Mια δήλωση… μια διαπίστωση…

Γυρίσαμε στην αναζήτηση

Προσπαθώντας να βρούμε τον εαυτό μας

Με τα φτερά της θύμησης.

Η κατάρα των πράξεων μας

Ο αδέκαστος κριτής του παρελθόντος

Αργοκουνιέται

Σαν το μαχαίρι της γκιλοτίνας

Πάνω απ’ το κεφάλι μας.

Η ταχύτητα αυξάνεται

Το stress -κατά τη high society- μεγαλώνει.

Έγινες ολόκληρος μια πόλη

Οι αγάπη  μας, οι αγάπες μου

Οι έρωτες, το λογικό μου…

Με πνίγεις πόλη!

Με πνίγεις περιβάλλον ανιαρό…

Αχ  πόλη!

Η καρδιά μου έγινε κομμάτια

Σαν τις δραχμούλες των ζητιάνων

Που αργοστενάζουν σέρνοντας τα πόδια τους

Μπρος στα σκαλιά, την Κυριακή, της εκκλησίας…

Αχ πόλη!

Περιβάλλον της ψευτιάς και της αλήθειας

Περνάς επάνω μου

Ζητώντας μόνο την ικανοποίηση

Την επιβεβαίωση του ανδρισμού σου

Της δύναμης

Που θαρρείς πως κρύβεται μέσα σου.

Αχ  πόλη!

Να μπόραγες να καταλάβεις

Πώς πονάει η κίνηση σου

Το μαρτύριο που με υποβάλλεις.

Αχ  πόλη!

Νάχες τη δύναμη να νοιώσεις

Τις δεκαρούλες της ψυχής μου

Να τις ακούσεις καθώς χτυπούν

Πέφτοντας και κομματιάζοντας τη σιωπή

Στο πάτωμα της υποκρισίας

Στο κρεβάτι του εγωισμού

Στο βάθος της αλήθειας…

Αχ πόλη!

Νάβγαζες μόνο για λίγο τα φτιασίδια

Της ομορφιάς ανάμικτης με την ψευτιά…

Να μπορούσες  νάπιανες για λίγο

Τους λεπτούς ήχους της κιθάρας

Του συναισθηματισμού μου

Της ψιλές νότες της κρυφής αγάπης μου

Για σένα…

Αχ πόλη!

Να μούδινες την εξιλέωση

Με ανυπόκριτη αγάπη απέναντι μου…

Αχ πόλη!

Τα χέρια που απλώνεις

Δεν είναι για να δώσουν

-όπως κάποτε-

Μα για ν’ αδράξουν αυτό

Που δικαιωματικά νομίζεις πως κατέχεις…

                                                            {Δεκέμβρης '81}