ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΑΜΕ ΓΙΑ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΤΕΛΙΚΑ!!!

Κανονικά αυτό έπρεπε να είναι ένα άρθρο σχετικό με το ταξίδι του Συλλόγου Κιλκίς στην Ιρλανδία, στα πλαίσια του προγράμματος “Αγγλικά στον Τουρισμό” , από το Ευρωπαϊκό Εκπαιδευτικό πρόγραμμα Leonardo, στο οποίο συνεργάστηκε ο Σύλλογος μας με το Κέντρο Επιμόρφωσης “Επιμορφωτική Κιλκίς”. Αποκορύφωμα του προγράμματος αυτού ήταν η υποχρέωση 20 μελών του Συλλόγου να παρακολουθήσουν μαθήματα σχετικά με τον τουρισμό στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Waterford.

Επειδή όμως καλοκαίρι, κι επειδή διακοπές, η μορφή του άρθρου άλλαξε, κι έγινε οδοιπορικό.

Ας δούμε μαζί, λοιπόν, την εμπειρία μας στην Ιρλανδία....

__________________________________

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - Η ΑΦΙΞΗ

Πριν πετάξουμε όμως έπρεπε να πάμε στο αεροδρόμιο. Από κει πετάει κανείς. Δύο και τη νύχτα, ξημερώματα Κυριακής 20 Ιουνίου, ένας κύκλος εμείς κι οι βαλίτσες μας στη μέση, συζητάμε μέχρι να μαζευτούν όλοι στην Πλατεία Ειρήνης του Κιλκίς. Για να διακτινιστούμε δεν παίζει κι έτσι μόλις έρχεται το λεωφορείο ξεκινάμε για αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης -SKG. Εμείς οι μεγάλοι και μαζί ο ηρωικός Νίκος και ο “Σανάσης” -δυόμιση χρονώ το θηρίο και ακούραστος!

Αεροδρόμιο Μακεδονία, check in, έλεγχος -πετάξτε τα υγρά που έχετε μαζί σας, παραδώστε μας τα ψαλιδάκια σας, τις λίμες σας και ό,τι άλλο αποτελεί επικίνδυνο όπλο, και περάστε στα αφορολόγητα. Τελευταίος τούρκικος καφές κι από κει στο λεωφορείο για το αεροπλάνο. Το λεωφορείο που στα πλάγια του διαφημίζει το καζίνο στη Γευγελή... Και μετά να μη μιλάς για παγκοσμιοποίηση...

Επιβίβαση, μυρωδιά καφέ, βρουμ οι μηχανές και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις είμαστε στη Ζυρίχη. Κι από κει καπάκι στο Λονδίνο. Χήθροου, καφεδάκι, αναμονή, Μουντιάλ στην τιβί και σημαίες όλων των εθνών ένα γύρω... Αντάπτορες για να προσαρμόσουμε τους φορτιστές μας από κινητά και “λαπιτόπια” στις Ιρλανδέζικες πρίζες, αντί του ευτελούς ποσού των επτά λιρών και ρέστα σε λίρες που θα μας είναι μετά άχρηστες!!!! Τσεκ ιν στην Ιρλανδική αερογραμμή. Μια αποσκευή τσάμπα και για κάθε επόμενη δεκαεφτά αγγλικές λίρες... “Να πιάσω εγγλέζικο παρά, πούχει πέραση παντού...” Καημένε Μπέρναρντ Μπίαν πόσα ήξερες!!! Μετά θα μάθουμε κι εμείς... δυόμιση έουρος ο καφές πάνω στο αεροπλάνο του Ιρλανδικού αερομεταφορέα κι εσύ να αναρωτιέσαι πού είναι η εποχή που η Ολυμπιακή είχε ασημένια κουταλάκια κι οι επιβάτες τα έπαιρναν για ενθύμιο.

Μεσημέρι φτάνουμε Δουβλίνο!!! Μπα, δεν μπορεί! Μάλλον πίσω στη Μεσόγειο γυρίσαμε. Ντάλα ήλιος, ζέστη... Τι έγινε; Φέραμε και τον ήλιο μαζί μας; Μάλλον. Το λεωφορείο του Τεχνολογικού Ινστιτούτου του Waterford μας περιμένει, μαζί με τη Helena. Λέκτορας η Helena, χαμογελαστή μας μοιράζει σάντουιτς και παγωμένα νεράκια. Άμα είσαι Λέκτορας σε Ιρλανδικό Πανεπιστήμιο δε σε πειράζει να κάνεις τέτοιες παρακατιανές δουλειές... Περίπου τρεις ώρες μετά φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό. Κουρασμένοι, ξενυχτισμένοι όλοι εκτός απ' το Σανάση, που τρέχει γύρω γύρω, φρέσκος φρέσκος. Στη διαδρομή έχει πρασινίσει το μάτι μας. Ατέλειωτα βοσκοτόπια με άλογα, αγελάδες και προβατάκια. Χιλιόμετρα ολόκληρα περιφραγμένων εκτάσεων, άλλοτε με ξύλινους χαμηλούς φράχτες και άλλοτε με πέτρινους. Οι αγροικίες σκέτες ζωγραφιές και τα ζώα στα λιβάδια σαν να είναι ψεύτικα. Υπέροχο τοπίο για να ξεκουράσεις το μάτι σου και να χαλαρώσεις. Στο πρωινό μας θα διαπιστώσουμε πως το βούτυρο, το γάλα και τόσα άλλα είναι προϊόντα της χώρας τους κι όχι εισαγωγής. Έτσι ξέρω κι εγώ να βγω από την κρίση. Εμείς όμως, αν το τυρί δεν είναι Ελβετικό και το βούτυρο Γερμανικό... πού πας βρε Καραμήτρο;

Αύριο θα συναντηθούμε με τον Πρύτανη. Αύριο αρχίζει το μάθημα. Γιαυτό, ύπνο απόψε και ξεκούραση...

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Δεύτερα πρωί. Φρεσκαδούρα, δροσερός αέρας και ο ήλιος εκεί, να μας χαμογελά. Καλημέρα ήλιε που μας ακολουθείς. Θα ανατρέψουμε όλα τα δεδομένα των βόρειων χωρών. Ο Ιχώρ μας δεν παίζεται! Όπου εμείς κι ο ήλιος στο κατόπι. Μου έχει ξανασυμβεί στη Νορβηγία. Το δελτίο καιρού το φτιάχνουν τα πόδια των Ελλήνων όπου πατάνε.

Πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Μοντέρνα κτίρια, περιποιημένα πάρκα, κοράκια πάνω στο χόρτο, λες και είναι περιστέρια, και στέγαστρα με παγκάκια και σταχτοδοχεία. “ΕΔΩ ΚΑΠΝΙΖΕΤΕ”. Οπουδήποτε αλλού, απαγορεύεται. Το εδώ είναι τουλάχιστον 6 μέτρα μακρυά από κτίριο. Μέριμνα για την υγεία και την καθαριότητα του χώρου που πραγματικά αστράφτει. Και έξω και μέσα στα κτίρια.

Στο αμφιθέατρο μας υποδέχεται ο Πρύτανης. Απλός και χαμογελαστός. Τελικά όλοι εδώ με τα χαμόγελα είναι. Σα να είσαι στην Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες. Γιατί τώρα πια... Ο Περικλής παρουσιάζει το πρόγραμμα και η Helena πολύ προσεκτικά παρακολουθεί τη μετάφραση που της κάνω στο αυτί. Η επόμενη παρουσίαση είναι δική της. “Το Εκπαιδευτικό σύστημα στην Ιρλανδία” Σύντομη και περιεκτική, με τα διαγράμματά της όπως όλοι μέσα σε λιγότερο από μία ώρα μας έχει κάνει μια ολοκληρωμένη παρουσίαση.

Σχόλια πάνω στην ομιλία, ερωτήσεις και μετά διάλειμμα για καφέ. Στην καφετέρια της Σχολής τουριστικών Επαγγελμάτων. Τζάμι, ξύλο -μασίφ ξύλο παντού- και οι φοιτητές σοβαροί και φιλικοί προσέχουν το χώρο. Συνέχεια με την επόμενη διάλεξη και το μεσημέρι φαγητό. Στο εστιατόριο των Καθηγητών. Χλιδή και απλότητα. Όμορφος συνδυασμός. Χαμογελαστές οι κοπέλες στο μπουφέ και τα φαγητά νόστιμα και σε μεγάλη ποικιλία. Πολύ ωραία όλα!

Αμέσως μετά ξενάγηση στο χώρο του Πανεπιστημίου. Οι φοιτητές πάνε κι έρχονται χωρίς φασαρία και φωνές, τα κτίρια δεν έχουν γραμμένους τοίχους, στη Βιβλιοθήκη δεν ακούγεται ανάσα, κι ο Σανάσης έχει βρει απέραντο χώρο, τρέχει και ευχαριστιέται.

Τα σύμβολα του Ιδρύματος σε αγάλματα πάνω σε στήλες. Ένα κοράκι-φυσικά!, μια κουκουβάγια -η σοφία! Και ένας κόκορας... αυτό πια!!! Έκθεση φωτογραφίας και τεράστια τροπικά φυτά κάτω από σκεπές από τζάμι! Και μυρωδιά φρέσκου ξύλου, παντού.

Το απόγευμα παίρνουμε το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης. Κίνηση, δρόμοι με παλιά όμορφα κτίρια και μαγαζιά όπου ξεχύνονται όλοι. Σουβενίρ και δώρα για τους φίλους και συγγενείς. Μια μπύρα στο Doolan's, την παλιότερη πάμπ της πόλης και μια ματιά στο ποτάμι... ή μήπως είναι η θάλασσα τελικά;

Waterford σημαίνει βαθύ φιόρδ στη γλώσσα των Βίκινγκς. Αυτοί ίδρυσαν την πόλη στο 914 μ.Χ. Είναι η παλιότερη πόλη της Ιρλανδίας και η πέμπτη σε πληθυσμό. Πενήντα χιλιάδες κάτοικοι περίπου. Από το 1497 μέχρι το 1650 αντιστέκονταν στην πολιορκία των Εγγλέζων! Εκατόν πενήντα χρόνια!!! Είναι ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ιρλανδίας για περισσότερα από χίλια χρόνια και πολύ γνωστό για τα ναυπηγεία του. Αυτό που το κάνει παγκόσμια γνωστό είναι τα εργοστάσια παρασκευής κρυστάλλου. Χειροποίητα κρύσταλλα, φυσητά έργα τέχνης σε απλησίαστες, φυσικά, τιμές. Οι ”Γουοτερφορντιανοί” έχουν να υπερηφανεύονται πως έχουν κατασκευάσει την τεράστια κρυστάλλινη μπάλα που κοσμεί την Τάιμς Σκουέαρ της Νέας Υόρκης...

Η μέρα τελειώνει και το δείπνο μας στο ξενοδοχείο μας περιμένει. Μετά το φαγητό, οι άντρες της ομάδας πάνε στο μπαρ να δούνε ποδόσφαιρο -είναι και το Μουντιάλ στη μέση- κι εμείς στο σαλόνι θυμόμαστε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και στο τέλος φοβόμαστε πως κάτι ξενέρωτοι πελάτες θα μας πετάξουν έξω με τις κλωτσιές επειδή γελάμε.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι κοντά μεσάνυχτα. Έξω είναι σούρουπο ακόμα... Λευκές νύχτες της Βόρειας Ευρώπης... και το πρωί ξημερώνει από τις τέσσερις. Άντε να κοιμηθείς. Κι ας είναι οι κουρτίνες από λάστιχο και αδιαπέραστες από το φως... και να έχεις και την Κέλλυ να σε ρωτάει αν φωτογράφισες τον ουρανό που ήταν κατακόκκινος στις πέντε το πρωί.

Κέλλυ μου, τώρα που βρήκα κρεββάτι 2Χ3, μαλακό στρώμα και πουπουλένιο πάπλωμα, θα περιμένω να θαυμάσω τις δικές σου φωτογραφίες....

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΣΤΟ ΚΟΡΚ

Τρίτη 22 Ιουνίου.

Μια μέρα μετά το θερινό ηλιοστάσιο και ο ήλιος βρίσκεται στη μεγαλύτερη απόκλιση του από τη Γη. Φαίνεται άλλωστε... λάμπει ολόκληρος και χαμογελαστός κι εμείς πρωινοί πρωινοί οδεύουμε προς το Κορκ, το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι του πλανήτη μας.

Νότια Ιρλανδία. Κοιτάζω με ένταση από το παράθυρο του λεωφορείου μπας και δω κανένα Δρυίδη να μαζεύεται στο σπίτι του. Μα πότε πρόλαβαν και πήγαν για ύπνο; Λογικά όλη την προηγούμενη νύχτα πρέπει να ήταν στο δάσος και να γιορτάζουν λόγω της ημέρας... Μάλλον τελείωσαν οι γιορτές για τη μάνα Γη.. μάλλον μας τις κατανάλωσε κι αυτές ο “Πολιτισμός”. Κι οι Δρυίδες μάζεψαν τα μακρυά τους γένια και τα γιατροσόφια τους και κρύφτηκαν μες τις σπηλιές τους... Εμείς όμως απτόητοι... οδεύουμε προς Κορκ. Δυο ώρες δρόμος, εθνική οδός, υπέροχος δρόμος. Απ' ό,τι ξέρω η προηγούμενη Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας χρησιμοποίησε μέχρι και το τελευταίο ευρώ της Μαμάς Ε.Ο.Κ. για να φτιάξει το νότο της χώρας της τουριστικά αξιόλογο. Και φαίνεται να τα κατάφερε. Μετά από δέκα πάνω κάτω χρόνια, ούτε ένα μπαλωματάκι στην άσφαλτο, ούτε μια τρυπούλα. Κι επιτρέψτε τις κακές σας σκέψεις να σας κυριεύουν το νου... και αλήθεια είναι και δικαιούμαστε να τις κάνουμε.

Άφιξη στο Πανεπιστήμιο. Ο Χάρρυ Πόττερ πού είναι; Γιατί τα κτίρια είναι εδώ... Ίδια.. κι ο Ντάμπλντορ; Θα ξεπροβάλλει από κάπου δεν μπορεί... Αν δεν κοιτάξω λίγο πιο μέσα προς το μεγάλο γυάλινο κτίριο της Βιβλιοθήκης, θα συνεχίσω να νομίζω πως κάτι σε άμπρα κατάμπρα θα συμβεί. Ακόμα και η ομάδα με τα πιτσιρίκια που έχουν έρθει για επίσκεψη, φορούν μαύρη τήβεννο. Και η σημαία κυματίζει μεσίστια. Μάλλον για τους γονείς του Χάρρυ... Εκ των υστέρων μάθαμε πως είναι σ' αυτήν τη θέση για το θάνατο κάποιου φοιτητή... κρίμα...

Μας υποδέχονται οι υπεύθυνοι του προγράμματος για να μας ενημερώσουν σχετικά με τις Σχολές τους. Υπερβολικά απλοί θα έλεγα. Να δω δικό μας καθηγητή με τι-σερτ ή το πουκάμισο ελαφρώς έξω από το παντελόνι και τι στον κόσμο!!! Είμαστε στην τσίτα εμείς! Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο, πώς γενικώς εμεταφέρθης στην ένδυση?

Η παρουσίαση αφορά τα θερινά μαθήματα γλώσσας που γίνονται εδώ. Επί πληρωμή φυσικά. Προς τους ξένους βεβαίως. Είτε συμπολίτες της Ε.Ε., είτε άλλων χωρών. Αλμυρές οι τιμές και δικαιωματικά βέβαια. Αγγλική γλώσσα είναι αυτή! Ξένη γλώσσα είναι αυτή!!! Χρήσιμη έως απολύτως απαραίτητη. Για δυο εβδομάδες μάθημα, τριψήφιο και υψηλά ιστάμενο το ποσόν. Και κάτσε εσύ συνάδελφε για οχτώ μήνες να παίρνεις τσίμα τσίμα το χρήμα και άμα το πάρεις κιόλας.... Άδικος ο κόσμος τούτος...

Ξενάγηση στο κάμπους. Τι κάμπους δηλαδή; Μια πόλη με τα δέντρα της, το ποτάμι της, τις σκιερές γωνιές της, τις πέτρινες σκαλίτσες της που χάνονται στα σκοτάδια της πυκνής βλάστησης... Κι όταν έσκυψα να φωτογραφίσω την αντανάκλαση των δέντρων πάνω στο καταπράσινο νερό, προς στιγμήν έκλεισα τα μάτια μου από το φόβο μη συναντηθεί το βλέμμα μου με κανενός Βασιλίσκου... Λογαριάζεις τώρα; Κι ύστερα ήρθε μυρωδιά από φαγητό. Η φοιτητική λέσχη, το σελφ σέρβις, “Pork with apple sauce, please”, μας ζύγισαν τη σαλάτα στο ταμείο και μας ζήτησαν να πάμε τους δίσκους με τα πιάτα στη θέση τους... φυσικά! Επί ίσοις όροις μικροί μεγάλοι... τι το περάσατε εδώ... και δεν θα πω πάλι, “ να δω καθηγητή σε δική μας λέσχη να κουβαλάει το δίσκο...” κλπ, κλπ...

Και μετά, η χαρά του Έλληνα τουρίστα!!! Τέσσερις ώρες φρη!!! Αγορά, Penney's, ψώνια, καφέδες, μπύρες, πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο!!!

-“Τι πήρες;”

-”Να, αυτό, κι αυτό, κι αυτό...

-”Δεν αντέχω άλλο!!! Τα ποδαράκια μου!!!

Και το διώροφο κάμπριο λεωφορείο!!! Μιάμιση ώρα για να δούμε την πόλη!!! Με πολλή καλή ξενάγηση!!!

Το Κορκ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ιρλανδίας, με πληθυσμό περίπου 120.000 κατοίκους. Χτισμένη πάνω στις όχθες του ποταμού Λη, εκτός από το κέντρο της που είναι σ' ένα νησάκι που σχηματίζεται μέσα στο ποτάμι. Η επαρχία του Κορκ είναι αυτή που επαναστάτησε εναντίον των Άγγλων το 1491 και έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος των Ρόδων. Γιαυτό το λόγο ακόμα και τώρα τους “Κορκιανούς” τους ονομάζουν επαναστάτες. Η πόλη αμφιθεατρική και πανέμορφη, με όλα τα παμπάλαια σπίτια της καλοδιατηρημένα και κατοικημένα -πάλι θυμήθηκα εκείνα τα χαμόσπιτα στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης- και με τις πρώην γυναικείες φυλακές να έχουν γίνει Μουσείο. Εδώ μοιάζουμε. Οι δρόμοι γεμάτοι με καλαίσθητες κολώνες που πολύ όμορφα δέχονται επάνω τους τις αφίσες του φεστιβάλ που “έτρεχε” αυτές τις μέρες. “Το φεστιβάλ των αισθήσεων”! Δεκάξι μέρες με μουσικά και θεατρικά δρώμενα, συναυλίες, θέατρο δρόμου, κομπανίες να ξεπροβάλλουν από παντού, ένας κόσμος γεμάτος happenings... Κι εμείς να πρέπει να φύγουμε από τις 6 το απόγευμα... Άδικο...

Επιστροφή στο Waterford. Γέλια και χαρές στη γαλαρία του λεωφορείου... ήπι, ήπι άσαμε.. Η Μαρία, η Δέσποινα, οι δύο Φωτεινές, η Ευδοκία που επιτέλους άρχισε να μου μιλάει στον ενικό -αυτό το δικαίωμα το δίνω μόνη μου στους μικρούς ηλικιακά συναδέλφους- λένε ανέκδοτα και τρελαίνονται στα γέλια. Είναι όμορφα να νιώθεις χαλαρός, ελεύθερος και ξένοιαστος. Και να πάρει η ευχή, σοβαρός δεν είναι όποιος δεν γελάει με κάτι αστείο... αυτός είναι σοβαροφανής.

Κι ο Σανάσης -τον ξέχασα αυτόν όλη μέρα, θυμήθηκα όμως να τον βγάλω φωτογραφία μαζί με το Νίκο την ώρα που μιμούνταν ένα παιδάκι-άγαλμα και φώναζαν δυνατά με το χέρι στο στόμα σα χωνί, “Εφημερίδεςςςςςςςςςςςςςςςςς” - ο Σανάσης μπαϊλντισμένος κοιμάται στην αγκαλιά της ηρωίδας μαμάς Τάνιας...

ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ

Μέρα τέταρτη και Τετάρτη! Εμείς, εδώ που ζω, Τετάρτη πάμε λαϊκή, αλλά και πως θα συνηγορούσε ο Κέλτης θεός να πάμε λαϊκή και στο Waterford ούτε που θα το έβαζα στο νου μου!!!! Μόνο που δεν ψωνίσαμε λαχανικά και φρούτα, μηδέ ρουχαλάκια και παπουτσάκια. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν ψωνίσαμε... κοιτάξαμε τα προϊόντα,ακούσαμε τους πραματευτάδες να διαλαλούν την πραμάτεια τους και φύγαμε για βόλτα στην πόλη...

Και όχι δε λάλησα από το πολύ πράσινο.. όχι δεν ξέχασα γιατί είμαστε εδώ. Αλλά μια εμπορική παρουσίαση βιβλίου και μια εμπορικότερη πτυχίου... πάλι καλά που είμαι ψύχραιμη. Αυτό το καλέ κυρία πάρτε πάρτε μου θύμισε όπως είδατε άλλα μέρη... Λυπάμαι άμα ακούω τέτοια και θέλω να πάω να φάω όλα τα μικρούλικα γλυκούλικα κερασματάκια που συνόδευαν τον καφέ μας κάθε πρωί. Όχι απλά 'γραβατωθήκαμε' το φυλάδιο με τις πληροφορίες στα Ελληνικά, έπρεπε να πιστέψουμε πως η “γραβάτα” θα πάρει και επάρκεια; Ε μου ξέφυγε το “σιγά μην πάρει” αν και ήξερα πως ίσχυε η προειδοποίηση, “αν κάποιος μιλήσει Ελληνικά θα τον καταλάβω”. Μου ξέφυγε ή το άφησα να ξεφύγει για να ακούσω ένα γιατί που δεν ειπώθηκε ποτέ; Άρα, ο καθείς τη δουλειά του κάνει κι όποιος θέλει να ψωνίσει, ας ψωνίσει.

Καλά που πήρε το αυτάκι μου κάτι γλυκούλια σχόλια, θες για τον “στατιστικό”, θες για τον Εγγλέζο, και τα έβαλα μαζί με τη Σπανιόλα που διδάσκει Γαλλικά και μας έκανε την παρουσίαση της στα Αγγλικά -μαλτιλινγκουανισμ με μαλτικαλτουραλισμ αντάμα- και μας έδειξε πώς να βρίσκουμε σελίδες εκπαιδευτικής διασκέδασης στο διαδίκτυο -τσιμπιδάκια, βελονάκια, ναι ναι καλέ μου Ξυλούρη- κι έτσι ισοφαρίσαμε το προμότιον... Τι κάθομαι και βάζω λέξεις κλειδιά στο γκουγκλ? πάνε μια βόλτα μέχρι την Ιρλανδία να μάθεις πού θα βρεις καλά σταυρόλεξα στο ιντερνέτι...

Και μετά περιπατητική ξενάγηση στο κέντρο της πόλης! Κι ο ξεναγός με την ομπρέλα κλασσικά, με το βορειοευρωπαϊκό χιούμορ, κλασσικότερα και με δυο πόδια γαζέλας... κι η γλώσσα μας μια πιθαμή έξω... Κι ο Περικλής που όταν μου είπε: “νομίζω θα πάθω καρδιακό” μ έκοψε τα πόδια, γιατί μετά από τόση τρεχάλα πού να φανταστώ πως έκανε λεκτικό υπερβατισμό για να μου δείξει το μέγεθος της τρομάρας του για κάτι που πήγε καλά τελικά; Αχ Περικλή, θα σε σκότωνα που μ έκοψες τα πόδια, αλλά προς στιγμήν νόμισα πως είχες πάθει έμφραγμα εξ' αιτίας της τρεχάλας. Είσαι και σε ζόρικη ηλικία και δεν θυμάμαι κι αν καπνίζεις ακόμα... Ο ξεναγός τελικά, είμαι απολύτως βέβαιη, πως έτρεχε για να προλάβει την παμπ ανοιχτή, γιατί πριν ακόμα προλάβουμε να πιούμε τη μισή μας Γκίνες με μεζεδάκι εκείνο το κιτ κατ που φύτρωσε μέσα στην τσάντα της Γιώτας και το μικρούλι μπέιμπιμπελ που γέννησε η τσέπη της Κούλας, ο ξεναγός, λέγω, (ως άλλος Παπαδιαμάντης κι εγώ -παρακαλώ κατεβάστε με απ το γάιδαρο), είχε ξεπετάξει το επόμενο γκρουπ ή μπορεί και να περιέλαβε μέσα στην ξενάγηση και την παμπ και κατέπλευσαν όλοι μαζί για μια μπυρίτσα. Εμ άμα δεν κάνει κρύο , έτσι μόνο εξηγείς την κόκκινη μυτίτσα, κύριε ξεναγέ!!!!

Τελευταία ψώνια. Το γουστάρω αυτό το μπαίνω στο Μουσείο-ψωνίζω-δε βλέπω τα εκθέματα-φεύγω, και πίσω στο ξενοδοχείο. Μας καλοέμαθαν με τα βραδυνά γκουρμέ φαγητά τους, τα όμορφα στολισμένα πιάτα τους και τα ευφάνταστα γλυκά τους. Να τα χάσουμε; Δε λέει!!! Κι εκεί που το βράδυ – βράδυ λέμε τώρα! Μέρα μεσημέρι έξω- είμαστε μόνοι μας στο εστιατόριο, νάσου ένα ολόκληρο ΚΑΠΗ!!! Σοβαροί, μαζεμένοι, ίσα που ακούγονται. Θυμηθείτε τα δικά μας περήφανα γηρατειά σε ημερήσια εκδρομή! Καμμία σχέση!!! Μέχρι και τον κλαριντζή κουβαλούν μαζί τους. Κι εμείς τρώμε και γελάμε, κι εκείνοι μας κόβουν υπό γωνίαν. Κι εμείς ξαναγελάμε γιατί να φάμε ήρθαμε σε εστιατόριο. Δεν πήγαμε να κοινωνήσουμε σε εκκλησία. Αλλά άλλο να είσαι Μεσογειακός και θερμόαιμος, κι άλλο βορειοευρωπαίος και όχι Ιρλανδός. Ε, μια κλιματολογική διαφορά την έχει, δεν την έχει; Εκείνοι λένε το Θεό, Γκοντ με ένα βραχύχρονο φωνήεν και μισόκλειστο αναγκαστικά λόγω κλίματος στόμα κι εμείς λέμε Θεός, με δύο -βραχύχρονα μεν, αλλά δύο, φωνήεντα. Καλά που δεν είμαστε και Άραβες να λέμε Αλλάχ με δύο α μακρόχρονα γιατί τότε θα μας είχα σίγουρα πετάξει έξω από το ξενοδοχείο για ηχορύπανση. Κάτι που πολύ θα το ήθελαν στην αρχή, αλλά με την άκρη του ματιού μου έβλεπα την έκφραση της πράσινης ζήλειας στα πρόσωπα τους και μου ερχόταν κάτι βάιμπς του τύπου, ρε γιαατί μπορούν αυτοί και όχι εμείς. Μπορείτε, πώς δεν μπορείτε καλοί μας βορειοευρωπαίοι εταίροι! Μόνο, όμως, μετά που θα πιείτε ένα βαρέλι μπύρα και θα σας έχουμε σηκώσει αν χορέψετε συρτάκι. Θυμάστε τον Άλαν Μπέιτς στο Ζορμπά; Έτσι!!!

Άιντε, αρκετά γελάσαμε. Ώρα για το δωμάτιο μου που είναι σαν το σαλόνι μου σχεδόν, ώρα για το 2Χ3 κρεββάτι μου,για να ονειρευτώ κάστρα μεσαιωνικά και δρόμους με πολύχρωμα σπίτια και κρεμαστές γλάστρες, ακριβώς όπως θα τις δούμε αύριο στο Κιλκέννυ...

Η απάντηση μου στο αποψινό “Πη παρεύειν, τι δ' έρρεξα, τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη” της αυτοκριτικής μου: Λυπάμαι όταν αναγκάζομαι να πω τα άσχημα, αλλά θα λυπόμουν πιο πολύ αν είχα χρυσώσει το χάπι...

ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ - ΚΙΛΚΕΝΝΥ

...Aυτός ο τίτλος μου θυμίζει λίγο τη Γέννεση, το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, εκεί στη Δημιουργία του κόσμου.... “Και εγένετο ημέρα και εγένετο νυξ, ημέρα πέμπτη..” και είπεν η Helena: “Μετά το μεσημεριανό φαγητό πάμε στο Κιλκέννυ”. Και σχολίασε ο Αλέκος: “Κιλκέννυ... Κιλκίς... κι εδώ οι Έλληνες έβαλαν το χέρι τους”, ή κάτι τέτοιο. Αλέκο!!!! το τηλε-Άστυ κλείστο γρήγορα... σου καίει το μυαλό!!!

Πρωινή διάλεξη από τη Φιονούλα... πρωινή απορία δική μου, “μα καλά πόσα προγράμματα της Ε.Ε. δουλεύουν μαζί, μαζί; Κι εμείς εδώ τι κάνουμε; “Περικλή!!!! Βάλε μας σε πρόγραμμα αμέσως!!! έχω να γυρίσω πίσω τα χαιρετίσματα στον Πωλ.. από τη Φιονούλα... χάθηκαν κι αυτοί μέσα στον ορυμαγδό των προγραμμάτων. Όπου ο Πωλ είναι Βέλγος που έχει δουλέψει με τη Φιονούλα, εγώ Ελληνίδα που έχω δουλέψει με τον Πωλ, ο Πωλ στέλνει μέσω εμού χαιρετίσματα στη Φιονούλα, η Φιονούλα μου λέει να του τα ανταποδώσω... μου θυμίζει εκείνο το μπουκάλι με τα πιπεράκια τουρσί πριν μερικά χρόνια. Το έδωσα στην Ιλεάνα, μια συνεργάτι της Ε.Ε. Ρουμάνα πού ήταν εδώ, το πήγε στο Βουκουρέστι απ' όπου το πήρε η Μαρλήν, μια Βελγίδα συνεργάτις για να το δώσει στον Πωλ όταν θα πήγαινε στο Βέλγιο. Ζαλίστηκα... Περικλή βάλε μας όλους σ ένα πρόγραμμα να μη δίνω χαιρετίσματα σε κανέναν.... Όσο για τα πιπεράκια, έμαθα τον Πωλ πώς να τα φτιάχνει μόνος του. Γιατί ή είμαστε πολυπολιτισμικοί ή δεν είμαστε!

Και μετά, τη/κόφι, και μετά τάκα τάκα ξεπετάμε δυο παρουσιάσεις και τρέχουμε για λαντς... -μετά από τόσες μέρες στο Έιρε, ξέχασα πώς λέμε τα γεύματα στο Ελλάντα...

Κι αμέσως μετά στο λεωφορείο, αλλά ο οδηγός του αρνείται να ξεκινήσει αν δε δέσουμε όλοι μας τις ζώνες. Ελλάντα είπατε; Άντε καλέ!!! Μια ωρίτσα δρόμος και ένα κάστρο στο τέλος της διαδρομής... με τεράάάάστιο κήπο.... το γκαζόν χάνεται στη γραμμή του ορίζοντα, κοντοκουρεμένο και πεντακάθαρο. Ο ήλιος από πάνω του αστραφτερός και οι Ιρλανδοί επάνω του σε οποιαδήποτε στάση. Ανάσκελα, μπρούμυτα, οκλαδόν, γονατιστοί... κι άλλοι με τα σκυλάκια τους να τα περιφέρουν ως υπερήφανοι γονείς, και στο βάθος ένα καφέ με τα γνωστά διαχωριστικά -ως εδώ ξαπλώνεις κι από δω και πέρα κάθεσαι και ακριβοπληρώνεις. Από μακρυά σε συνδυασμό με το κάστρο φαίνεται τόσο κλάσσυ -νάτη πάλι η έλλειψη της πατρίδας- που λες σε λίγο θα δω μπροστά μου εκείνη τη σκηνή από το “Ωραία μου Κυρία” που είναι στις ιπποδρομίες του Άσκοτ, με τις κυρίες με τα κρινολίνα και τα τεράστια καπέλα... Αντί γιαυτό βλέπω τη Φωτεινή να τρώει με πολύ μεράκι ένα παγωτό χωνάκι και δεν αντέχω στον πειρασμό. Σηκώνω τη μηχανή και κλικ, η Φωτεινή πέρασε στην ιστορία του κάστρου του Κιλκέννυ, γλείφοντας ένα παγωτό μηχανής! Και κατόπιν πέρασε και το γκαζόν του κάστρου στην ιστορία της φωτογραφικής μου μηχανής αφού του έκαναν την τιμή να καθίσουν επάνω του οι δύο Φωτεινές, η Δέσποινα και η Μαρία.

Το κάστρο και το παγωτό ήταν το τέλος της περιοδείας μας στο Κιλκέννυ. Την αρχή την άφησα για το τέλος αυτού του επεισοδίου. Κατά την άποψη μου, ήταν η καλύτερη διαδρομή αυτών των ημερών, αν εξαιρέσω τη μαγευτική εξοχή που θα σας περιγράψω αύριο. Το Κιλκέννυ μας μετέφερε στο Μεσαίωνα. Ή μάλλον ο ξεναγός μας ήταν η αιτία που ξεχάσαμε την κίνηση στους δρόμους, τα φανάρια της κυκλοφορίας και τον κόσμο με τα σύγχρονα ρούχα. Τα ξεχάσαμε όλα, εκτός από τον παππού, που μάλλον είχε πιει ένα βαρέλι μπύρα και αφού στάθηκε και με κοίταξε πόσην ώρα -έχω πέραση στους μεθυσμένους παππούδες φαίνεται, μου συνέβη και στην Κρήτη όπου ο Κρητίκαρος με την παραδοσιακή στολή, τις μπότες και τα δάκρυα στο μέτωπο δεν μ' άφηνε να φύγω γιατί είχε βρει, λέει τη γυναίκα της ζωής του- ο Ιρλανδός παππούς, λοιπόν, με κοίταξε καλά καλά και ξεκινώντας να φύγει ξαπλώθηκε φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο. Από την ομορφιά μου αποκλείεται... Ήταν ο μόνος που αντελήφθηκα να ανήκει στο 2010 μ. Χ. Φανταστείτε μια πόλη με κτίσματα όπως ήταν πριν από 400 με 500 χρόνια! Περιποιημένα, καλοδιατηρημένα, και με την Ιστορία να τα συντροφεύει. Η πόλη τότε χωρισμένη στα δυο. Μισή διοικείται από τους Ιρλανδούς και μισή από τους Άγγλους. Κι ο Μπέρναρντ Μπίαν να γράφει, κι ο Θεοδωράκης να μελοποιεί,κι η Φαραντούρη να τραγουδά: “Είμαι Άγγλος νιος και τυχερός, θέλω το βασιλιά....” Κι από την άλλη μεριά η Άλις... με τέσσερις άντρες όλοι τραπεζίτες, να τους ξεκάνει έναν έναν... Να φταίει που ο μπαμπάς της ήταν τοκογλύφος; Να φταίει η γάτα της που ήταν μαύρη; Πάντως μάγισσα, ξεμάγισσα σαν που καταδικάστηκε να καεί στην πυρά, εκείνη ξέφυγε και κάηκε η υπηρέτρια της. Και να στα λέει όλα αυτά ο ξεναγός μπροστά στο σπίτι της... -καλά με τόσα λεφτά κι αυτή έχτισε τα παράθυρα για να μην πληρώνει φόρο;- κι εσύ να λες, “απέναντι είναι το μαγαζί μου -Maria's cakes- εγώ χαμπάρι γιατί δεν πήρα;

Κι από κει στο Δημαρχείο... εδώ οι δημοτικοί σύμβουλοι αποκαλούνται πολιτικοί και εκλέγουν το Δήμαρχο. Εύστοχη ονομασία και σωστή απόφαση... ο λαός στην απ' έξω. Καλύτερα για να μην έχει και ανάμιξη στις αποφάσεις. Λες και στις μπανανίες που γίνεται αλλιώς έχει... τέλος πάντων... Α ναι και ο άντρας που του έχουν τρίψει περισσότερο τη μούρη; Ποιος είναι; Προτομή του Αγίου Κέννυ και όποιος περνάει του τρίβει το πρόσωπο για ευλογία. Εμείς αλλιώς την έχουμε την τριψομουρίαση, Ετούτοι εδώ μπέρδεψαν τους πολιτικούς με τους αγίους και τρίβουν άλλες αντί άλλων μούρες....

Και κερασάκι στην τούρτα η εύστοχη παρατήρηση της Κέλλυς: “Κιλ Κέννυ είναι η εκκλησία του Κέννυ, άρα Κιλ κις είναι η εκκλησία του φιλιού”!!!!! Καλά που δε ζει ο πρώην δεσπότης σας, Κελλάκι, να σε αφορίσει!

Αφήνουμε τη Μεσαιωνική πόλη του Αγίου Κέννυ γιατί απόψε έχουμε βραδινή έξοδο!!! Ξέρετε αυτά τα σόου στα ξενοδοχεία; Τέτοιο. “Η ιστορία ενός μετανάστη”. Αγιάτρευτος καημός η φτώχεια και σαν απόρροια η μετανάστευση και για τον Ιρλανδικό λαό του 19ου και του 20ου αιώνα. Το μεγαλύτερο ποσοστό πνιγέντων στον Τιτανικό ήταν Ιρλανδοί. Εξ' ου και οι χοροί πάνω στο πλοίο στο κατάστρωμα της τρίτης θέσης. Κι εσείς νομίσατε πως είδατε χαρούμενα Εγγλεζάκια; Καλά έχει τέτοια; Πάμε λοιπόν στο Ντούλεϊς Χοτέλ. Φαγητό με κρυστάλλινα ποτήρια, πετσέτες διπλωμένες σε σχήμα βάρκας -απέναντι στο φιόρδ είμαστε- πορσελάνες και κρυστάλλινους πολυελαίους. Σερβίρισμα από αριστερά, πετσέτα στο βραχίονα και επιδόρπιο κρέπες με παγωτό και ένα φυλλαράκι δυόσμο... Ω ρε μάγκα μου, πώς σε κάνει η μαμά Ε.Ε. άρχοντα!!! Και μετά η παράσταση -άκουσον άκουσον μας περιμένανε να φάμε για να αρχίσουν και οι υπόλοιποι θεατές δεν είπαν λέξη... καταντράπηκα όταν το άκουσα. Αν συνέβαινε εδώ θα είχε γίνει θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός.... Κομπανία Ιρλανδών με τα μουσικά τους όργανα, τα βιολιά τους, τα μπάντσο τους και τα νταούλια τους, μουσική, χορός και αφήγηση ενδιάμεσα. Η ζωή τους, τα ζόρια τους, το χιούμορ τους, όλα μαζί ανάκατα και όμορφα βαλμένα κι ανάμεσα οι τρεις κοπελιές να χορεύουν στο ρυθμό από τα πεταλάκια στα παπούτσια τους και τα χέρια τους κολλημένα στο σώμα τους -ήταν ανόσιο για την καθολική εκκλησία του Μεσαίωνα να είναι ξεκολλημένα τα χέρια από το σώμα στο χορό, το θεωρούσε πρόστυχο, άντε μη θυμηθώ τις μάγισσες στην πυρά πάλι και την ιερά εξέταση- και ο 15χρονος νεαρός χορευτής, παίκτης του μπάντσο, να τις συνοδεύει με πολύ ταλέντο. Εξαϋλώθηκαν κάποια στιγμή από το χορό στις φωτογραφίες μου, έγιναν ξωτικά, ίδια μ' αυτά που ζουν στα δάση τους, ίδια μ' αυτά που φυλάνε το τσουκάλι με το χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου. Μαγευτική η βραδιά και η εικόνα που έχει κολλήσει στο μυαλό μου από ολόκληρη τη βραδιά αυτήα είναι το χέρι του παππού που καθόταν δίπλα μου στο αναπηρικό του καροτσάκι. Κρατούσε το ρυθμό στο χερούλι της καρέκλας του κι ήταν τόσο χαρούμενος που το χέρι του δεν φαινόταν από την έντονη κίνηση. Γιατί ακόμα κι όταν τα πόδια δεν κρατούν, η ψυχή θα βρει τρόπο για να εκφραστεί... γιατί η ψυχή δεν έχει ηλικία, γιατί μπροστά στην ευχαρίστηση της ψυχής είμαστε όλοι παιδιά... Νομίζω πως το δάκρυ που κύλισε στο μάγουλο μου θα δροσίζει την ψυχή μου για πάντα... Σ΄ ευχαριστώ άγνωστε παππού...

ΗΜΕΡΑ ΕΚΤΗ – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Και είπεν η Ομοσπονδία Palso: “Συναχθήτωσαν οι αντιπρόσωποι των τοπικών συλλόγων εις τας Αθήνας, ότι ήγγικεν η ώρα των αρχιεραισιών... Και ανακοίνωσεν η Πρόεδρος του τοπικού Συλλόγου: “Μαρία, άρον την βαλίτσαν σου και αποχωρούμεν μίαν ημέραν ενωρίτερα. Πάμε Αθήνα να ψηφίσουμε”. Και ανεφώνησεν η Μαρία: “Φτ... και τα υπόλοιπα τα κατάπιε αντί να τα φτύσει...”

Παρασκευή, 6 το πρωί στη ρεσεψιόν. Check out και το ταξί μας περιμένει. Στη στάση του λεωφορείου της γραμμής είναι μια κυρία ακόμα. Τη ρωτάω αν είναι αυτή που ρωτούσε για το δρομολόγιο Waterford- Dublin στο facebook. Ναι, ναι, είναι μικρός ο κόσμος τελικά. Μια χούφτα. Και ο καιρός κρύος πρωί πρωί και το λεωφορείο με μια γλυκιά θαλπωρή μας ξεκινάει για το Δουβλίνο... Τέσσερις ώρες με στάσεις και επιβάτες να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν... Ο δρόμος μέσα από δεντροστοιχίες που τα κλαδιά τους πλέκονται πάνω από το δρόμο και μεριές μεριές ειναι τόσο πυκνά που σκοτεινιάζει και κοιτάς έντονα ανάμεσα στα δέντρα, πίσω από τους πετρόκτιστους φράχτες... Αυτή η αχλύ κρύβει νεράιδες και ξωτικά μέρα μεσημέρι... αυτή η θολούρα δημιουργεί τρελή παράθλαση στα εγκεφαλικά μου κύτταρα... Θέλω να δω ένα ξωτικούλι τόσο δα... θέλω να ακούσω το γέλιο μιας νεράιδας... είναι απίστευτο πόσο εύκολα μπορείς να περάσεις από την πραγματικότητα στο μύθο μέσα σ' αυτό το καταπράσινο, θολό μα καθόλου σκοτεινό ή τρομακτικό περιβάλλον... Και μια στροφή πιο κάτω, στάση στην είσοδο του αγροκτήματος... δεν βλέπουμε σπίτι ή αυλή... πέτρινες εισόδους συνήθως χωρίς καγκελόπορτα έχει και στενά δρομάκια που ποιος ξέρει πόσο μακρυά είναι, αλλά είναι φανερό πως οδηγούν στις αγροικίες που βλέπουμε πού και πού στο βάθος των χωραφιών... τριακόσια με πεντακόσια μέτρα μέσα... Στενά δρομάκια διαγραμμένα από την ίδια θολούρα του δρόμου... γλυκιά θολούρα, γεμάτη σκιές που ίσως και να μας παρακολουθούν πρωί πρωί. Κι ο αγρότης που έφερε τη γυναίκα του για να πάρει το λεωφορείο για την πόλη... η μαμά που έφερε τα παιδιά της για να τα πάρει το σχολικό....

Τέσσερις ώρες διαδρομής με διάσπαρτα αρχοντικά -έτσι φαντάζουν από μακριά, τεράστιες αγροτικές κατοικίες και παραδίπλα οι στάβλοι και αμέσως μετά τα βοσκοτόπια... Χωρισμένα μεταξύ τους με δέντρα για σύνορα ή ψηλούς θάμνους. Όπως εδώ παλιά... Και χωριά... όμορφα νοικοκυρεμένα χωριουδάκια, πεντακάθαρα, με παλιά παραδοσιακά σπίτια, καλοσυντηρημένα και βαμμένα με σκούρα χρώματα για να κρατούν τη ζέστη του ήλιου. Γκρίζα ή ακόμα και μαύρα σπιτάκια με έντονες χρωματιστές λεπτομέρειες που τα κάνουν χαρούμενα και γεμάτα ζωή. Κρεμαστές ψάθινες γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια, υδρορροές βαμμένες κόκκινες, μωβ, λιλά και ό,τι άλλο χρώμα επιτρέπει η φαντασία του καλλιτέχνη ή της νοικοκυράς. Ένα σκουπίδι πεταμένο πουθενά... δεν είδα ούτε καν σκουπιδοτενεκέ... μάλλον καμουφλαρισμένους θα τους έχουν...

Η Κούλα δίπλα μου απολαμβάνει όσο μπορεί το τοπίο από την εσωτερική θέση.... Γνωρίζοντας την τρέλα μου με τη φωτογραφία, πολύ ευγενικά όλες αυτές τις μέρες μου έδωσε τη δυνατότητα να κάθομαι στο παράθυρο, είτε σε λεωφορείο, είτε σε αεροπλάνο. Την ευχαριστώ πολύ... Δεν έχει γκρινιάξει, δεν έχει πει κουβέντα, η Πρόεδρος, και θα της το χρωστάω...

Φτάνουμε Δουβλίνο. Η πόλη των λογοτεχνών και των μεγάλων ονομάτων...Τζόναθαν Σουίφτ, Όσκαρ Γουάιλντ, Τζέιμς Τζόυς, Τζωρτζ Μπέρναρ Σω, Σάμιουελ Μπέκετ, Ρούντι Ντόιλ... Στην προηγούμενη επίσκεψη μου στην όμορφη αυτή πόλη έμενα σ' ένα Ξενοδοχείο που ήταν παλιότερα το σπίτι του Μπέρναρ Σω. Οι πίνακες του, τα έπιπλα του,σε χώρους για να τα δεις και να τα θαυμάσεις. Ξενοδοχείο-Μουσείο. Να έχεις την αίσθηση πως ζεις μέσα στην τέχνη κι όχι πως την επισκέπτεσαι...

Ώρα αιχμής, οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα. Ο δρόμος για το αεροδρόμιο είναι παράλληλος με το ποτάμι, τον Λίφεϋ. Κάπου εδώ πρέπει να είναι το κέντρο, γιατί κατεβαίνουν σχεδόν όλοι. Ακόμα κι ο κυριούλης -έτσι λέει η Γιώτα τους παππούδες- με τα κάτασπρα μαλλιά μέχρι τη μέση και την εξ' ίσου κάτασπρη γενειάδα μέχρι την κοιλιά. Απόμαχος στιλιστικά από την εποχή των Χίπις, πεντακάθαρος και γυαλιστερός όμως. Μένουμε μόνο όσοι είμαστε για μια από τις επόμενες πτήσεις. Και μετά το Δουβλίνο με τα σκουρόχρωμα μεν, αλλά χωρίς να είναι καταθλιπτικά οικοδομήματα του, με το ποτάμι του, και τις όμορφες γέφυρες του, ανάκατες μοντέρνες και παραδοσιακές, μετά από όλες αυτές τις πρωινές εικόνες της πρωτεύουσας της Ιρλανδίας, με το μισό περίπου εκατομμύριο κατοίκους, πιάνουμε λιμάνι. Πλοία διαφόρων ειδών και μεγεθών, χρωμάτων, εθνικοτήτων και χρήσεων. Εμπορικότατο το λιμάνι του Δουβλίνου. Μια πόλη ηλικίας χιλίων και ετών με ένα λιμάνι που τη συναγωνίζεται στην ηλικία και τη ζωντάνια... Από δω ξεκινάνε ψαράδικα και εμπορικά πλοία για τα λιμάνια της Ευρώπης και της Αμερικής, για το ψάρεμα του μπακαλιάρου και της μουρούνας στις ακτές της Ισλανδίας και της Γροιλανδίας... Φουρτούνες και παγόβουνα για ένα πιάτο φαγητό, για μια μερίδα fish and chips.

Και τελικά το αεροδρόμιο...Ο ήλιος πια στο φόρτε του και η κίνηση ατελείωτη και βιαστική, όπως σε όλα τα αεροδρόμια του κόσμου... Κόσμος πάει κι έρχεται, αεροπλάνα προσγειώνονται και απογειώνονται, επιβάτες περιμένουν την αναχώρηση της πτήσης τους, συγγενείς και φίλοι την άφιξη μιας άλλης πτήσης με τους αγαπημένους τους... Ατελείωτος κόσμος... κι εμείς μια τοσοδούλικη μεριδούλα μέσα σε όλους αυτούς... φεύγουμε πια... τελείωσε η Ιρλανδία κι αυτή τη φορά... κι ήταν όμορφη, πολύ όμορφη και μυστηριακή... γεμάτη συγκινήσεις, γνώσεις, εικόνες, χρωματιστές αναμνήσεις και συντροφιά με ανθρώπους που μαζί τραβάμε το κουπί της επιβίωσης στον ίδιο επαγγελματικό χώρο...

Ευχαριστώ πολύ την Κούλα, την Κέλλυ, τη Μαρία, τη Φωτεινή, την Ευδοκία, τη Βέτα, την Όλγα και την άλλη Όλγα, τη Γεωργία,τη Χριστίνα, τον Άλεξ, το Στέλιο, τη Νέλλυ, τη Νίτσα, τη Δέσποινα, τη Φωτεινή, τη Γιώτα, την άλλη Μαρία και την άλλη Μαρία, κι ακόμα τον Περικλή και τον Πάνο, την Τάνια και τον μικρό ηρωικό Νίκο, τον αεικίνητο Σανάση και όλους τους συνοδούς της παρέας και όποιον έχω ξεχάσει, για τις όμορφες μέρες που περάσαμε, για τις μπύρες που ήπιαμε -Χρήστο σου χρωστάω κέρασμα-, για το περπάτημα που κάναμε, μα πιο πολύ ευχαριστώ που είμασταν μια όμορφη και πάνω απ' όλα ήρεμη παρέα...

Ένα καινούριο πρόγραμμα χρειάζεται για να το ξανακάνουμε....