"  
Δεν ξέρω τι είναι, αλλά τρομάζω και της ζητάω να μη φωνάζει.  Κατεβαίνουμε την Αριστοτέλους, παντού στρατιωτικά αυτοκίνητα  με μεγάφωνα. 
 "Γυρίστε σπίτια σας, απαγορεύεται η κυκλοφορία".
 Ο κόσμος σιωπηρός, περπατάει βιαστικά, η ατμόσφαιρα ασήκωτη, βαριά κι εμείς συνεχίζουμε.  Πρέπει να πάμε στο σχολείο.  Στη στάση του λεωφορείου στην Τσιμισκή κόσμος πολύς και λεωφορείο μηδέν.  Ξεκινάμε με τα πόδια. Δεκαπέντε στάσεις με τα πόδια. Και τα μεγάφωνα να φωνάζουν να γυρίσουμε σπίτια μας. Κι εμείς εκεί. Παιδιά...  Στη Διαγώνιο ξανασταματάμε στη στάση. Έχει πάει πια 9 η ώρα.  Περνάει ένα ταξί.  Μέσα η Θεολόγος, μας κάνει νόημα να βιαστούμε να πάμε στο σχολείο και το ταξί της συνεχίζει.   Δεν είμαστε καλά!  Πρώτη ώρα Θρησκευτικά -Δογματική, η Θεολόγος να μας κάνει νοήματα για να βιαστούμε και τα μεγάφωνα να μας φωνάζουν να πάμε σπίτια μας.  Δεν είμαστε καλά!  Πίσω στα σπίτια μας και γρήγορα!   Ανάμεσα στην εντολή της Χούντας και της Θεολόγου, διαλέγουμε τη Χούντα, γιατί είμαστε παιδιά...
 Κι εκεί απ' έξω από το Υδραγωγείο στην Κασσάνδρου έχω την πρώτη μου επαφή με το Στρατιωτικό Νόμο.   Ο φαντάρος που φυλάει το Υδραγωγείο γυρίζει την κάνη του όπλου προς τα λάστιχα ενός Τoyota και του ζητάει να μην παρκάρει μπροστά στην πόρτα του Υδραγωγείου.  Πρώτη φορά βλέπω όπλο να σημαδεύει και γίνομαι καπνός.  Η μάνα μου με στέλνει στο φούρνο.  Η ουρά τεράστια.  Ο κόσμος θέλει να εξασφαλίσει ψωμί. Φοβάται. Μια γριούλα μπροστά μου κλαίει. 
"Γιατί κλαις γιαγιά;" τη ρωτάω. 
"Στρατιωτικός νόμος, παιδί μου. Ξέρεις τι θα πει;  Δεν ξέρεις γι' αυτό ρωτάς. Μην το ρωτάς, θα μάθεις και θα δεις."  
Κι άκουσα από την πρώτη νύχτα  το απόσπασμα με τις αρβύλες να βροντούν στο Ρωμαϊκό πλακόστρωτο της γειτονιάς μας  όλη τη νύχτα. Γκραπ, γκραπ, γκραπ....
Ξημέρωνε από 21 προς 22 Απριλίου.
Ξημέρωνε; Ακόμα τον ακούω τον ήχο της αρβύλας... Ξημέρωσε;



Πηγή φωτογραφίας: http://www.otherside.gr/2012/08/paizontas-me-tis-skies/

Δεν υπάρχουν σχόλια: