QUO VANTIS?

O Ρωμαίος φρουρός καθόταν έξω από το φρούριο και έκανε μία μόνο δουλειά.

Καθένας που περνούσε τον ρωτούσε: "Πού πας;"

Ήταν στρατιώτης ο Ρωμαίος. Πιστός στις εντολές του Καίσαρα. Ταγμένος να ρωτάει τον κάθε Γαλάτη που κοιτούσε πως να ζει ελεύθερος στις πράξεις και στις σκέψη, πού πάει, τι κάνει, πώς ζει, τι σκέφτεται, πώς λειτουργεί. Ο Γαλάτης αν ήταν ευγενικός απαντούσε. Αν ήταν έξυπνος απλώς απέφευγε τον περίεργο Ρωμαίο. Αν ήταν δειλός ή ανυποψίαστος τον έπιανε κουβέντα. Τότε ο Ρωμαίος με χίλια μύρια κόλπα μάθαινε ένα σωρό νέα από τον Γαλάτη που έφευγε ευχαριστημένος που είχε κουβεντιάσει με τον Ρωμαίο φρουρό. Στο πιτς φυτίλι ο Ρωμαίος προωθούσε τα νέα που είχε μάθει στον Καίσαρα κι έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι.

Όλοι; Μπα!! Σε κείνο το Γαλατικό χωριό υπήρχαν και κάποιοι που δεν ήθελαν καθόλου να τους ρωτάει ο Ρωμαίος φρουρός ούτε πού πάνε, ούτε τι κάνουν, ούτε πως νιώθουν. Αν θέλετε πείτε τους αντικατεστημενικούς, αν θέλετε χοντροκέφαλους πατριώτες, αν θέλετε πείτε τους ακόμα και ελεύθερα άτομα, ανεξάρτητα. Το ίδιο κάνει. Μόνο κορόιδα μη τους πείτε γιατί δεν είναι.

Δεν είσαι κορόιδο όταν θέλεις να μην ελέγχονται οι πράξεις σου από έναν Ρωμαίο που απλώς εκτελεί τις εντολές του Καίσαρα του. Δεν είσαι κορόιδο όταν δεν θέλεις να παραβιάζουν την προσωπική σου ζωή μόνο και μόνο γιατί νομίζουν πως δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Γιατί έχουν... Να κοιτάξουν, ας πούμε, "τα του οίκου τους". Δεν μπορεί να βρωμάει το σπίτι μου κι εγώ να κοιτώ γιατί δεν σκούπισε η διπλανή μου.

Όμως ο Ρωμαίος ήταν ταγμένος στον Καίσαρα! Έπρεπε να κάνει το καθήκον του σαν στρατιώτης που θυσιάζεται για τον Αυτοκράτορα του. Να μαθαίνει και να μεταφέρει νέα. Ένας επίσημος χαφιές πού πληρώνονταν για αυτό. Κι ας ήταν καρφί στο μάτι του κάθε Αστερίξ, του κάθε Γαλάτη που περνούσε από μπροστά του.

Ο Αστερίξ όμως τον άντεχε; Όχι βέβαια. Έκανε υπομονή ή τον έπαιρνε στην πλάκα. Ε, δεν ήταν και να τον παίρνεις στα σοβαρά άλλωστε!!

Ή μήπως θα πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά τον κάθε Ρωμαίο που μας ρωτάει για να μάθει τα προσωπικά μας;

Δεν ξέρω ρε παιδιά, αλλά εγώ όταν βλέπω τον συγκεκριμένο Ρωμαίο, νοιώθω την ανάγκη να λειτουργήσω σαν άλλος Οβελίξ. Έχω την δύναμη να του δώσω μια στη μούρη –ζντουυυυυυφφφφφφφφφφ- και να τον στείλω πίσω στη Ρώμη του, κι ας μην έπεσα μέσα στο καζάνι με το μαγικό ζωμό, όταν ήμουν μικρή. Γιατί δεν το κάνω, ούτε κι εγώ μπορώ να το καταλάβω. Ίσως γιατί δεν μου το επιτρέπει η καλή μου ανατροφή-έχουμε κουλτούρα εμείς οι Γαλάτες- , ίσως γιατί δεν αποφάσισα ακόμα να το κάνω και να ξεχάσω και την κουλτούρα μου και τα άλλα συναφή. Αλλά κάθε φορά που με πιάνει η όρεξη να του την μπουμπουνίξω στη μούρη και με τρώει το χέρι μου, κάτι μέσα μου με φωνάζει : «αξίζει τον κόπο;» και κάτι άλλο μου απαντάει: «όχι δεν αξίζει».

Όμως κάθε φορά που περνάω μπροστά από το Ρωμαϊκό φρούριο, ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ως πότε θα αντέξω δεν ξέρω...

Γιατί οι Ρωμαίοι κατακτητές, είτε του μυαλού μας, είτε της χωρικής μας αυτοδιάθεσης, κάποτε πρέπει να μαζευτούν στο καβούκι τους. Φτάνει πια με τις Κατινιές, Ρωμαίοι. Έτσι δεν γίνεστε φίλοι κανενός. Άντε να μη φωνάξω τον Αστερίξ κι αρχίσουμε να κάνουμε συλλογή από Ρωμαϊκές περικεφαλαίες.

Επεξηγηματικά Σχόλια

Ρωμαϊκό Φρούριο: Η κάθε γειτονιά, το κάθε χωριό και η κάθε πλατεία του του χωριού.

Καίσαρας: Η τρέλα του μυαλού του κάθε Ρωμαίου, που θαρρεί πως ρωτώντας γίνεται τουλάχιστον δημοφιλής, κι ας καταντάει στο τέλος εχθρικός απέναντι στους συνανθρώπους του.. ακόμα και γελοίος.

Αστερίξ και Οβελίξ: Οι υγιώς σκεπτόμενοι συνάνθρωποι μας, που απαιτούν από κάθε Ρωμαίο να απολαμβάνουν τον σεβασμό που οι ίδιοι του προσφέρουν.

Ρωμαίος: Ε, αυτόν τον ξέρουμε όλοι πια. Ζει στην μικρή μας κοινωνία, έχοντας το σώμα του εδώ και τη μύτη του παντού. Κα να μην πάει ο νους σας σε Ρωμαίο μόνο... Μπορεί να είναι ΚΑΙ Ρωμαία.... σωστά;