ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ

Τελικά οι μούσες είναι θηλυκές?

Και γιατί να είναι? Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα μπορούσαν να είναι χωρίς γένος. Όπως οι Άγγελλοι. Δεν χρειάζεται γένος για να εμπνευστείς. Ούτε για να προστατευτείς. Απλά εμείς οι θνητοί κάναμε το κάθε τι στα μέτρα μας.

Δώσαμε λοιπόν στους Αγγέλους αρσενική οντότητα γιατί προστατεύουν και στις μούσες θηλυκή γιατί εμπνέουν. Αχ! αντροκρατούμενε πάλαι ποτέ κόσμε!! Όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου τα είχες κάνει!! Η προστασία αρσενική...καμμιά αντίρρηση...όλα τα βάρη στα υποζύγια...και η έμπνευση θηλυκή... Ε... εδώ έχω την άποψη μου.

Φυσικά αν η μούσα μου είναι θηλυκού γένους μου δίνει περισσότερα. Μου δίνει τρυφερότητα, πάθος, ελαστικότητα για να λειτουργήσω, να εμπνευστώ. Το ζητούμενο είναι από που ξεκινάει αυτή η έμπνευση. Αν η μούσα μου που είναι η σκανδάλη για να ξυπνήσει η έμπνευση μου και να λειτουργήσει, να δημιουργήσει, να απολαύσει και να κάνει κι άλλους να απολαύσουν, αν αυτή η σκανδάλη, είναι μια μούσα αρσενική πειράζει; Όχι βέβαια!!

Ε, η δικιά μου είναι αρσενική. Έτσι κρατώ και τις ισορροπίες. Κάθομαι εδώ και απολαμβάνω τον πρωινό ήλιο. Με ζεσταίνει έξω και μέσα μου. Το σώμα μου και την ψυχή μου. Χαρτί μπροστά μου, μολύβι στο χέρι και το μυαλό τόσο γεμάτο από σκέψεις που συνοστίζονται να τρέξουν, να φτάσουν στη μύτη του μολυβιού και δημιουργούν μέχρι και κυκλοφοριακή συμφόρηση θα έλεγα. Είδες τι γίνεται αν η μούσα σου, σου έχει δώσει πολλά και όλα μαζεμένα; Δεν χωράνε στο μυαλό, μήτε στο μολύβι σου και πολύ φοβάμαι πως μήτε στο χαρτί χωράνε.

Περί μουσών λοιπόν ο λόγος. Και ο δικός μου μουσουλίκος, με ξύπνησε σήμερα με μια γλυκούλα καλημέρα, που μου χάιδεψε το αυτί περνώντας μέσα από το τηλέφωνο.

Τι όμορφη διαδρομή ήταν αυτή που έκανε η γλυκειά μου καλημέρα!! Βγήκε από το στόμα του, μπήκε στο κινητό του, ξαναβγήκε, πέταξε στο διάστημα, έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι στο δορυφόρο, εκείνος της έδωσε μια τρυφερή κλωτσιά και την έστειλε ξανά στη Γη. Τι ατιμούλα καλημέρα ήταν αυτή!! Με το που μπήκε στην ατμόσφαιρα ήξερε κιόλας που πηγαίνει. Πέταξε χαρούμενη και χαμογελαστή και μ' ένα χαριτωμενο σκέρτσο χώθηκε στο κινητό μου. "Πσσστττ! ξύπνα", του ψυθίρισε. Κι εκείνο μου τραγούδησε το αγαπημένο μου κομμάτι: "Η αγάπη αυτή που μας δένει....." άκουσα τη μουσική στο αυτί μου. Και αμέσως μετά τη φωνή του.....

"Καλημέρα". Πώς κατρακυλάει μια καλημέρα μέσα σου και φτάνει μέχρι τα πέλματα σου! Πως μια φωνή χαϊδεύει τόσο απαλά ολόκληρη την ύπαρξη μας; Είναι η μούσα του μυαλού μας που τα φτιάχνει όλα. Δημιουργεί συναισθήματα, εικόνες, σκέψεις και μας κάνει να μην πατάμε καν στη Γη. Μια Καλημέρα σκέτη...ούτε δέκα γραμματάκια. Και κοίτα εδώ τι έφτιαξε!! Ε! είναι να μην τα λατρεύεις; Είναι να μη τα βάζεις απαλά και τρυφερά στο πιο πολύτιμο συρταράκι του μυαλού σου; Να μη τα φυλάς εκεί σαν ένα ανεκτίμητο θησαυρό;

Η μύτη του μολυβιού μου ξαναμπούκωσε από έμπνευση. Κοιτάζω τον καταγάλανο ουρανό. Απέραντος, πανέμορφος και υποσχόμενος. Από κει ξεκίνησε η καλημέρα μου το ταξίδι της για να φτάσει στο μυαλό μου. Δεν μπορεί , εκεί θα είναι και ο μουσούλης μου τώρα....Θα πετά στα σύννεφα από χαρά... Θα κοιτάει τον κόσμο από ψηλά και θα τον βλέπει ζωγραφιά. Αλλά και γω από δω κάτω τι θαρρείτε; Αλλοιώς τον βλέπω;

"Καλημέρα μουσουλίκο", λέω και κοιτώ ψηλά χαμογελώντας...