Φ Ι Λ Α Κ Ι Α ! ! !

Μπορεί ένα φιλί να έχει χρώμα; Μάλλον όχι θα λέγαμε. Έχει ήχο, συναίσθημα... αλλά χρώμα; Κι όμως ναι! Έχει! Δεν μιλάμε για πεζά πράγματα τώρα... για φιλιά μιλάμε...φιλάκια. μάκια, μουάτς, smack, muahhh ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πούμε. 
Ο παππούς μας έλεγε στα εγγονάκια του: "έλα να σε φιλήσω σαν πουλάκι", και τους έδινε κάτι αέρινα ρουφιχτούλικα φιλάκια που έκαναν ένα ψιλό ήχο, σαν πουλάκι που τιτιβίζει χαρούμενα. Έβλεπες τότε μπροστά σου όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις ενός εξωτικού πουλιού... Άρα είχαν χρώμα τα φιλάκια...το χρώμα του συναισθήματος... 
Όμως ο παππούς μας ήταν ένας άνθρωπος ήσυχος και ήρεμος και ήταν ο ίδιος σαν πουλάκι.. ούτε φαινόταν, ούτε ακουγόταν και τα φιλάκια του είναι φανερό πως έκρυβαν αγάπη μέσα τους...πολύ αγάπη... γιαυτό και έβλεπες πουλάκια να κελαηδούν όταν φιλούσε τα εγγονάκια του... Γιατί όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος, αν δεν έχω αγάπη "γέγονα χαλκός ηχών και κύμβαλον αλλαλάζον", δηλαδή ένα σκέτο χάλκινο τύμπανο που απλά χτυπάει.

Ο φίλος μας ο Σάκης αντί για αντίο στο τηλέφωνο έλεγε: "Φιλάκια", κι εμένα με πιάναν τα γέλια γιατί η λέξη μου ερχόταν ξεκάρφωτη, θεωρούσα πως δεν γίνεται να λες φιλάκια αντί για αντίο και τα φιλάκια του φουκαρά του Σάκη έπεφταν στο κενό και χάνονταν, πριν ακόμα αποκτήσουν μορφή και δούμε τα χρώματα τους. Είδατε τι κάνει η έλλειψη συναισθήματος; Χάνεις το χρώμα από μπροστά σου. Κι αν η ζωή δεν έχει χρώμα, τότε τι στην ευχή ζωή να είναι; Το χρώμα είναι που ομορφαίνει τη ζωή μας, και κάνει όλα γύρω μας διαφορετικά. Φαντασθείτε κάποια στιγμή να χαθούν τα χρώματα... πώς θα είναι ο κόσμος μας;

Λέμε τη λέξη φιλάκια, ή δίνουμε φιλάκια από συνήθεια, υποχρέωση, αθωότητα, αγάπη, έρωτα ή πάθος. Και καμιά φορά ακόμα και για να προδώσουμε κάποιον -θυμάστε τον Ιούδα ή όλους τους σύγχρονους Ιούδες που κυκλοφορούν γύρω μας;- ή ακόμα και για να τον παραπλανήσουμε.

Το δικό σου το φιλάκι σήμερα τι είδους ήταν; 
Είχε συναίσθημα; Χρώμα είχε; 
Ήταν ένα απλό φιλάκι συνήθειας, του τύπου "ας το δώσω και να φεύγω",
 αθωότητας "αχ φιλάω τώρα", 
αγάπης του τύπου "ας το δώσω να μας μείνει",
 υποχρέωσης "ποπό πάλι φιλάκι πρέπει να δώσω", 
έρωτα "αχ τώρα φιλάω και χρωματίζω τη ζωή μου", 
ή πάθους "ποπό το χρώμα ξεχείλισε κι έβαψε τα πάντα!". 
Μήπως, λέω, μήπως ήταν προδοσίας "εδώ φιλάω κι αλλού κοιτάω"
 ή παραπλάνησης "ας φιλήσω για να ρίξω στάχτη στα μάτια";

Ό,τι λογής κι αν ήταν, είμαι σίγουρη πως είχε χρώμα. Και σίγουρα είχε και συναίσθημα, αρνητικό ή θετικό, δεν έχει σημασία τι, ήταν συναίσθημα όπως και να ναι. Δεν θα αξιολογήσουμε τα συναισθήματα μας εδώ, φιλάκια αξιολογούμε. Τα συναισθήματα απλά τα κατηγοριοποιούμε έμμεσα, μέσα από φιλιά και χρώματα.

Τα φιλάκια συνήθειας πρέπει να είναι σε παλ αποχρώσεις, εκρού, λεμονί..., της υποχρέωσης από μπεζ μέχρι καφέ..., της αθωότητας άσπρα, της αγάπης ροζ μέχρι και κόκκινα το πολύ, του έρωτα κόκκινα...κατακόκκινα..., του πάθους ...."Θεέ μου χάσαμε τα χρώματα!! τι συνοθύλευμα είναι αυτό!!", της προδοσίας γκρι σκούρα μέχρι μαύρα..., της παραπλάνησης "Αμάν γέμισε ο τόπος μαυρίλα και δεν βλέπω τίποτα!". 

Εσύ τι φιλάκια έδωσες σήμερα; Για σκέψου... Για χρωμάτισε τα... Κι άμα δεν έδωσες, τότε πώς περιμένεις νάχει χρώμα η ζωή σου, συναίσθημα;

Και μη μου πεις ξανά: "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος". Γιατί όλοι έχουμε, άλλο αν δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να δώσουμε... Αυτά!! Φιλάκια!!