ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ

Το ίδιο ανόητο μοτίβο θα επαναλαμβάνεται

Ώσπου ο καθένας να χαθεί…

Μη κρύψεις τη λύπη σου

Για τη ζωή των άλλων στο βάθος της ψυχής…

Ριξ’ την στον ουρανό

Για να τη βλέπουν όλοι

Δεν έγιν’ η ψυχή για να μαζεύεις

Τ’ απορρίματα του κόσμου.

Σύναξε ότι ωραίο γίνεται

Από ανθρώπου χέρι.

Μια πέτρα βάλε στο γεφύρι

Που θα συνδέσει το χτες με το σήμερα

Και θα γκρεμίσει τις συνήθειες

Που καταστρέφουν την ομορφιά της ζωής.

                                                     {Απρίλης '77}