Ως άξιοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, έχουμε μια τεράστια κληρονομιά που είτε το θέλουμε είτε όχι μας ακολουθεί. Στο χέρι μας είναι να την εκτιμήσουμε, να την αξιοποιήσουμε και ίσως να τη συνεχίσουμε… Αλλά ακόμα κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας μην την γελοιοποιούμε και ας μην την εκμεταλλευόμαστε για προσωπικό μας όφελος. Και αν μη τι άλλο, ας μην χρησιμοποιούμε ιστορικές στιγμές και ρήσεις των κατοίκων αυτής της χώρας που υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού, για προσωπική κατανάλωση και προβολή, ειδικά όταν είμαστε άνθρωποι που δεν εμβαθύνουμε, και το κριτήριο μας για το ποιος υπερέχει στην κοινωνία περιορίζεται στο αν θα προλάβουμε να «φάμε» τη σειρά του συμπολίτη μας στην ουρά του Ταχυδρομείου και ακόμα να δίνουμε αγκωνιές στον ανυποψίαστο διπλανό μας στην Τράπεζα επειδή νομίσαμε πως προσπαθεί να δει τι συναλλαγή θα κάνουμε. Διότι δυστυχώς αυτό είναι το μοντέλο του «Ελληνάρα» στην προσωπική του ζωή , που όμως αν του δοθεί «βήμα», θυμάται την γενιά του και τάχαμ δήθεν διαμαρτύρεται για τις αποφάσεις των άλλων, ξεχνώντας πως λίγο καιρό πριν παρακαλούσε για έμμεση προβολή αυτούς ακριβώς προς τους οποίους τώρα εξαπολύει τα πυρά του. Είτε το θέλουμε είτε όχι, στη μικρή κοινωνία που ζούμε είμαστε όλοι «δημόσια πρόσωπα» και επομένως οφείλουμε αν μη τι άλλο να απολογηθούμε στον εαυτό μας, πρώτα για τα πεπραγμένα μας και εφ’ όσον «έχουμε τα κότσια», να απολογηθούμε και στους γύρω μας.
Προσωπικά επιμένω πως θα πρέπει να λειτουργούμε όπως οι Αρχαίοι Πυθαγόρειοι. Πριν πούμε την καληνύχτα μας και πάμε για ύπνο ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας:
«Πη παρέβην», ποιον από τους ηθικούς νόμους έχω παραβεί;
«Τι δ’ έρρεξα», τι έπραξα;
«Τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη», Τι έπρεπε να πράξω και δεν το έπραξα;
Δεν θα έλεγα να κάνουμε αυτήν την αυτοκριτική καθημερινά –ίσως και να είναι ένα βάσανο που θα μας φέρει αϋπνία- αλλά τουλάχιστον στις σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Τότε που απευθυνόμαστε στους άλλους. Τότε που οι άλλοι ξέρουμε πως θα μας κρίνουν. Τότε που πιθανόν θα πρέπει να απολογηθούμε για τα δικά μας πεπραγμένα. Κι αν ο εαυτός μας απαντήσει πως δεν έχουμε παραβεί κανένα από τους ηθικούς νόμους και όσα έπρεπε να πράξουμε, τα πράξαμε σωστά, τότε και μόνο τότε ας αντιμετωπίσουμε τους γύρω μας με καθαρό βλέμμα και ας πούμε την άποψη μας χωρίς φόβο και πάθος.
Αλλιώς ο εαυτός μας κάποια στιγμή θα μας ζητήσει λογαριασμό για αυτά που κάναμε. Γιατί οι Αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν σοφοί σε ΟΛΕΣ τους τις ρήσεις και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον φιλόσοφο Ισοκράτη που στόχος της πορείας του ήταν η έννοια της «Πανελλήνιας ενότητας και που υπήρξε υποστηρικτής της δημοκρατίας και ονειρευόταν την ένωση του ελληνισμού. Στον Πανηγυρικό του λέει: «Μηδέποτε, μηδέν αισχρόν ποιήσας, έλπιζε λύσειν. Και γαρ αν τους άλλους λάθεις, σεαυτόν συνειδήσεις». Δηλαδή, ποτέ μην σκεφτείς πως θα τη γλιτώσεις για το κακό που έχεις κάνει. Διότι ακόμα κι αν ξεγελάσεις τους άλλους, θα έχεις να κάνεις με τη συνείδηση σου.
Θα σκεφτείτε, βέβαια, πως εμείς οι «μοντέρνοι Έλληνες» παρασάγγας απέχουμε των Αρχαίων ημών προγόνων και ως εκ τούτου δεν έχουμε λόγο να τους αντιγράφουμε. Είναι κι αυτό ένα πιστεύω της εποχής μας. Είστε σίγουροι όμως πως είναι έτσι; Γιατί εμείς οι «μοντέρνοι Έλληνες» είμαστε απόγονοι αυτών που αντιστάθηκαν στις Θερμοπύλες και αν δεν ήταν ο Εφιάλτης δεν θα είχαν νικηθεί από τους Πέρσες, αυτών που εξάπλωσαν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας μέχρι τους Καλάς του Πακιστάν και μέχρι την κάτω Ιταλία, αυτών που ύψωσαν το ανάστημα τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στον Γερμανό κατακτητή. Είστε σίγουροι πως εμείς οι «μοντέρνοι Έλληνες» όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι δεν λέμε ΟΧΙ στον κάθε επιβολέα; Μήπως απλά είμαστε πολύ ανεκτικοί κάποιες φορές με τους εποχούμενους άρπαγες της ελευθερίας μας, της ποιότητας της ζωής μας και της αυτοδιάθεσης μας;
Γιατί λοιπόν διαμαρτύρονται κάποιοι, όταν ο λαός αποφασίζει και συντριπτικά καταξιώνει; Αν έχουν κάνει την αυτοκριτική τους δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Αν δεν την έχουν κάνει, τότε ας κοιτάξουν μέσα τους. Είναι βέβαιο πως ο εαυτός τους θα τους μιλήσει. Το θέμα είναι τι θα τους πει.
Εμείς εδώ, πάντα θα ξέρουμε πως μετά από 2.500 χρόνια το μικρό χωριό στην Κάτω Ιταλία, το λένε ακόμα «ΚΑΛΗΜΕΡΑ» και το άκουσμα του ονόματος αυτού μας δίνει ζωντάνια και δύναμη για να συνεχίσουμε την μακραίωνη πορεία του Γένους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου