Οι βυζαντινές νότες –ίδια αραβουργήματα- και τα αραιογραμμένα ελληνικά γράμματα από κάτω τους είναι μία από τις πολλές μνήμες που κουβαλάω μαζί μου όλη μου τη ζωή. Τα βιβλία του πατέρα μου, τα δερματόδετα τετράδια του, που ο δάσκαλος του ο Ρωμανός Βατοπαιδινός του τα έδινε άδεια για να γράφει τα μαθήματα του όσο μάθαινε μουσική στο Άγιον Όρος. Παλικαράκι τότε είκοσι χρονών, έξυνε το καλάμι με το μαχαίρι και το βουτούσε στο μελάνι. Κι έφτιαχνε έργα τέχνης στα τετράδια του. Με καλλιγραφικά γράμματα και ζωγραφιές χρωματιστές σε κάθε σελίδα, σε κάθε πρώτο γράμμα του απολυτίκιου που έγραφε. Μεράκι βγαλμένο από τα κατάβαθα της ψυχής του. Που το μετέδωσε στα παιδιά του, αλλά δυστυχώς χωρίς τις γνώσεις αυτής της υπέροχης μουσικής, τουλάχιστον σε μας που ήμασταν κορίτσια. Τα κορίτσια δεν γινόταν ψάλτες, άρα δεν χρειαζόμασταν και τις γνώσεις. Ο γιος όμως... αυτός καθόταν δίπλα του και μάθαινε. Άκουγε, κατέγραφε και έψελνε... Γλυκιά φωνή που έβγαινε από ένα γλυκό και ήρεμο άνθρωπο...
Κι ύστερα ήρθε η ζωή μπροστά, οι αναποδιές και τα ζόρια της ζωής... όπως σε όλους τους ανθρώπους.... και οι χαρές μαζί... η οικογένεια... μια γυναίκα βράχος δίπλα του και δυο παιδιά διαμάντια.... όπως όλα τα παιδιά του κόσμου.. οικογένεια πρότυπο... κι η εκκλησία, εκκλησία... στήριγμα και μεράκι μαζί.. Τα εμπόδια της καθημερινότητας ξεπερνιόνταν ένα ένα, οι δουλειές διαδέχονταν η μία την άλλη, και ο κάματος συσσωρεύονταν... Ένας σύγχρονος αγωνιστής ο Μιχάλης μας, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι σ’ αυτόν τον κόσμο... Που δεν δειλιάζουν ποτέ, που δεν λένε τέρμα καταθέτω τα όπλα, που η ζωή τους είναι παράδειγμα για τα παιδιά τους και τους γύρω τους. Ένας σύγχρονος αγωνιστής όπως τόσοι άλλοι, που όταν η ζωή τους δίνει σφαλιάρες δεν υποκύπτουν, δεν τα χάνουν, δεν το βάζουν κάτω.
Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε πολλούς τέτοιους Μιχάληδες. Είσαστε όλοι εσείς που ο καθένας κουβαλάει κι από ένα σταυρό. Και ο καθένας από σας κάνει το σταυρό αυτό υποχρέωση προς την οικογένεια του και την κοινωνία. Τον κάνει χαρά και μεράκι να πάει μπροστά κι αυτός και τα παιδιά του. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Απλά δεν μπορώ να τον δω απέναντι. Αλλά ξέρω καλά πως όλοι μας τρέχουμε, κοπιάζουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε και ξανατρέχουμε. Γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι η ζωή, γιατί αυτό πρέπει να δώσουμε σα γονείς και σαν άξιοι πολίτες αυτού του πλανήτη. Κι όλοι ξέρουμε πως κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα από τους άλλους, από τους πολλούς... Αλλά εμείς είμαστε με τους πολλούς, τους μεροκαματιάρηδες που είτε δουλεύουμε με το μυαλό είτε με το σώμα μας, πρέπει να κοιτάμε τα παιδιά μας μέσα στα μάτια και να τους μεταδώσουμε το μεράκι μας για τη ζωή, για την ομορφιά της, για τις ίδιες τις δυσκολίες της. Γιατί τι ενδιαφέρον θα είχε η ύπαρξη μας σ’ αυτόν τον κόσμο αν δεν μπορούσαμε να πολεμήσουμε για τα ιδανικά μας; Τι ενδιαφέρον θα είχαμε σαν άνθρωποι αν δεν μπορούσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας τις διαχρονικές αξίες που με τόσο κόπο και ευλάβεια μας παρέδωσαν οι γονείς μας;
Έχουμε βάλει καλά στο μυαλό μας πως υπάρχουν κάποια «πρέπει» που δεν μπορούμε να τα παραβούμε. Έχουμε βάλει καλά στο μυαλό μας πως αυτά τα «πρέπει» οφείλουμε να τα κάνουμε «θέλω». Και προσπαθούμε, άλλοι λίγο κι άλλοι πολύ. Μα είμαστε όλοι μας αγωνιστές σ’ αυτόν τον τομέα. Το βάρος που νοιώθουμε είναι το βάρος του σταυρού που κουβαλάμε. Της τιμής που μας δίνει αυτός ο σταυρός, το διαβατήριο μας για τη σφαίρα της αξιοπρέπειας. Το «ευ ζην» των προγόνων μας. Γιατί «ευ ζην» δεν είναι πόσα ξοδέψαμε για την καλοπέραση μας. «Ευ ζην» είναι το τι κάναμε για να κοιτάμε τον κόσμο στα μάτια, για να περπατάμε στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά χωρίς να έχουμε να ντραπούμε για τίποτα.
Είναι υπέρτατη θυσία να μπορείς να μάχεσαι στο δύσκολο δρόμο της αρετής. Να μπορείς να παλεύεις με τις αντιξοότητες. Να μπορείς να δίνεις και να μην περιμένεις να πάρεις. Να χαίρεσαι και να καμαρώνεις γιαυτά που έδωσες χωρίς να ζητωκραυγάζεις για την επιτυχία σου. Να αφήνεις τους άλλους να σε επιβραβεύουν. Να είσαι ταπεινός.
Έτσι όπως ήταν ο Μιχάλης μας. Που κάθε φορά που παρασυρόμασταν σε κάποια σχόλια ή περιαυτολογίες, μας επανέφερε στην τάξη μ’ ένα «εεεε... φρόνιμα εσείς εκεί» ή ένα «σουτ, δεν ντρέπεστε». Που δεν έλεγε τίποτα για τις πράξεις του και απέφευγε να μιλάει για τα ζόρια του. Που εφάρμοζε κατά γράμμα τη ρήση «μη κρίνεις ίνα μη κριθείς». Που δεν γκρίνιαξε ποτέ στα ζόρια και δεν έδωσε σε κανένα νοήμονα το δικαίωμα να τον κρίνει. Κουβάλησε το σταυρό του μέχρι το τέλος , και έφυγε χωρίς να γίνει βάρος σε κανένα. «Όρθιος και κύριος» όπως χαρακτηριστικά είπε πάνω από την τελευταία κατοικία του ο γιος του, ο Παντελής μας. Και που επιγραμματικά σφράγισε την τελευταία του επίσκεψη στην εκκλησία ο ιερέας λέγοντας. «Να είστε σίγουροι πως ο κύριος Μιχάλης βρήκε τις πύλες εκεί που βρίσκεται ορθάνοιχτες. Γιατί ήταν ένας άρχοντας. Συζητούσαμε πολύ συχνά και σας διαβεβαιώνω πως άνθρωποι σαν κι αυτόν ο Θεός τους κρατάει κοντά του».
Αγωνιστής όπως όλοι οι άνθρωποι του μόχθου, αναπαύεται στους κόλπους του Αβραάμ εδώ και δύο μήνες, αλλά η γλυκιά ήρεμη φωνή του θα ηχεί όλη μου τη ζωή στ’ αυτιά μου και θα μου δίνει δύναμη να κάνω το καλύτερο.
Και τα βιβλία του πατέρα μας, τα τετράδια του, σαν ιερά κειμήλια θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν, σαν ανάμνηση και μάθηση μαζί πως με μεράκι πρέπει να την αντιμετωπίζεις τη ζωή κι έτσι ο σταυρός σου θα γίνεται ελαφρύς στους ώμους σου, γιατί έχεις βάλει στόχο να παράγεις έργο ιερό για τα παιδιά σου και τους γύρω σου. Οι ακαταλαβίστικες βυζαντινές νότες και τα όμορφα καλλιγραφικά του γράμματα θα είναι πάντα πυξίδα για να περνάμε το μεράκι του στην επόμενη γενιά και να τους δίνουμε μαθήματα αξιοπρέπειας και αγάπης για τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου