ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ

Καλωσορίσατε στο ιστολόγιο μου. Εδώ θα βρείτε σκέψεις μου και φωτογραφίες μου. Τίς δυο αγαπημένες μου ασχολίες.

Ενημερώνω πως οτιδήποτε είναι αναρτημένο στο ιστολόγιο μου, φωτογραφία μου ή κείμενο μου, έχει κατωχυρωθεί για πνευματικά δικαιώματα και επομένως ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χρησιμοποιηθεί χωρίς την έγγραφη άδεια μου. Ευχαριστώ.
To your information: Anything uploaded in this blog has been through copyright procedure, thus any attempt of copying part or a whole is due to prosecution.

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

«Η αβάσταχτη ελαφρότητα» του «ενδιαφέροντος»



            Γράφει η Μαρία Χασάπη-Σιδερά
Μάιος! Και εξετάσεις! Και άγχος τρελό! Πώς θα τα πάνε οι μαθητές μας άραγε; Τι ποσοστά θα μας δώσουν φέτος;  Τελευταίες μέρες  μαθημάτων και προετοιμασίας κι εμείς, συνάδελφοι,  να πούμε και τούτο, να τους θυμίσουμε κι εκείνο, να τους τονίσουμε και τ’ άλλο, να τα ξυπνήσουμε κι από το λήθαργο του «ε και; Καλά ρε κυρία, εκατό φορές μας τάπατε», γινόμαστε στ’ αλήθεια ράκος.
Και φτάνει επιτέλους η μέρα των εξετάσεων! Πρωί πρωί μπροστά στην πόρτα του εξεταστικού κέντρου, οι υποψήφιοι, οι μαμάδες –«πάρε ένα νερό μαζί σου μη διψάσεις, πουλάκι μου, και δεν έφαγες και το τοστ σου το πρωί θα πεινάσεις μέχρι να τελειώσετε από κει μέσα»- και οι μπαμπάδες  τους –«άντε καλή επιτυχία, τράβα μέσα  πριν πνίξω τη μάνα σου που σε ζορίζει» και κερασάκι στην τούρτα οι καθηγητές τους –«μην ξεχάσετε  να  κάνετε παραγράφους στην έκθεση», «μην ξεχάσετε τη σειρά των λέξεων στην πρόταση», «Γιώργο, με if  και ενεστώτα η απόδοση θέλει μέλλοντα, αλλά θυμήσου όχι πάντα!». Κι ο έρμος ο Γιώργος κι ο κάθε Γιώργος φουσκώνει, φουσκώνει και δεν ξέρει πού να ξεσπάσει… στη μαμά με το νερό  και το τοστ, στη δασκάλα του που  τώρα θυμήθηκε πως αυτός δεν θυμόταν τον Α’ Υποθετικό όλη τη χρονιά, να σκεφτεί πως εκεί που μπαίνει είναι ένας άγνωστος χώρος και  όλοι του έχουν πει πως ένα χαρτί το χρειάζεται οπωσδήποτε και  πρέπει να το πάρει  αφού τόσοι άλλοι τόχουν πάρει;  Μπάχαλο το μυαλό του Γιώργου πρωί πρωί… 
Ευτυχώς χτυπάει το κουδούνι.  Οι υποψήφιοι μπαίνουν μέσα στο κτίριο και έξω αρχίζει η ώρα της αυλής και των πηγαδακίων.  Γονείς και  δάσκαλοι θα περιμένουν απ’ έξω μέχρι να βγουν τα βλαστάρια τους για να τα βομβαρδίσουν με ερωτήσεις. «Πώς έγραψες;», «Πώς ήταν το ακουστικό μέρος;»,  «Τι έκθεση έπεσε;»   και τόσες άλλες σε μορφή καταιγισμού στο κεφάλι ενός παιδιού που  τις προηγούμενες  δυο ή τρεις ή πόσες ώρες είχε στίψει το μυαλό του για να φανεί αντάξιο  των προσδοκιών της μάνας του, του πατέρα του και του δασκάλου του.  Κάνεις δεν το ρωτάει  αν κουράστηκε τόσες ώρες εκεί μέσα, αν ζορίστηκε, αν αγχώθηκε, πώς ένοιωσε. Όλοι θέλουν απλά να μάθουν τι έκανε.  Τελικά ρωτούν και ενδιαφέρονται για το παιδί ή  ο καθένας για τον εαυτό του;  Χωρίς να θέλω να σας πληγώσω, πιστεύω πως οι γονείς ρωτάνε για να μπορούν να μεταφέρουν την είδηση στους φίλους και συγγενείς τους ή για να μαλώσουν το παιδί τους που δε διάβαζε όσο έπρεπε και  οι δάσκαλοι για να δείξουν το αμέριστο ενδιαφέρον τους μπροστά στους γονείς –και ενδεχομένως στους άλλους συναδέλφους τους που είναι παρόντες και έτσι να ανεβάσουν το γόητρο τους και του σχολείου τους στα μάτια όλων.  Τον καημένο το Γιώργο που έχει βγει μ’ ένα κεφάλι καζάνι από την τάξη, ποιος τον νοιάζεται τελικά;
Τελειώσαμε με τα γραπτά και δεύτερη παρτίδα τα προφορικά. Το σκηνικό ίδιο, οι οδηγίες ανάλογες και τα πηγαδάκια απαραίτητα. Με το που σκάει μύτη ο πρώτος που τελείωσε πέφτουν όλοι επάνω του. -«Τι σε ρώτησε?» 
-«Μπλα μπλα, μπλα μπλα, μπλα μπλα….»
Κι αμέσως μετά πηγαδάκι δασκάλου και υποψηφίων:
«Αν σας ρωτήσει τα ίδια, να πείτε αυτά, κι αυτά κι αυτά….» 
Οι γονείς κοιτούν και αποθαυμάζουν. Πω πω! Μέχρι την τελευταία στιγμή τους μαθαίνει!  Έτσι έκανε και το πρωί.  Το ενδεχόμενο να μην ρωτήσουν οι εξεταστές τα ίδια, το γεγονός πως  ο καθένας αυτά που ξέρει λέει κι αν δεν ξέρει δε λέει, ούτε που περνά απ το μυαλό τους.  Στόχος επετεύχθη.  Δείξαμε πρόσωπο έστω και την τελευταία στιγμή! Άσε που μας έβλεπαν και οι γονείς των μαθητών από το απέναντι  Φροντιστήριο και σίγουρα έλεγαν «κοίτα πώς τα νοιάζεται τα παιδιά της  εκείνη η δασκάλα!» 
Η δασκάλα, που στην καλύτερη περίπτωση  είναι τόσο ψυχοπονιάρα που προτείνει να πει «δυο λόγια» και στους υποψήφιους της συναδέλφου που τυχαίνει να μην είναι εκεί… έτσι για να τα βοηθήσει τα καημένα που έμειναν έρημα και ορφανά σε μια αυλή σχολείου.  Στη δε ερώτηση της, «πού είναι η κυρία σας;» και το σχόλιο της, «μα  ακόμα και οι προπονητές πάνε μαζί με την ομάδα στον αγώνα», έχω να απαντήσω το εξής: «Οι προπονητές, όχι οι δάσκαλοι, αγαπητή «συνάδελφε».  Και στον αγώνα, όχι στις εξετάσεις».
Εκτός εάν έχετε μπερδέψει τον Πλάγιο λόγο που πρέπει να τον διδάξετε εγκαίρως μέσα στην τάξη σας κι όχι στην αυλή του εξεταστικού κέντρου στο παρά πέντε, αν τον έχετε μπερδέψει με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Τον αγώνα τον  καλόν ηγώνισμαι , την πίστην τετήρηκα, τον δρόμον τετελεύκα…» 
Εμείς έχουμε ακόμα πολύ δρόμο και εννοούμε τους  αγώνες να τους δίνουμε στη διάρκεια της χρονιάς κι όχι στο παρά πέντε.  Και τις ρήσεις του Αποστόλου Παύλου και των λοιπών πεφωτισμένων  πατέρων,  τις έχουμε κάνει βίωμα κι όχι εφαλτήριο για να αναδειχτούμε εις βάρος των συναδέλφων μας.
Καλό καλοκαίρι συνάδελφοι και  εύχομαι να βαίνουν όλα ομαλά στη ζωή σας.