Σάββατο πρωί...
Στη Σαλονίκη την αγαπημένη.
Παραλία...
Ο Πύργος να δεσπόζει πάνω απ’ όλα.
Φυσάει Νοτιάς κι η θάλασσα χορεύει.
Μαζί κι οι γλάροι... πολλοί κι ανήσυχοι...
Σε ποιον να θέλουν να μιλήσουν;
Το πέλαγος απέναντι μου γνέφει...
Κι ο Όλυμπος;
Τον έχεις δει τον Όλύμπο
Να καθρεφτίζεται
μεσ’ τα σεντέφια του Θερμαϊκού;
Γίγαντας...
«Νοιώθω μικρή σαν είμαι δίπλα σου»,
Έτσι σου είπα κάποτε....
Ο κόσμος μπρος μου πάει κι έρχεται
Άγνωστοι όλοι κι άσχετοι
Κάνενας να σου μοιάζει,
να «σε φέρνει» έστω...
Κι η θάλασσα μπροστά μου να χορεύει....
Κι οι γλάροι ανήσυχοι....
Κι ο Όλυμπος αγέρωχος...
Με καθηλώνει....
Η Σαλονίκη η αγαπημένη
Μεστή μεσ’ του Φθινόπωρου τη γλύκα...
Ζεστή, ερωτική η λατρεμένη....
Τι άφησα; Τι άφησες;
Ποιος μας τιμώρησε
να μη μπορούμενα χαρούμε
αυτό που βλέπω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου