ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ

Καλωσορίσατε στο ιστολόγιο μου. Εδώ θα βρείτε σκέψεις μου και φωτογραφίες μου. Τίς δυο αγαπημένες μου ασχολίες.

Ενημερώνω πως οτιδήποτε είναι αναρτημένο στο ιστολόγιο μου, φωτογραφία μου ή κείμενο μου, έχει κατωχυρωθεί για πνευματικά δικαιώματα και επομένως ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χρησιμοποιηθεί χωρίς την έγγραφη άδεια μου. Ευχαριστώ.
To your information: Anything uploaded in this blog has been through copyright procedure, thus any attempt of copying part or a whole is due to prosecution.

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Pic nic minion a’la succee…





(Σπεσιαλιτέ για Σαββατιάτικο γεύμα)

Υλικά
1 λεωφορείο 50 θέσεων, αντί για χύτρα
1 ψυχεδελάκια οδηγό (κατά προτίμηση με μωβ παπούτσια,  λιλά κάλτσες,  μωβ  πουκάμισο, βυσσινόμαυρο τζιν, τουρκουάζ γραβάτα και βυσσινί μπουφάν) αντί για κουτάλα
5 χλιαρές οργανώτριες με καλές προθέσεις και ανύπαρκτο σθένος
1 αρχομανή επιβάτιδα αντί για σάλτσα
43 επιβάτιδες ψυχολογικά ψιλοκομμένες και τουρλού τουρλού
1 μικρόσωμο μαύρο ποντιακό πεκινουά αντί για πιπέρι

Εκτέλεση
Επειδή η παρασκευή του φαγητού χρειάζεται πολύωρη προετοιμασία, αρχίζουμε από τις 6 το πρωί, βάζοντας στη χύτρα το μισό τουρλού και προσθέτοντας το υπόλοιπο περίπου δεκαπέντε λεπτά αργότερα.
Για να ξυπνήσει το ανακατεύουμε με την κουτάλα, ελαφρά μέχρι που φτάνουμε στα σύνορα.  Από την αρχή της εκτέλεσης έχουμε προσθέσει τη σάλτσα κατά προτίμηση ελαφρώς εκνευρισμένη για να έχει σασπένς η συνταγή. Έχουμε επίσης προσθέσει τις 5 οργανώτριες και το πιπέρι.
Μόλις φτάσουμε στα σύνορα, αφαιρούμε το πιπέρι για να μη γίνει το φαγητό μας πολύ καυτερό. 
Στην ουδετέρα ζώνη πριν τον  Σκοπιανό έλεγχο χάνουμε την κουτάλα, η οποία έχει σηκώσει κεφάλι και από βοηθητικό εργαλείο έχει προσπαθήσει να γίνει  δικτάτορας σέρνοντας πίσω του αρκετά «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» .
Έχουμε βάλει τη σάλτσα για βοηθό της κουτάλας και προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο χλιαρές για να μην έχουμε υπερβολική έκκριση αδρεναλίνης και γεμίσουμε το φαγητό μας με τοξίνες που χαλούν τη γεύση του.
Τελικά βρίσκουμε τη χρωματιστή κουτάλα και ξαναρχίζουμε το βράσιμο. Ευτυχώς που φροντίσαμε να βγάλουμε το πιπέρι εγκαίρως για να μη μας φέρει πολλή καούρα. Την ξινίλα θα δούμε πώς θα την περιορίσουμε… Αφού μετά κόπων και βασάνων έχουμε καταφέρει να ξαναβάλουμε το τουρλού μέσα στη χύτρα μαζί με τη σάλτσα και την κουτάλα. Συνεχίζουμε το βράσιμο αυτή τη φορά σε κουζίνα Σκοπιανής κατασκευής με μπόλικες στροφές και ανηφόρες.
Σε γενικές γραμμές το τουρλού μας είναι καλής ποιότητας με εξαίρεση μερικά κομμάτια που έχουν αποθρασυνθεί και ψιλο-χοντροβρίζουν. Η χρωματιστή κουτάλα σκαμπανεβάζει από το βράσιμο και φαίνεται να είναι στα κέφια της.  Μας λέει και ανέκδοτα!!! Η σάλτσα έχει κολλήσει στην κορυφή της χύτρας  –πρώτη θέση- και δε λέει να ξεκολλήσει με τίποτα. 
Ξέρουμε βέβαια όλες οι μαγείρισσες πως η σάλτσα για να πάει στον πάτο θέλει γερό βράσιμο, αλλά με τόση χλιαρή οργάνωση πού να βρούμε τις υψηλές θερμοκρασίες…
Μετά από βράσιμο περίπου μιας ώρας φτάνουμε στο τέλος της πρώτης φάσης μαγειρέματος –βλέπε Στρούμνιτσα. 
Εδώ αμολάμε το τουρλού στο δρόμο να ικανοποιήσει τις βιοτικές, ζωτικές και σωματικές ανάγκες του κατά βούληση.
Όταν επιστρέφει σέρνει μαζί του τόση πολλή ικανοποίηση (βλέπε: βιοτικές ανάγκες-παπούτσια, μπλουζάκια, σορτσάκια, φόρμες κλπ, ζωτικές- μπανάνες, κρέατα, αλλαντικά…, σωματικές – τσςςςς ευτυχώς δεν τις έφερε πίσω) που δεν ξέρουμε πού να τη βάλουμε.
Εδώ ξεσπάει κι ο καυγάς. Η κουτάλα μας πληροφορεί ότι η αποθήκη της χύτρας είναι χαλασμένη και δεν κλειδώνει. Και τώρα;  Τι κάνουμε αν οι βάρβαροι (βλέπε monkeydonians)  μας κλέψουν τις ανάγκες μας;
Τέλος πάντων… τις χύτρες πριν τις χρησιμοποιήσουμε τις πλένουμε και ελέγχουμε για τυχόν ελαττώματα….  Καλά να πάθουμε…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το φαγητό μας έχει κιόλας ξινίσει, αλλά τα λεφτά μας δώσαμε πρέπει να το φάμε. «Αφρίζει, ξαφρίζει» που λένε…  κι έτσι ξεκινάμε τη τρίτη φάση μαγειρέματος…
Την τοποθέτηση των φαγητών την ξέρετε πια…  η κουτάλα στο τιμόνι της χύτρας, η σάλτσα δίπλα της –σιγά μην πήγαινε να κάτσει παραπίσω- το τουρλού σε όλο το βάθος και η χλιαρότητα να πηγαινοέρχεται  ψάχνοντας να βρει μέτρο και βαθμό ήρεμου βρασμού. Ανεξήγητα πράγματα…
Τελειώνοντας τη δεύτερη φάση και αρχίζοντας την τρίτη, η κουτάλα έχει καταλήξει σαν την τρίαινα του Ποσειδώνα που έχει βγει από τη θάλασσα στη στεριά και τρέχει-τρέχει-βροντάει-χοροπηδάει-έχει χάσει τα νερά της. Κοντεύει να μας σκοτώσει. Και τότε βρίσκω το κουμπί της.  Εντελώς τυχαία μιλάω για όπερα, για κλασική μουσική και Βέρντι και Μπετόβεν και σιγά-σιγά καλμάρει και άκουσον-άκουσον χαμογελάει κιόλας.  Έχετε δει ποτέ χαμογελαστή κουτάλα; Έ, χάσατε! Πού να ήξερα από την αρχή πως οι κουτάλες θέλουν Βέρντι για να ηρεμήσουν; Θα έπαιρνα μαζί μου τους παράγοντες της Λυρικής κι όχι  ακατέργαστο τουρλού που θέλει τσιφτετέλια το απολίτιστο….
Με μπόλικο χαμόγελο και κλασσική ηρεμία φτάνουμε στην τρίτη φάση.  Σας είπα…. Η κατασκευή χρειάζεται πολύωρη προετοιμασία… μη βαριέστε J
Σ’ αυτή τη φάση το τουρλού θα χορέψει μέχρι να γίνει λαπάς, η κουτάλα θα ξεχάσει τον Βέρντι και θα το ρίξει στην καζάσκα, θα ξαναθυμώσει και θα μας πει πως η αναισθησία μας δεν έχει όρια, η σάλτσα θα πιει σαμπάνια και θα γίνει πίτα, θα ζητάει τα τακούνια της για να χορέψει και άλλα πολλά.
Ένα μεγάλο κομμάτι τουρλού θα χτυπάει νούμερο στη χύτρα για να μην μας πάρουν οι βάρβαροι τις ανάγκες, ένα μικρό θα χτυπάει το ποτήρι στο τραπέζι, «τέρεν αδά, άμα χάσουμε τις ανάγκες μας εσύ θα φταις»,  και τελειώνοντας την τρίτη φάση η σάλτσα προσπαθώντας να καθοδηγήσει την κουτάλα θα μπλέξει τις αερογέφυρες με τις γραμμές του τρένου και θα φάει άι σιχτίρ εκ των ουκ άνευ.
Την άλλη φορά το φαΐ μας θα το κάνουμε λεμονάτο. Οι πολλές σάλτσες πειράζουν στο στομάχι λέει ο γιατρός.

Έχει συμπληρωθεί κιόλας η ώρα μαγειρέματος. Έχουμε μια λαπαδιασμένη pic nic minion χωρίς σουξέ και λέμε να αδειάσουμε τη χύτρα.
Η απογοήτευση μας για την αποτυχία της συνταγής είναι καταφανής και ορκιζόμαστε με σταυρωμένους τον δείκτη με τον μεσαίο: «Το δις εξαμαρτείν ου γυναικός σοφής»

Διορθώσεις για να πετύχει η συνταγή ΑΝ υπάρξει άλλη φορά:
1.      Μη βάζετε σάλτσα και ειδικά αρχομανή
2.      Διαλέξτε μια κουτάλα που να την έχετε ξαναχρησιμοποιήσει
3.      Βράστε καλά τις οργανώτριες πριν αρχίσει η συνταγή για να καίνε και να τσουρουφλάνε
4.      ΒΑΛΤΕ ΑΛΑΤΙ! Παρά τη θέληση μας έλειπε.
(Το αλάτι σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ο ιδιοκτήτης της χύτρας. Γιατί άμα σε κόφτει και σε καίει για την επιτυχία της συνταγής σου δεν στέλνεις τη χύτρα να μαγειρέψει μόνη της.)