Την τσάκωσα σκαρφαλωμένη στη μηλιά δίπλα στην Περιστέρα –αυτή είναι η ιδιωτική μας ταβέρνα, το μπάρμπεκιου, κατά το κοινώς επί το Ελληνικότερον λεγόμενον. Ακίνητη, προσεκτική, φαντάζομαι ούτε ανάσα θάπαιρνε, περιμένοντας το θήραμα της.
Εστησα τη μηχανή πίσω από το διπλό τζάμι της μπαλκονόπορτας, έβαλα και τον τηλεφακό και νάτη....
Τζιντζερούλα με τα όλα της. Παιδί της Τζίντζερ, της γάτας της κόρης μου, μυρίστηκε πουλάκια πάνω στο δέντρο και μια και δυο σκαρφάλωσε για να εξασφαλίσει το ημερήσιο γεύμα της. Κάτι δεκαοχτούρες πετούσαν γύρω γύρω σα να την κορόϊδευαν, κι αυτή η έρμη τι να πρωτοπρόσεχε; Αν άπλωνε το ποδάρι, θα έχανε την ισορροπία της... να πετάξει δεν μπορούσε, τι να κάνει; Κάθονταν εκεί και καρτερούσε κανά χαζό πουλί που θα καθόταν σε κανά κλαδί κοντά της... Δέκα λεπτά... μισή ώρα... μια ώρα... ποιος ξέρει πόσο....
Ακριβώς από κάτω της, στην Περιστέρα, έχει ένα ντουλάπι που φυλάω μέσα το τσουβάλι με τη γατοτροφή, αλλά πού να το ξέρει εκείνη; Κι άμα το ξέρει, πώς να ανοίξει το ντουλάπι αλήθεια; Πιο εύκολο είναι να έρθει να γρατσουνίσει την πόρτα και να μου δείξει πως πεινάει. Αλλά γάτα είναι, λογικό να θέλει να κυνηγήσει...
Κάποια στιγμή ένα χαζοπούλι έκατσε σ’ ένα κλαδί πιο κάτω απ’ το δικό της... κι εκείνη με μια επιδέξια κίνηση, χραααπππ... το άρπαξε και πάει το πουλάκι...
Τι μου θυμίζει... τι μου θυμίζει σκεφτόμουν καθώς την έβλεπα στην οθόνη του Αρχαιούλη μου- του παμπάλαιου υπολογιστή που έχω στην κουζίνα για να προλαβαίνω να δουλεύω κι εκεί –α ρε! τι κλάδος εργατικός είμαστε εμεις!!!- και ξαφνικά μου ήρθε... Εμάς μου θυμίζει... ή τέλως πάντων κάποιους από μας... που το φαί μας είναι δίπλα μας κι αντί να γρατσουνίσουμε την πόρτα για να μας ταϊσουν {βλέπε δημόσιες σχέσεις, marketing, ποιότητα δουλειάς...}, εμείς παραφυλάμε και χρααααππππ σαν καλοί κυνηγοί αρπάζουμε το έχει του διπλανού και το κάνουμε δικό μας... κρυμένοι καλά μες τα κλαδιά του δέντρου μας... ένα κλαδί το λένε συγγενή, τ’ άλλο κουμπάρα, τ’ άλλο φίλο, τ’ άλλο γειτόνισσα, τ’ άλλο δεν ξέρω... συμπεθέρα ίσως... και πάει λέγοντας... Εμάς που δεν κρατάμε τον χάρτη δεοντολογίας που οι ίδιοι ψηφίσαμε σε κάποια Γενική Συνέλευση, ν’ αρχίζουμε το Σεπτέμβρη όλοι μαζί και να κλείνουμε το Μάη πάλι όλοι μαζί: «Εγώ συνενοούμε με τους γονείς να το τραβήξω λίγο ακόμα» ή «Εκανα κάποιες απουσίες μέσα στη χρονιά, να μη τις αναπληρώσω;» -ένα μήνα απουσίες!!! Εμάς που ο συνάδελφος και πρώην εργοδότης μας αποτελεί εφαλτήριο για την επαγγελματική μας επιτυχία: «άνοιξα δικό μου Φροντιστήριο, από πού θα πάρω παιδάκια αν όχι από τους πρώην μαθητές μου στο διπλανό;». Εμάς που βάλαμε λυτούς και δεμένους, άσχετους και ημιάσχετους να μας μαζέψουν μαθητές: «είπε μια κουβέντα στην επίδειξη με τα tupper η ταπερτζού για μένα, θέμα θα το κάνουμε τώρα;» και άλλες τέτοιες φαιδρές δικαιολογίες...
Και μετά σου λένε οι Εγγλέζοι “Rat race…” Τι rat παληκάρια μου; Εδώ μιλάμε για μεγάλη γατιά, τι σας φταίνε τα καημένα τα ποντικάκια; Τις γατούλες -γούτσι γούτσι- να φοβάστε που δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο.
Γιατί αυτά γίνονται, αυτό είναι σίγουρο.... Σας παρακαλώ διαβεβαιώστε μου πως δεν συμβαίνουν μόνο στο «πτωχό Κιλκίς». Γιατί άμα δεν γίνονται σε σας, σκέφτομαι να βάλω τη Τζίντζερ να κάνει ένα στρατό Τζιντζερόπαιδα και να τα απλώσω απανταχού της Hell-as(s) και να γίνουμε επιτέλους όλοι ομοιοπαθείς... άμα δεν είμαστε κιόλας....
Αυτά J J ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου