Στους
σκοτεινούς τους δρόμους της ψευτιάς
Να
βρούμε το δίκιο μας σαν άτομα ζητάμε…
Χάθηκαν
οι μέρες του «σου δίνω», «είναι δικό σου»
Χάθηκαν
οι μέρες του «θέλεις» και του «πάρε»…
Συννεφιάζει
τώρα…
Η οργή
του Δία ορίζει το δρόμο μας!
Μας
σπάζει τα μυαλά!
Θαρρείς
ο Όλυμπος θα πέσει στα κεφάλια μας!!!
Κι
ως οπισθοχωρούμε για ν’ αποφύγουμε την ποθητή σύλληψη
Λέμε
σ’ αγαπώ ο ένας τον άλλον
Και
καλημέρα
Στις
υποχρεώσεις που στενάζουν και μας πνίγουν
Ωσάν
τα αγρίμια του ωκεανού
Που σπάνε ανείδωτα στον κόλπο της γης
Δίνοντας
ζωή και ήχο
Στα
σπασμένα κοχύλια των αυτιών των συναισθημάτων
Του
ακαταλαβίστικου εγώ μας.
Χάθηκε
μαζί του η ΖΩΗ
Χάθηκε
κι η Ατλαντίδα!!!
Κι
ως ανασαίνουμε βαριά
Σαν
την κραυγή του Εγκέλαδου
Που
χτυπά την πόρτα των σπλάχνων της Γης
Έξω
για να βγει,
Αρχίζει
πάλι το τρελό παιχνίδι
Με
το θάνατο και τη ζωή
Με
το εγώ και το εσύ
Με
την ύπαρξη και την αφάνεια
Με
τη χαρά και με τη θλίψη
Με
τον πόνο και την ανακούφιση
Με
τη ζωή και με το θάνατο…
{Δεκέμβρης
του ‘81}
