Χτες πήρα ένα e-mail από το Μαρθάκι.
Έγραφε: "Κοίταξε τον, δεν είναι πανέμορφος; Τον φωτογράφισα και μετά τον άφησα να φύγει Γιατί ό,τι αγαπάς το αφήνεις να φύγει.".
Συνημμένες είχε μια σειρά από φωτογραφίες από την camera του computer της. Ήταν ένας καμαρωτός σπουργίτης που πόζαρε πάνω στο γραφείο της, πάνω στην παλάμη της, χωρίς να φοβάται καθόλου.
Θαύμαζα το μικρούλι σπουργιτάκι που με τόση αφέλεια καθόταν μέσα στο χέρι της Μαρθούλας και με κοιτούσε από τον φακό. Αθώο το καημένο, εμπιστευόταν το κάτασπρο χεράκι της με τα λεπτά δαχτυλάκια. Ήρεμο, χωρίς να κουνιέται καν. Είχε τρυπώσει από το ανοιχτό παράθυρο και μετά από τον θόρυβο της πολύβουης Καβάλας, είχε βρει καταφύγιο στην ηρεμία του χεριού της Μάρθας.
Kι εκείνη αφού το φωτογράφισε, το άφησε να φύγει. Γιατί ότι αγαπάς δεν το σκλαβώνεις κι έχει δίκιο η Μάρθα. Μένει μόνο του ή φεύγει.
Άλλωστε όλοι το ξέρουμε, όλες οι ζωντανές υπάρξεις είτε άνθρωποι είναι, είτε ζώα, είτε φυτά, θα μείνουν μόνο κοντά στο χώρο που είναι όμορφος και σ’ αυτούς που τους προσφέρουν ομορφιά με την συμπεριφορά τους. Η μέλισσα, ας πούμε, ποτέ δεν φεύγει από το μέλι. Από το ντουμάνι φεύγει. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Θα μείνουν μόνο αν βρουν τις κατάλληλες συνθήκες, που θα καλύψουν τις συναισθηματικές ανάγκες τους. Κι όταν κάποτε αναγκάζονται να μείνουν εκεί που αντί για μέλι έχει ντουμάνι, στην ουσία δεν μένουν, αλλά υπομένουν καταστάσεις και δημιουργούν κλοιό γύρω τους, που τον γεμίζουν καθαρό αέρα για να μπορούν να αναπνέουν τουλάχιστον, παραμερίζοντας τις υπόλοιπες ανάγκες τους και προσποιούμενοι ακόμα και στον εαυτό τους πως αυτές δεν υφίστανται καν.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς έβλεπα την φωτογραφία στον υπολογιστή μου. Και αναρωτιόμουν. Εμείς με τους γύρω μας, πόσες φορές δημιουργούμε μέλι και πόσες φορές ντουμάνι; Και τι απομένει σε κάθε περίπτωση; Θα μου πείτε, ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κάνεις μέλι; Οι μελισσούλες δουλεύουν σκληρά, τρέχουν από λουλούδι σε λουλούδι απ' την αυγή ως το δειλινό. Ναι, αλλά δεν αξίζει τον κόπο; Πόσο γλυκό είναι το μέλι τους; Πόσο ευωδιαστό; Αυτή η γλυκύτητα και η ευωδιά είναι ο καρπός αυτού του τεράστιου έργου που έχουν κάνει. Δεν αξίζει, λοιπόν, όλη τους η κούραση;
Και το Μαρθάκι, η φίλη μου, είναι μια μικρούλα μελισσούλα. Προσφέρει αγάπη ακόμα και στα σπουργιτάκια ή ίσως πιο πολύ στα σπουργιτάκια που είναι αθώα και ανυπεράσπιστα. Και τα αφήνει να φύγουν όταν βαρεθούν κοντά της, ακριβώς όπως και οι μέλισσες μας αφήνουν να πάρουμε το μέλι τους.
Γιατί: "Ό,τι αγαπάς δεν το κρατάς".
"Το αφήνεις ελεύθερο."
"Να φύγει."
Κι αν θέλει να μείνει, μένει γιατί σ’ αγάπησε εκείνο. Όχι γιατί το αγάπησες εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου