Τι φάτσα έχει ένα μωρό; E; Για πείτε μου; Φαντάζομαι μωρουδίστικη. Τρυφερό ροζ δερματάκι, λείο και απαλό και αθώο βλέμμα...
Μα καλά πότε άλλαξε μορφή ο κόσμος γύρω μου κι εγώ ούτε πού πήρα είδηση; Γιατί αν κοιτάξω, τα μόνα μωρά που βλέπω είναι αυτά που οι μαμάδες, άντε το πολύ-πολύ οι γιαγιάδες ή μερικοί μπαμπάδες και πολύ σπάνια παππούδες κουβαλούν στα καροτσάκια τους. Κι αν ξανακοιτάξω μπορεί να δω και κάποια στις διαφημίσεις για γάλατα, παιδικές τροφές, παιγνίδια και πάνες βρακάκια.
Άμα όμως κλείσω τα μάτια μου και στήσω αυτί ακούω τόσα πολλά "μωρό μου", "νινί μου", "μωρουλίνι", "νινάκι μου", "νινούλι μου", που νομίζω πως σαν τα ξανανοίξω θα δω πως βρίσκομαι ανάμεσα σε δέκα εκατομμύρια μωρά. Θα δω όλη την Ελλάδα να είναι ένας τεράστιος βρεφονηπιακός σταθμός.
Με τα μάτια κλειστά χαίρομαι στην ιδέα πως η πατριδούλα μας έχει υπεργεννητικότητα και σκέφτομαι πως σε λίγα χρονάκια θα διπλασιαστούμε τουλάχιστον πληθυσμιακά. Ξαφνικά νιώθω το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα. Τα σχολεία γεμάτα μαθητές, τα χωριά γεμάτα πιτσιρικαρία που παίζει στους δρόμους, οι πόλεις γεμάτες μικρά ανθρωπάκια που γονείς τα κρατούν από το χέρι και κάνουν βολτούλες..."Μα πότε πρόλαβαν οι μαμάδες και γέννησαν τόσα πολλά μωρουλινάκια;", αναρωτιέμαι και ανοίγω τα μάτια να απολαύσω το θέαμα...
Και ω! της απογοήτευσης! Πού πήγαν τα μωρά; Εγώ τώρα βλέπω και δεν βλέπω τίποτα, παρά μόνο τον περιπτερά να λέει τη Νίτσα απέναντι, "ευχαριστώ μωρό μου", μάλλον γιατί της δίνει τα ρέστα από τα τσιγάρα που αγόρασε -η Νίτσα είναι πάνω από πενήντα χρονών, ναζλού, - εξ' ου και το μωρό του κυρ-Κώστα του περιπτερά. Βλέπω τον Κυριάκο τον νταλικέρη να περνάει και να φωνάζει "Πω-πω ένα μωρό", την κοπτοραπτού που περπατάει αμέριμνη στο πεζοδρόμιο, το ζευγαράκι στη γωνία να καληνυχτίζεται: -"Βye νινί μου", -"τα λέμε μωρουλίνι μου", και άκουσον άκουσον! τον Γιωργάρα αραχτό στην καφετέρια να λέει στο φίλο του: "Ποπό ρε συ, τι μωρό η Ρωσίδα απέναντι!". Και η Ρωσίδα απέναντι είναι σαραντάρα, καλοστεκούμενη μεν, αλλά να πάρει η ευχή...σαραντάρα...
Για αυτά τα μωρά άκουγα όταν είχα τα μάτια μου κλειστά; Πώς γκρεμίστηκε έτσι ξαφνικά το όνειρο μου; Αχ! η αιθαιροβαμοσύνη μου θα με φάει! Κι εγώ η έρμη νόμισα πως ξαφνικά θα γίνουμε πολλοί και χάρηκα.
Αν όμως, αν λέω, βάλω όλες τις Νίτσες, τις κοπτοραπτούδες, τις Ρωσίδες και όλες τις άλλες σε καροτσάκια; Όχι αναπηρικά καλέ! Παιδικά, μωρουδίστικα. Κι αρχίσω και τις κάνω βόλτα στο πάρκο, τις πάω στον παιδικό σταθμό, τις ταΐζω παιδικές τροφές και τις αλλάζω πάνα; Λέτε το όνειρο του διπλασιασμού να γίνει πραγματικότητα; Ζυγίζω την ιδέα στο μυαλό μου... Μπα, αποφαίνομαι μόνη μου πάλι. Γιατί απ' τη μια δε χωράνε σε καρότσια, απ' την άλλη άμα δουν στον παιδικό σταθμό ταυτότητα δεν θα τις πάρουν, άσε που οικονομικά θα μου στοιχίσουν ένα σωρό σε παιδικές τροφές...και το χειρότερο...να τις αλλάξω πάνες; Μπλιαξξξξ...
Σκέφτομαι μήπως αδικώ όλους τους Γιωργάρες, κυρ-Κώστες, κλπ. που υιοθετώντας όλα αυτά τα μωρουδίστικα επίθετα προσπαθούν να ομορφύνουν τον κόσμο γύρω μας. Μήπως όλοι αυτοί έχουν καταλάβει πώς μια τέτοια λεξούλα ομορφαίνει τον κόσμο μας, τον κάνει καλύτερο και ίσως στην φαντασία μας και μεγαλύτερο;
Χαμογελάω αμήχανα με την απορία μου, μέχρι που στο μυαλό μου έρχεται το αρχαίο εκείνο περί γέλιου πού έλεγε η Φιλόλογος μου στο Γυμνάσιο, η κυρία Παπαθανασίου καλή της ώρα όπου και να ναι, όταν εμείς την ώρα του μαθήματος γελούσαμε όπως όλοι οι μαθητές. Μας κοιτούσε με το αγέρωχο ύφος της και σαν δεν έπαιρνε απάντηση στο "γιατί γελάς παιδί μου;", σχολίαζε λέγοντας: "Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον είη", δηλαδή "γελάει ο αφελής χωρίς να υπάρχει λόγος". Πόσο δίκιο είχε! Τόξερε φαίνεται πως ξεκινάμε τη ζωή μας σαν μωρά, μετά γινόμαστε μωροί και μωρές και καταλήγουμε εντελώς μωροί κατά την Βίβλο: "Μωραίνει Κύριος ων βούλεται απολέσει", που στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει ότι ο Θεός όποιον έχει αποφασίσει να πάρει μαζί του, πρώτα τον κάνει τουλάχιστον αφελή.
Γιατί μωρός Ελληνικά θα πει χαζούλης και στην καλύτερη περίπτωση αφελής γιαυτό και πάει γάντι στα αληθινά μωράκια που δεν έχουν μέσα τους πονηριά σαν τους μεγάλους. Κι εμείς χαιρόμαστε άμα μας λεν "μωρό μου"!!!
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου πια τι άλλο να πω!!!
Bye μπεμπουλίνια μου, άντε byeeeeee........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου