O Ηλίας μπήκε προχθές στο γραφείο κρατώντας ένα όμορφο κοχύλι στο χέρι του.
"Γεια σας", μου είπε και κατέβασε τα μάτια ντροπαλά Τον κοίταξα χαμογελώντας, πριν ακόμα γυρίσω τα μάτια μου να περιεργαστώ το πανέμορφο κοχύλι που μου έφερε από τις διακοπές του. Μάτια χαμηλωμένα ο Ηλίας και το πορφυρό χρώμα της εφηβείας στα μάγουλα... Ίδια απόχρωση με του κοχυλιού το χρώμα.
Το άφησε στη χούφτα μου και έφυγε όσο πιο γρήγορα γινόταν για να κρύψει την ντροπή που ένιωθε δίνοντας μου το ανεκτίμητο δωράκι που μου είχε φέρει από τις διακοπές του.
Το κοχύλι του παιδιού φιγουράρει εδώ μπροστά μου τώρα καθώς γράφω.. Με κοιτάει και μου στέλνει τα πιο όμορφα μηνύματα που μπορεί να πάρει κανείς από ένα δώρο. "Κοίταξε με", μου λέει, "δεν είναι το πόσο κάνω. Είναι το πόσο σε σκέφτεται αυτός που σου το έφερε. Ήταν διακοπές. Χιλιόμετρα μακριά και σκέφτηκε εσένα που μαζεύεις κοχύλια και τα στολίζεις για να ομορφαίνουν το χώρο που δουλεύεις."
Τι όμορφο συναίσθημα είναι να σ' αγαπούν! Και πόσο πιο όμορφο να σ' αγαπάει ένα παιδί! Γιατί η αγάπη των παιδιών είναι άδολη, αγνή και ακόμα κι αν κάποιες στιγμές περιέχει μια μικρούλα πονηριά, μια ελάχιστη υστεροβουλία, είναι τόσο αστείος ο τρόπος που την εκφράζουν, ώστε δεν μπορούν να την κρύψουν και προδίδονται αμέσως, σε αντίθεση με τους μεγάλους που έχουν γίνει ειδικοί στην παραπλάνηση και σου εκφράζουν την ψεύτικη "αγάπη" τους με χίλιους τρόπους. Πολλοί μάλιστα έχουν γίνει τόσο πολύ ειδικοί στο είδος, που άνετα ξεγελούν όχι μόνο ανθρώπινες μονάδες, αλλά και ομάδες ολόκληρες πληθυσμού, τάζοντας ακόμα και "λαγούς με πετραχήλια", μόνο και μόνο για να ευλογήσουν τελικά τα ίδια τους τα γένια.
Άμα, λοιπόν, από αγανάκτηση φτάσεις στα όρια σου και πεις "αρκετά με σας μεγάλοι, δεν αντέχεστε", έχεις άδικο; Οχυρώνεσαι τότε υψώνεις τείχη γύρω σου και κρατάς μέσα από τα τείχη που ύψωσες μόνο τα παιδιά με τα πολύτιμα κοχύλια στα χέρια. Γιατί τα παιδιά πάντα έχουν ένα ανεκτίμητο κοχύλι, ένα υπέροχο θησαυρό να σου προσφέρουν. Την πανέμορφη καθαρή ψυχούλα τους, που όσες πονηριές ξέρει τις έχει μάθει μελετώντας τους μεγάλους.
Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι κακό ξέρουν τα παιδιά αυτού του κόσμου. Γιατί εμείς χαλάσαμε τον κόσμο και με το ελαφρυντικό πως τώρα αυτός ο κόσμος είναι σκληρός, δεν κοιτάμε να τον αλλάξουμε, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά μας σαν κι αυτόν για να τα οχυρώσουμε τάχα.
Εμείς που δεν υψώσαμε το ανάστημα μας σε κάθε κακία, βρωμιά και αδικία αλλά ή την οικειοποιηθήκαμε, ή την αφήσαμε να σέρνεται γύρω μας χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να τη σχολιάζουμε. Έτσι δεν πάμε όμως μπροστά, φαίνεται απλώς να πηγαίνουμε. Κι όταν το πρόβλημα μας χτυπά την πόρτα, τότε κοιτάμε να το λύσουμε όπως-όπως και να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε για το αν είναι οι μέρες μας καλές και η ζωή μας χάλια, αλλά να μην μπορούμε να τη δούμε τι χάλι έχει. Τόση είναι η πώρωση μας...
Εμείς χαλάσαμε τον κόσμο μας και κάναμε τον Ηλία και τον κάθε νεαρό Ηλία να κοκκινίζει και να σκύβει το κεφάλι, όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να λειτουργήσει με το συναίσθημα και να μας φέρει για δώρο το πανέμορφο κοχύλι που μάζεψε στην παραλία που έκανε διακοπές. Γιατί αν κοκκινίζει από την καλώς εννοούμενοι ντροπή του εφήβου που δείχνει εκείνη τη στιγμή την αγάπη του ή το σεβασμό του, όλα είναι καλά και άγια. Δείχνουν πως το παιδί έχει ήθος, δεν το έχει καπελώσει η φτήνια του να υπολογίζεις τα δώρα που προσφέρεις με κριτήριο τον οικονομικό τομέα. Αλλά αν σε μια γωνίτσα του μυαλού του σκέφτεται πως αυτό που προσφέρει δεν κοστίζει και γιαυτό κοκκινίζει, τότε είναι κι αυτός προϊόν αυτής της χαλασμένης μάζας που ονομάζεται "κοινωνία" και θα καταλήξει όπως και ο κάθε Ηλίας που τα πάντα τα δίνει μόνο την τιμή που ορίζει το καρτελάκι που κρέμεται επάνω τους. Πιστό αντίγραφο των προηγούμενων που τον ανέθρεψαν τρέφοντας τον με αυτά που ορίζει ο κόσμος του χρήματος και υπακούν μόνο στα κελεύσματα του Μαμμωνά.
"Αιδώς Αργείοι"! Ας αφήσουμε τα παιδιά, το μέλλον, να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις για το πως θα διαθέσουν τον εαυτό τους δημιουργώντας ένα καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουν παραλάβει.
Ο κάθε Ηλίας πρέπει να έχει όχι απλώς το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να κοκκινίζει από ντροπή όταν απλώνει το χέρι για να προσφέρει χαρά σ' αυτόν τον κόσμο της απληστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου