Τα σουφρίνια κι η ζωή μας....

Εκεί στη δεξιά μεριά του μπαλκονιού, τέρμα  προς το Πάικο, κρέμεται ένα σουφρίνι. Το αγόρασα μαζί με τη γλαστρούλα του το Μάιο από την ανθοέκθεση του σχολείου και ήταν ζωντανό, τρυφερό και ζωηρό ακριβώς όπως και οι μαθήτριες που τα πουλούσαν.  Και τώρα είναι τέλος του Σεπτέμβρη και το σουφρίνι είναι ακόμα εκεί, αλλά περνάει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Έχει ακόμα λίγα λουλουδάκια μόνο στις άκρες από τα κλαδάκια του, το χρώμα τους από έντονο φουξ έχει γίνει κάπως θαμπό και τα κλαδιά του είναι αραιά και με τα καταπράσινα κάποτε φύλλα τους κιτρινωπά ή και ξερά, καφετιά. Ωστόσο συνεχίζω να το ποτίζω κανονικά, να το μιλάω και να το κανακεύω, όπως ακριβώς κάνω και με τα υπόλοιπα φυτά μου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο μου θυμίζει την πορεία των ανθρώπων και τόσο περισσότερο νοιώθω την ανάγκη να το κρατήσω όσο γίνεται πιο πολύ κοντά μου.
Κι εμείς οι άνθρωποι έτσι ακριβώς  περνάμε μέσα από τη ζωή. Ξεκινάμε από ένα τόσο δα σποράκι όπως ξεκίνησε κάπου στην αρχή της Άνοιξης πέρσυ  το καλό μου σουφρινάκι, μετά γινόμαστε φυντανάκια, φυτάκια και στο τέλος καταλήγουμε λίγο στραπατσαρισμένοι, αλλά ωστόσο είμαστε ακόμα ζωντανοί και πασχίζουμε να ζήσουμε όσο γίνεται περισσότερο. Στην πορεία της ζωής μας δεχόμαστε χαρές και λύπες, επιτυχίες και απογοητεύσεις και ή βγαίνουμε πιο δυνατοί από τα άσχημα όπως το σουφρίνι μου και ζούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα, ή μας παίρνει καπάκι το ζόρι και χανόμαστε  όπως τα υπόλοιπα σουφρίνια που είχα αγοράσει μαζί μ' αυτό το γέρικο που μου έχει απομείνει.
Αυτό εδώ θα μου αφήσει τα σποράκια του για να μπορέσω να το "αναστήσω" του χρόνου, να έχω τα παιδάκια του στις γλάστρες μου να μου στολίζουν το μπαλκόνι μου και να χαίρομαι για το δημιούργημα μου.
Το ίδιο δε γίνεται και με τους ανθρώπους; Αφήνουν πίσω απογόνους, παιδιά, εγγόνια και κάποιοι τυχεροί δισέγγονα, κι ο κόσμος τους θυμάται βλέποντας τα. Γιατί όπως είπε και κείνος ο σοφός, "Αν θέλεις να μείνει το όνομα σου στον κόσμο τούτο και μετά που εσύ θα έχεις φύγει, ή κάνε ένα παιδί, ή φύτεψε κάτι".