Επειδή δεν μπορώ να αντέξω την έλλειψή σου ξαφνικά
επειδή η περιέργεια έγινε συνήθεια
και η συνήθεια, ανάγκη....
επειδή η ανάγκη έγινε βίωμα
γι αυτό και τώρα
στη σκοτεινιά της νύχτας
που το χιόνι έξω έπαψε πια να είναι άσπρο,
που ο αέρας λυσσομανά
μέσα κι έξω,
που η βροχή πέφτει μες την αυλή
και την ψυχή μου,
κι είναι τα δάκρυα
της συνήθειας
με την ανάγκη ανάκατα και με το βίωμα,
γι αυτό σου γράφω....
Γιατί ή περιέργεια περνάει κάποτε
και η συνήθεια κόβεται,
αλλά η ανάγκη παραμένει
και το βίωμα πονά...
Γι αυτό σου γράφω...
γιατί
η θάλασσα, ό,τι και να συμβεί
πάλι τα κύματα σα λόγια μυστικά
θα στείλει
για να φιλήσουν απαλά
το βράχο
που αγέρωχος
τη βλέπει να πηγαινοέρχεται.
Γι αυτό σου γράφω...
γιατί τα δάκρυα της θάλασσας
είναι τα κύματα
που ακουμπάνε τρυφερά στη γη
και μέσα απ' ανείπωτα και χιλιοειπωμένα
λόγια τρυφερά
της λένε πως μαζί γεννήθηκαν
μαζί πορεύτηκαν
και πως μαζί ένιωσαν...
Γι αυτό σου γράφω
ΓΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΖΙ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου