ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΣΑΠΗ-ΣΙΔΕΡΑ «ΟΣΟ ΠΥΚΝΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝ’ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ…»

Σε μια κατάμεστη αίθουσα του Μακεδονία Παλλάς  της Θεσσαλονίκης, έγινε η βιβλιοπαρουσίαση της Β’ έκδοσης του μυθιστορήματος της Μαρίας Χασάπη-Σιδερά.

Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο της 28^ης διημερίδας ξενόγλωσσης εκπαίδευσης που  διοργάνωσε η  PALSO  Βόρειας  Ελλάδας  και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Στο πάνελ των ομιλητών μαζί με την συγγραφέα βρισκόταν η Βενετία Ιατροπούλου, απόφοιτος του ΑΠΘ και   ιδιοκτήτρια Κέντρου Ξένων γλωσσών στο Πολύκαστρο, η οποία  είχε το ρόλο του συντονιστή της εκδήλωσης,  η Ελένη Γρομπανοπούλου , Πρόεδρος  του Συλλόγου Επιστημόνων Κεντρικής Μακεδονίας «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» και υπεύθυνη  των Λαϊκών Πανεπιστημίων Κ. Μακεδονίας,  η οποία έκανε την βιβλιοκριτική και η Αθανασία Παπαρήγα, Ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια ενηλίκων, που ανέλυσε το ρόλο των ζευγαριών στη σύγχρονη κοινωνία.

Στη διάρκεια της παρουσίασης διαβάστηκαν αποσπάσματα από  το μυθιστόρημα τα οποία πλαισιώθηκαν από τραγούδια με  την κιθάρα του Θανάση Ροδοκάλη και τις όμορφες και ζεστές φωνές της σοπράνο Ειρήνης Πολύζου και του συντοπίτη μας Γιάννη Σιδερά.

Στο τέλος της εκδήλωσης η συγγραφέας πρόσφερε   δικά της  σπιτικά λικέρ στους παρευρισκόμενους και υπέγραψε τα  βιβλία της  στον πάγκο των βιβλιοπωλείων Ιανός.

Να σημειώσουμε πως η δεύτερη έκδοση του μυθιστορήματος «ΟΣΟ ΠΥΚΝΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝ’ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ…»   τυπώθηκε και διατίθεται από τις εκδόσεις ΜΑΧΗΤΗΣ.

Παραθέτουμε   την βιβλιοκριτική της κυρίας  Γρομπανοπούλου καθώς και απόσπασμα από την ομιλία της κυρίας Παπαρήγα.

Βιβλιοκριτική της Ελένης  Γρομπανοπούλου

«Όσο πυκνά κι αν είν’ τα σύννεφα…» ονομάζεται το μυθιστόρημα της Μαρίας Χασάπη-Σιδερά.

 Ένα μυθιστόρημα που επικεντρώνεται  στις ανθρώπινες σχέσεις  δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον έρωτα.

Στο βιβλίο η συγγραφέας ξετυλίγει τη ζωή της Αφροδίτης. Η ηρωίδα μας, μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, βιώνει τον έρωτα με τον Αλκιβιάδη, που για χάρη του στερεί τον εαυτό της  από τα ξέγνοιαστα φοιτητικά νεανικά χρόνια αλλά και μια εξαιρετική καριέρα.

Η Αφροδίτη αναζητά σαν τον Οδυσσέα τη δική της Ιθάκη, ταλανίζεται στα συναισθήματα της , χωρίς να μπορεί να αντικρύσει κατάματα την πραγματικότητα, όπως και κάθε φωτισμένη γυναίκα.  Εγκλωβισμένη στον κυκεώνα  μιας παράφορης σχέσης  αναζητά την αγάπη και τον έρωτα, πιθανόν σε λάθος πρόσωπο,  με αποτέλεσμα α στερεί τον εαυτό της την εξελικτική του πορεία.

Παρ’ όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει, δίνει την ευκαιρία στον εαυτό της να δουλέψει με τον εσωτερικό της κόσμο.

Από τι αλήθεια θέλει να ξεφύγει;

Ποιες είναι οι πραγματικές της ανάγκες;

Μήπως για πρώτη φορά της δίνεται η δυνατότητα να κρατήσει  η ίδια τα ηνία της ζωής της κι επιτέλους συνειδητά να αλλάξει την πορεία της;  

Η συγγραφέας, με απλή και κατανοητή γλώσσα,  κάνοντας χρήση του περιγραφικού λόγου, μας ταξιδεύει, αλλά ταυτόχρονα μας προβληματίζει  γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και πιο συγκεκριμένα για την έλλειψη επικοινωνίας των ζευγαριών  -ένα βασικό ζήτημα των σημερινών ζευγαριών.  Ένα βασικό πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας.

Άλλοι εξαπατούν, άλλοι απορρίπτουν κι άλλοι καταπονούνται ψυχικά.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που αγαπούν και σέβονται,  με αποτέλεσμα το πέρασμα να γίνονται πιο δυνατοί και υπομονετικοί.

Η ευτυχία και η αγάπη βρίσκονται μέσα μας, αρκεί να επιτρέψουμε σ’ αυτές τις μεγαλειώδεις  αξίες να φανερωθούν.

Ευχαριστώ από καρδιά τη συγγραφέα,  μα πάνω απ’ όλα φίλη, που μου έκανε την τιμή  να συμμετέχω στην βιβλιοπαρουσίαση  της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου της. 

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο.

Απόσπασμα από την ομιλία της Ψυχολόγου Αθανασίας Παπαρήγα.

Συνήθως μέσα από την ποίηση, τη  λογοτεχνία και τα τραγούδια εκθειάζεται ο παράφορος έρωτας, σαν η αγάπη να μην μπορεί να σταθεί και να αναπτυχτεί χωρίς πόνο… σαν η δυστυχία στην αγάπη να ναι απαραίτητο στοιχείο του μεγάλου έρωτα.

Μοιάζει με εθισμό αυτή η υπερβολική αγάπη, έτσι ώστε κάθε φορά που βιώνουμε την αδιαφορία, τον θυμό η την οργή του της συντρόφου μας να το δικαιολογούμε και μέσα και απέξω μας... Ίσως φταίνε τα δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια για να φέρεται έτσι, λέμε, όμως ίσως να φταίνε τα δικά μας για να ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές τόσο. 

 Είναι λίγα τα πρότυπα ανθρώπων που τους ενώνει η χαρά, η συνεννόηση, η ειλικρινής σχέση.

Βέβαια σε μια τέτοια φυσιολογική σχέση, χωρίς πόνο, λείπει το στοιχείο της έντονα συναισθηματικής φόρτισης, άρα είναι μια βαρετή σχέση… άρα πάμε για άλλα...  Το ερώτημα μας αφορά.  Θέλουμε να αγαπάμε κάποιον τόσο ώστε συνεχώς να μας πληγώνει, ή επιλέγουμε να αγαπάμε τόσο τον εαυτό μας ώστε να μην υποφέρει πια;